List do redakcji
Dzielne Kobiety. Kochane, dzielne!
Jubileusz 10-lecia... Listy pochwalne, gratulacje, życzenia. Nie otrzymałyście listu od prezydenta ani od Pierwszej Damy naszego kraju, chociaż za mniejsze, uboższe dokonania otrzymuje się medale. „Jeśli uratowaliście jednego człowieka – uratowaliście cały naród”. Patrzę na Wasze wspólne zdjęcie w jubileuszowym biuletynie... na piękne, zadbane kobiety, nawet uśmiechnięte i nadziwić się nie mogę, że każda z Was ma za sobą „drogę przez mękę”: godziny rozpaczy, zwątpienia, gdy zdaje się, że cały świat się zawalił. A jednak potrafiłyście pokonać strach, mieć nadzieje mimo braku nadziei. Wracałyście do życia aby spełniać codzienne obowiązki – bycia matkami, żonami, córkami, a nawet wrócić do zawodu – bo jesteście wśród bliskich, życzliwych. Gdy zdawało się, że z nikąd nie nadejdzie pomoc – wyciągnięto do Was rękę z pociechą, że trzeba samemu sobie pomóc, że można pokonać chorobę i wrócić do normalności, bo drugie życie tu na ziemi nie będzie nam dane.
Dzielne, pełne hartu ducha dziewczyny! Gdyby prezydent wiedział o Was, znał Wasze dokonania, z pewnością przysłałby list pochwalny, bo jego zadziwiłybyście też.
Niech będzie chwała i cześć założycielkom Waszego Stowarzyszenia, tym wszystkim, którzy przyczynili się do jego rozwoju i tym, które teraz je prowadzą. Każda z Was walczy z choroba, z jej nawrotami i zagrożeniem. Nie jestem jedną z Was, ale Wasze przeżycia nie są mi obce. Wiem, co to jest rozpacz, gdy jedyną ucieczką jest Bóg i Jego miłosierdzie. Ale stanowicie rodzinę i żadna z Was nie jest samotna, a Matka Teresa z Kalkuty powiedziała, że największą, najgroźniejszą chorobą naszego wieku jest samotność. Razem można nieść największe brzemię. Macie wielu serdecznych przyjaciół, dobroczyńców, którzy są zawsze chętni do pomocy, często materialnej. A Wasze dokonania? Jesteście „wrócone” życiu, a żyjecie pełnią życia. Bierzecie udział w sportowych zmaganiach zajmując pierwsze miejsca, urządzacie Dni Walki z Rakiem, zawsze w oprawie naukowej i artystycznej. Gościłyście sławę naukową – prof. Wronkowskiego, konsultanta krajowego, notabli miejscowych, ludzi znanych, „poważnych”. A Wasz biuletyn! Znam każde wydanie coraz bogatsze w treść w pięknej szacie graficznej. Ile dobra to pismo dokonało, ile kobiet uświadomiło, że choroba wcześnie wykryta jest uleczalna, że wystarczy sięgnąć po telefon, a tam ktoś czeka aby pomóc. Nie jesteś sama!
Spotkania opłatkowe i wielkanocne a nawet spotkania towarzyskie i bale charytatywne, loteria i wyróżnienia „Serce – Sercu”.
Niech będzie błogosławiona myśl, która natchnęła do założenia tak zbożnego stowarzyszenia – jednej dużej rodziny, która ma radę na wszystko.
Wasz Jubileusz zbiegł się czasowo z Jubileuszem 25-lecia Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, naszego rodaka. Jesteście w Jego chorobie razem z Nim. Mimo podeszłego wieku, dotknięty na co dzień zmaganiem się z chorobą – zawsze pochyla się nad potrzebującym, dotkniętym przez los. Jest przykładem jak „duch może być ochoczy, chociaż ciało mdłe”.
Tylko ten kto choruje może do głębi zrozumieć drugiego doświadczającego tego samego. I dlatego tak drogocenna jest Wasza praca wolontariuszek, bo to Wy uczycie stawiać czoła zagrożeniom i prowadzić normalne życie. „Udało się nam, to i Tobie się uda!” I chociaż Kochane Dzielne przybywa Was prawie z dniem każdym, to miejcie nadzieję, że nauka ciągle przysparza nowych leków i w końcu choroba zostanie pokonana. Nawet p. Jolanta Kwaśniewska zorganizowała na pomoc dla Was wszystkich koncert, ale Wy od 10-ciu już lat głosicie w Waszym biuletynie: wczesne wykrycie choroby gwarantuje wyleczenie. Bądźcie zdrowe! Tak trzymać! Każdy dzień jest darem Bożym i korzystajcie z tego. Żyjcie pełnią życia, niech daje Wam ono radość. Miejcie nadzieję nawet wbrew nadziei. Życzę Wam zdrowia i jeszcze długich lat życia. Szczęść Wam Boże!
I jeszcze cytat z ostatniego biuletynu, słowa Ojca Św. „Nie poddawaj się zbytecznie trosce ani zwątpieniu. Usiłuj żyć radośnie, ufnie, kochająco. Rozwijaj się jak kwiat do słońca, a burzy stawiaj mężnie czoło”.
Za Waszą dzielność w walce z chorobą podziwiam Was i chylę czoła. Cieszę się, że takie jesteście.
