ŚWIĘCI NA 4 LUTEGO: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Błogosławiony Raban Maur (ok. 780–856)

                     W literaturze naukowej występuje albo jako Raban(us), albo Hrabanus Maur(us).Urodził się w Moguncji około 780 roku.   Pochodził ze znaczącego rodu. Gdy miał osiem lat, oddano go jako oblata do opactwa benedyktyńskiego w Fuldzie. W 791 roku otrzymał tam zakonne postrzyżyny, a diakonat w 801 roku. Na kapłana wyświęcono go w 814 roku. Być może przez krótki czas przebywał na dworze Karola Wielkiego. W każdym razie ze swym przyjacielem Hattonem wysłany został przez swojego opata Ratgara do Tours, gdzie był uczniem Alkuina i studiował pod jego kierunkiem teologię i nauki wyzwolone. Między nimi zrodziła się głęboka przyjaźń. Raban posiadł też wtedy znajomość języka greckiego, hebrajskiego i syryjskiego. Wielki mistrz nazwał go wówczas Maurem, bo chciał w ten sposób przypomnieć ucznia św. Benedykta. Z tym imieniem Raban pozostał związany przez całe życie i używał go w swoich dziełach, kiedy chciał odcisnąć osobiste piętno na tym, co tworzył. Gdy Raban wrócił do Fuldy, opat Ratger powołał go na nauczyciela, a później mianował go kierownikiem szkoły klasztornej. Dzięki niemu Fulda stała się najsławniejszym ośrodkiem edukacyjnym imperium frankijskiego. Wtedy to  w 810 roku zredagował swe pierwsze większe dzieło De laudibus sanctae Crucis, cykl poematów metaforycznych napisanych ku czci tajemnicy Męki Chrystusa. Napisał też bardzo popularny w średniowieczu podręcznik gramatyki Pryscjana. W 814 roku otrzymał święcenia kapłańskie  i zaraz potem zaczął się dla niego czas poważnych trudności. Stał się bowiem przedmiotem zazdrości i wrogości opata, który nawet przywłaszczał  sobie jego ksiązki. Czuł się więc zmuszony zrezygnować  z powierzonego mu zadania. Napisał również De institutione clericorum – tekst, który miał zilustrować prezbiterom sens i cel ich obowiązków; celebracji mszy, udzielania sakramentów, lektury Biblii, a także wyjść naprzeciw różnym  problemom  formacji kapłańskiej. Raban zajmowal się się jednak przede wszystkim edukacją filozoficzną i teologiczną klareu. Kładł nacisk na konieczność i znaczenie studiowania sztuk wyzwolonych, w tym filozofów pogańskich. Uzasadniał użycie kultury świeckiej poprzez odwołanie się do teorii „niewłaściwego posiadania”. Podkreślał: „Jeśli filozofowie powiedzieli w swoich pismach rzeczy prawdziwe i zgodne z wiarą, to nie trzeba się bać ich przejmować od nich jako niewłaściwych posiadaczy”. Po usunięciu Ratgera w 817 roku znów podjął przerwane na krótko nauczanie i przygotował wiele komentarzy biblijnych oraz pism dotyczących życia kościelnego. Nie miał sobie równych w wiedzy o Piśmie Świętym i ojcach Kościoła, był też świetnie obeznany z prawem kanonicznym i liturgiką. Jego działalność pisarska obejmowała całą wiedzę duchową i świecką tak jak je wtedy rozumiano. Wybór na opata w Fuldzie w 822 roku nie zakończył tej intensywnej działalności. Nastał okres szczególnego rozkwitu.  Z troskliwością oddawał się formacji intelektualnej i duchowej mnichów. Do opactwa napływali teraz liczni uczniowie, chcący skorzystać z jego wiedzy. Znaleźli się wśród nich Otfryd z Weissenburga, Walafryd Strabon z Reichenau, Lupus z Ferriéres, Gotszalk z Saksonii, inni. Równocześnie rady zasięgali u niego wybitni mężowie tego czasu i władcy: Ludwik Pobożny, Lotariusz, Ludwik Niemiec, Lotariusz II. On sam uczestniczył w rozmaitych zjazdach, a opactwu przysporzył dóbr i zajął się budową kościoła, poszerzył scriptorium oraz zwiększył dotację dla biblioteki, która wkrótce zasłynęła z bogatego księgozbioru. Był niezbyt skłonny do wtrącania się w kwestie polityczne, był jednak wierny Ludwikowi Pobożnemu, a po nim wspierał Lotariusza, mając nadzieję na sprzyjanie  integralnośći królestwa. W sporze Lotariusza II z braćmi opowiadał się zdecydowanie za jednością cesarstwa. Gdy w 842 roku Lotariusz poniósł klęskę w bitwie pod Fenoy, musiał zrezygnować ze stanowiska i usunąć się do filalnego klasztoru w Petersbergu. Tam to ukończył pisanie kilku dziełek, między innymi De rerum naturis. Utrzymywał dobre relacje  z macierzystym klasztorem. Potem pogodził się z Ludwikiem Niemcem  i dzięki jego poparciu wyniesiony został na arcybiskupstwo mogunckie  w 847 roku, gdy miał już 71 lat. Z żarliwością oddał się zarządzaniu diecezją. Odbył na tym stanowisku trzy synody (847, 848 i 852) oraz zajął się sprawami Gotszalka (zagadnienie predestynacji) i Ebona, arcybiskupa Reims. Był znany ze swej działalności dobroczynnej.  Annales Fuldensespodają że w ciągu 850 dni karmił codziennie ponad 300 ubogich. Zmarł w Winkel (Vincellum) koło Moguncji 4 lutego 856 roku. W diecezjach mogunckiej, limburskiej, wrocławskiej i w Fuldzie czczono go zawsze jako błogosławionego lub świętego. Dzieła, które pozostawił, obejmują  w wydaniu Migne'a sześć tomów (107-112). Poza tymi, które wspominaliśmy powyżej, wypada wymienić De institutione clericorum, De computo,komentarze do Ewangelii św. Mateusza, listy, penitencjarze, homiliarze i zbiory kazań, hymny, Martyrologium, Carmina, pisma polemiczne przeciw Gotszalkowi, a także De arte grammatica. Był prawdopodobnie najbardziej uczonym człowiekiem  swoich czasów.

