Polsko-słowacki dzień bluesa w Hali Kultury
Trzy zespoły zagrały podczas tegorocznej łomżyńskiej odsłony Polskiego Dnia Bluesa. Słowacki wirtuoz René Lacko zachwycił publiczność świetnymi wykonaniami ponadczasowych klasyków Jimiego Hendrixa i całym arsenałem gitarowych popisów najwyższej próby. Fenomenalny koncert, oparty na najnowszym materiale, zagrała łomżyńska Polityka. Na ich tle rozczarował cover band Breakout Night – nie tylko dlatego, że wokaliście już podczas czwartego utworu pękła struna.
Obchodzony w dniu urodzin legendarnego B.B. Kinga 16 września Światowy Dzień Bluesa od 17 lat ma również lokalną odsłonę w naszym kraju. Od roku 2014, dzięki zespołowi The BL Blues Band, Polski Dzień Bluesa odbywa się również w Łomży. Z czasem owa inicjatywa okrzepła, a obecnie jest organizowana przez Nieformalne Środowisko Muzyków Łomżyńskich i ze wsparciem miejskich instytucji MDK-DŚT oraz Hali Kultury. Polski Dzień Bluesa A.D. 2022 wypadł w Łomży nad wyraz okazale.
Po raz kolejny w historii imprezy uczestniczyli w nim muzycy zza granicy: w roku 2017 publiczność na Starym Rynku zachwycili czeski zespół Mothers Follow Chairs i jego wokalistka Petra Poláková-Uvírová, teraz stało się podobnie dzięki René Lacko. Słowacki gitarzysta od lat z wielkim powodzeniem gra bluesa i blues rocka, nawiązując i czerpiąc natchnienie z dokonań legendarnych, trzyosobowych składów jak: The Jimi Hendrix Experience, Cream czy Stevie Ray Vaughan & Double Trouble. Zadanie ma ułatwione o tyle, że jest nie tylko wyśmienitym gitarzystą, ale na scenie i podczas nagrań towarzyszy mu perfekcyjna sekcja rytmiczna Milan Golha- Peter Goruša. Z takim zapleczem można sobie pozwolić naprawdę na wiele, tak więc Lacko zagrał porywająco, wykonując 10 utworów autorskich oraz coverów, od szeroko rozumianego bluesa aż do rockabilly.
Nie zabrakło wśród nich tradycyjnych tematów „Mary Had A Little Lamb” czy „Hey Joe”, spopularyzowanych przez Buddy'ego Guy'a, Vaughana czy Hendrixa; zabrzmiały również „All Along The Watchtower” Dylana, ale unieśmiertelnione przez kanoniczną wersję Jimiego oraz jego kolejne przeboje „Little Wing”, „Angel” i „Red House”. Lacko grał zębami, za plecami czy na odwróconej gitarze – nie tylko partie solowe, ale też rytmiczne, gdy jednocześnie śpiewał; nie było w tym jednak wtórnego naśladowania jego mistrzów czy taniego efekciarstwa, ale prawdziwy kunszt i wyczucie bluesowej stylistyki.
Po takim popisie wśród publiczności dały się słyszeć głosy czy Polityka sprosta wyzwaniu, przy tak wysoko zawieszonej przez poprzedniego wykonawcę poprzeczce. Robert Wieczorek, Jacek Perkowski, Sylwester Niemiec i Tomasz Sierzputowski wyszli jednak z tej próby zwycięzko, potwierdzając przy tym, że w żadnym razie nie są tylko legendą, bazującą wyłącznie na dokonaniach z przeszłości, wykonując przede wszystkim nowsze i premierowe utwory, z „Kwarantanną” i „Cierniem” na czele. Do tego niemal wszystkie z nich były utrzymane w bluesowej stylistyce, tworzyły spójny program i zostały zagrane nad wyraz stylowo i z ogromną energią – powrót Polityki do składu tego wydarzenia po sześciu latach przerwy był więc nad wyraz udany. Najnowsze utwory to w warstwie muzycznej dzieło zespołu, zaś teksty stworzyli Mirosław Kłosowski z zespołu 48 Godzin, wciąż w Łomży pamiętany Dariusz Gałczyk oraz również już nieżyjąca poetka z Warszawy Barbara Pieńkowska. Nie zabrakło też jednak starszych, bardzo znanych utworów, jak „Mija wiosna” czy zagrany na bis na życzenie publiczności „A ludzie biegną” – kolejnym logicznym krokiem wydaje się więc wydanie tego materiału na debiutanckim CD, bowiem Polityka, jako jedyna z istniejących łomżyńskich grup, wciąż nie ma w dorobku oficjalnego wydawnictwa płytowego.
Finałowym akcentem sobotniej imprezy był koncert warszawskiego coverbandu Breakout Night. To nowe wcielenie grupy Old Breakout zmarłego niedawno Kazimierza Pabiasza, bazujące głównie na repertuarze Tadeusza Nalepy i Breakout. Zespół tworzą bardzo doświadczeni muzycy, jednak ich spojrzenie na twórczość ojca polskiego bluesa nie odzwierciedla jego założeń artystycznych, ani brzmienia. Breakout Night zagrali więc kultowe utwory Nalepy w wersjach rockowych i bardzo odległych od oryginałów, a do tego bardzo mocnych brzmieniowo, co nie miało wiele wspólnego z bluesem czy blues rockiem. Szczególnie doskwierało to w odartych z psychodelicznej aury kompozycjach z LP „Na drugim brzegu tęczy”, ale przejmująca „Modlitwa” czy „Pożegnalny blues” brzmiały równie topornie. Koncert uratowało kilka utworów, jak bliższe tradycyjnego/heavy rocka „W pochodzie codzienności” czy energetyczna wersja evergreenu „Kiedy byłem małym chłopcem”, ale i tak sporo słuchaczy wyszło przed jego końcem, narzekając na nadmiar decybeli i barwę głosu Roberta Lewandowskiego, faktycznie bardzo daleką nie tylko od Nalepy, ale też od Pabiasza. Trzeba jednak oddać sprawiedliwość frontmanowi grupy, że kiedy w pierwszych taktach solówki podczas utworu „Oślepił mnie deszcz” pękła mu struna, a jej wymiana okazała się na szybko niemożliwa, skorzystał z zapasowej gitary i dokończył koncert, grając nie tylko partie rytmiczne, ale też solowe. Nieźle zabrzmiała również autorska piosenka grupy „Kłamstwo to podstawa” do tekstu Bogdana Loebla, czy wzbogacony cytatem z „You Shook Me” Muddy'ego Watersa, utworu rozsławionego w świecie rocka przez Led Zeppelin, bis „Czułość niosę tobie”; całościowo był to jednak najsłabszy występ wieczoru i pozostawił uczucie niedosytu.
Na przypadającą w przyszłym roku dziesiątą edycję Polskiego Dnia Bluesa w Łomży organizatorzy zapowiadają koncert jubileuszowy i już czynią do niego przymiarki, warto więc kibicować tej, promującej ambitną muzykę, inicjatywie i trzymać kciuki za powodzenie ich planów.
Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka-Chamryk