— Jedna z matek
Łomża, 20 października 2003 r.
Jubileusz 10-lecia... Listy pochwalne, gratulacje, życzenia. Nie otrzymałyście listu od prezydenta ani od Pierwszej Damy naszego kraju, chociaż za mniejsze, uboższe dokonania otrzymuje się medale. „Jeśli uratowaliście jednego człowieka – uratowaliście cały naród”. Patrzę na Wasze wspólne zdjęcie w jubileuszowym biuletynie... na piękne, zadbane kobiety, nawet uśmiechnięte i nadziwić się nie mogę, że każda z Was ma za sobą „drogę przez mękę”: godziny rozpaczy, zwątpienia, gdy zdaje się, że cały świat się zawalił. A jednak potrafiłyście pokonać strach, mieć nadzieje mimo braku nadziei. Wracałyście do życia aby spełniać codzienne obowiązki – bycia matkami, żonami, córkami, a nawet wrócić do zawodu – bo jesteście wśród bliskich, życzliwych. Gdy zdawało się, że z nikąd nie nadejdzie pomoc – wyciągnięto do Was rękę z pociechą, że trzeba samemu sobie pomóc, że można pokonać chorobę i wrócić do normalności, bo drugie życie tu na ziemi nie będzie nam dane.
Dzielne, pełne hartu ducha dziewczyny! Gdyby prezydent wiedział o Was, znał Wasze dokonania, z pewnością przysłałby list pochwalny, bo jego zadziwiłybyście też.
Niech będzie chwała i cześć założycielkom Waszego Stowarzyszenia, tym wszystkim, którzy przyczynili się do jego rozwoju i tym, które teraz je prowadzą. Każda z Was walczy z choroba, z jej nawrotami i zagrożeniem. Nie jestem jedną z Was, ale Wasze przeżycia nie są mi obce. Wiem, co to jest rozpacz, gdy jedyną ucieczką jest Bóg i Jego miłosierdzie. Ale stanowicie rodzinę i żadna z Was nie jest samotna, a Matka Teresa z Kalkuty powiedziała, że największą, najgroźniejszą chorobą naszego wieku jest samotność. Razem można nieść największe brzemię. Macie wielu serdecznych przyjaciół, dobroczyńców, którzy są zawsze chętni do pomocy, często materialnej. A Wasze dokonania? Jesteście „wrócone” życiu, a żyjecie pełnią życia. Bierzecie udział w sportowych zmaganiach zajmując pierwsze miejsca, urządzacie Dni Walki z Rakiem, zawsze w oprawie naukowej i artystycznej. Gościłyście sławę naukową – prof. Wronkowskiego, konsultanta krajowego, notabli miejscowych, ludzi znanych, „poważnych”. A Wasz biuletyn! Znam każde wydanie coraz bogatsze w treść w pięknej szacie graficznej. Ile dobra to pismo dokonało, ile kobiet uświadomiło, że choroba wcześnie wykryta jest uleczalna, że wystarczy sięgnąć po telefon, a tam ktoś czeka aby pomóc. Nie jesteś sama!
Spotkania opłatkowe i wielkanocne a nawet spotkania towarzyskie i bale charytatywne, loteria i wyróżnienia „Serce – Sercu”.
Niech będzie błogosławiona myśl, która natchnęła do założenia tak zbożnego stowarzyszenia – jednej dużej rodziny, która ma radę na wszystko.
Wasz Jubileusz zbiegł się czasowo z Jubileuszem 25-lecia Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, naszego rodaka. Jesteście w Jego chorobie razem z Nim. Mimo podeszłego wieku, dotknięty na co dzień zmaganiem się z chorobą – zawsze pochyla się nad potrzebującym, dotkniętym przez los. Jest przykładem jak „duch może być ochoczy, chociaż ciało mdłe”.
Tylko ten kto choruje może do głębi zrozumieć drugiego doświadczającego tego samego. I dlatego tak drogocenna jest Wasza praca wolontariuszek, bo to Wy uczycie stawiać czoła zagrożeniom i prowadzić normalne życie. „Udało się nam, to i Tobie się uda!” I chociaż Kochane Dzielne przybywa Was prawie z dniem każdym, to miejcie nadzieję, że nauka ciągle przysparza nowych leków i w końcu choroba zostanie pokonana. Nawet p. Jolanta Kwaśniewska zorganizowała na pomoc dla Was wszystkich koncert, ale Wy od 10-ciu już lat głosicie w Waszym biuletynie: wczesne wykrycie choroby gwarantuje wyleczenie. Bądźcie zdrowe! Tak trzymać! Każdy dzień jest darem Bożym i korzystajcie z tego. Żyjcie pełnią życia, niech daje Wam ono radość. Miejcie nadzieję nawet wbrew nadziei. Życzę Wam zdrowia i jeszcze długich lat życia. Szczęść Wam Boże!
I jeszcze cytat z ostatniego biuletynu, słowa Ojca Św. „Nie poddawaj się zbytecznie trosce ani zwątpieniu. Usiłuj żyć radośnie, ufnie, kochająco. Rozwijaj się jak kwiat do słońca, a burzy stawiaj mężnie czoło”.
Za Waszą dzielność w walce z chorobą podziwiam Was i chylę czoła. Cieszę się, że takie jesteście.
— Jedna z matek
Łomża, 20 października 2003 r.