====

Święty Nitard (+845)

               Najpierw był mnichem w Korbei, w Saksonii (obecnie Niemcy). Został uczniem św. Ansgara i poszedł jego śladami. Głosił kazania wśród pogan Skandynawskich. Został zamordowany przez nowo powstały lud szwedzki, który już na początku przeciwstawiał się chrześcijańskiej wierze.

====

Święty Obicjusz (+1204)

                 Był rycerzem. Gdy po bitwie leczył się z ran, doznał wizji wiecznego potępienia w 1191 roku. Oddał się wówczas na posługi przy klasztorze benedyktynek w Brescii. Jako oblat wiódł życie pełne bogomyślności oraz uczynków pokutnych. Zmarł 6 grudnia 1204 roku. Kult zaaprobowano w 1900 roku. Natomiast wspomnienie przeniesiono na 4 lutego.

====

Święty Rembert z Bremy (+888)

                 Urodził się w pobliżu Bruges, we Flandrii, w Belgii. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Turholt (lub Torhout). Rembert wspomagał św. Oskara w jego misjonarskiej pracy w Skandynawii i objął po nim biskupstwo w Hamburgu, w Bremę, w Niemczech w 865 roku razem  z jurysdykcją nad Danią, Szwecją i częścią Niemiec. Rembert poświęcił się sam ewangelizacji Słowian i wykupił jeńców chrześcijańskich. Oprócz jego wspaniałych misjonarskich wysiłków wśród Skandynawia, napisał znakomitą biografię św. Oskara.

====

Święty Wulgizjusz z Lobbes (+760)

                   Wedle miejscowej tradycji, na czele sławnego opactwa stał w VIII stuleciu. WedleGesta abbatum Lobiensium, które powstały pod koniec X w,. był następcą Herminia (711-737) i Irlandczyka Abla. Ówczesnym zwyczajem posiadał sakrę biskupią. Cała wspomniana chronologia nastręcza jednak niejakie trudności. Zmarł w 760 roku. W IX lub X w. dokonano elewacji jego relikwii. Wspomnienie obchodzono 4 lutego.