Lucky
Każdy z nas spotkał kiedyś w życiu takiego Chudey’a z „C.K. Dezerterzy”, który podczas rozmowa powtarza tylko Ich weiss nicht. Kaiser idiot! General idiot! – tak właśnie, jak papuzi głos Renaty Rudeckiej w filmie, pieszczotliwie możemy nazywać kogoś, komu niezależnie od okoliczności uśmiech nie schodzi z lekko zaróżowionej twarzy, a oczka wybałusza jakby próżnia nie tylko w głowie, ale nawet na twarzy miała występować. Zresztą, wielu z nas spotkanie z takim osobnikiem różnie może określać. Wszystko zależy od punktu siedzenia czy strony barykady.
Swoje wie policjant z drogówki, a i kontrolowany różne wersje spotkania opowiada później znajomym. Skoro jesteśmy w temacie kontroli, warto wspomnieć o pracownikach skarbówki. Co sądzi o nich przedsiębiorcza część społeczeństwa, nietrudno się domyślić. Oni też jednak mają swoje zdanie. Niezależnie, czy to gospodarz domu, czy lokator, czy kierowca wyjeżdżający z podporządkowanej czy, pieszy przechodzący przez przejście – każdy ma o ludziach wyrobione zdanie. Na ogół są to zdania nienadające się do publikacji. Wypowiadanie takich zdań wiąże się z ripostą, zwykle prowadzącą do kontrriposty itd., itp.. W najlepszym razie kończy się na nadwyrężeniu strun głosowych u bohaterów spotkania i cierpliwości u świadków zajścia. Można też dać sobie po mordzie, licząc, że jak w przypadku niegroźnej stłuczki żadna ze stron nie zechce wezwać policji. W taki oto sposób idziemy przez życie, zdobywamy nowe znajomości i doświadczenia. Historie często żyją jakiś czas w rodzinnych opowieściach. Każdy doda coś od siebie i powstaje całkiem zabawna opowieść, często niemające nic wspólnego z rzeczywistością, podnosi jednak na duchu bohatera i wprowadza trochę rozrywki podczas nudnych niedzielnych obiadokolacji. W końcu wydarza się coś innego i poziom naszego zaangażowania spada.
Praktycznie pozbawieni emocji. dotyczących międzyludzkich przygód, i niezmiennie szczęśliwi są za to politycy. Ci to dopiero kropka w kropkę zachowują się jak wspomniany Chudey. Niezależnie, czy ktoś rzuca obuwiem, nabiałem czy słowem, to i tak jest wesoło. Trzeba trzymać fason pogodnego przedstawiciela klasy z klasą. Od reguły są oczywiście wyjątki. Dotyczy to głównie kontaktów z opozycją. W tym wypadku nawet przepalona żarówka może być motywem opowieści o spisku, braku kompetencji lub ogólnym niechlujstwem. Jednak nawet ta cecha zaciera się, kiedy schodzimy na poziom samorządów. Tutaj poziom zadowolenia jest nie do zburzenia. Co więcej udziela się innym. Ostatnio „Rzeczpospolita” opublikowała ranking gmin, które przewodzą w zdobywaniu środków unijnych. Mimo że samorząd Łomży nie jest jedynym Łomży pozyskiwaczem pieniędzy z bratniej UE, pojawiły się informacje, jakoby był jedynym ojcem sukcesu. Niewielu zwracało uwagę, że są jeszcze prywatni przedsiębiorcy, a nawet publiczne instytucje, którym udaje się to lepiej, a zrządzeniem losu znalazły się na obszarze gminy. Gmina to nie samorząd.
Sam się zdążyłem na to nabrać, co nie świadczy najlepiej o lotności mego umysłu, ale wzrosły zasoby pokory, co akurat odbieram pozytywnie. Umysł już został wezwany na męską rozmowę. Zobaczymy, co z tego wyniknie.
Tak czy siak poziom zadowolenia łomżyńskich samorządowców jest wielki. Jak widać, nawet sukcesy innych nie są w stanie go zmącić. Zupełnie tak jak nasz bohater z cesarsko – królewskiej gwardii. Ostatecznie wyszło jednak, że to całkiem niezły cwaniak.
Mariusz Rytel
