Hala Targowa po remoncie - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

- Zgodnie z projektem, w okresie jego trwałości liczba osób zatrudnionych w Hali Kultury nie może być niższa niż 3 osoby - mówi inspektor Łukasz Czech z ratusza. - Są to: kierownik, podinspektor konserwator. Hala Kultury jest częścią Urzędu Miejskiego, działa w strukturze Wydziału Kultury, Sportu i Inicjatyw Społecznych i nie podlega innej instytucji kultury. Nie ma ona formy instytucji kultury, państwowej lub samorządowej osoby prawnej, dla której działalność kulturalna jest celem statutowym. Nasza Hala Kultury ma za zadanie wspierać działalność kulturalną innych instytucji.
Dzięki temu, np., teatr, muzeum, biblioteka, filharmonia, dom kultury, grupy muzyczne i taneczne, stowarzyszenia zyskały przestrzenie, umożliwiające rozwój, w celu poszerzenia grona uczestników kultury. - Data uroczystości oficjalnego otwarcia uzależniona jest od sytuacji pandemicznej w kraju i obowiązujących zasad i ograniczeń sanitarnych - informuje Inspektor. Od 20. marca do 9. kwietnia obowiązuje zawieszenie wydarzeń z publicznością. Istnieje możliwość prowadzenia prób i ćwiczeń przez grupy artystyczne. Pozapandemiczny plan pracy Hali obejmuje koncerty, spektakle, wystawy, warsztaty, projekcje i zaangażowanie w Festiwal „Walizka”, Soundtrack, Cafe Kultura, spotkania z twórcami, inicjatywy organizacji pozarządowych i niezależnych grup twórczych. Wydarzenia będą bezpłatne i biletowane. Obiekt nie może być wykorzystany do działań komercyjnych i handlowych: Miasto nie powinno osiągać z Hali dochodu. Hala Kultury ma być czynna 6 dni w tygodniu, w tym 2 dni do godziny 19. Kontakt do Hali Kultury: tel. 86 215 68 87, e-mail: halakultury@um.lomza.pl.

Nowoczesność
Przed wojną budowa hali targowej w Łomży zajęła dwa lata, zaś w XXI wieku remont zabytkowej budowli trwał 3. Trzy lata remontu, bo dyskusje i szukanie pieniędzy na przebudowę trwały 15 lat. Stary Rynek, w efekcie starań ekip prezydentów: Brzezińskiego, Czerniawskiego i Chrzanowskiego zyskał wyremontowaną halę: piętrową i szeroką jak plac, w barwie biało-sinej, zimnej, więziennej. Po prawej stronie dachu piętrzą się stalowe blachy instalacji, słabo zamaskowanej listwami. Titanic nowoczesności kontrastuje z ratuszem z 1825 r.  Jednak wokalista Brzostowski jest zadowolony, że powstała profesjonalna sala widowiskowa z dobrym sprzętem nagłośnieniowymi i oświetleniowym i przestrzenią z 68 siedzeniami dla publiczności; 80 krzeseł można dostawić. Podobała mu się dobra akustyka odsłuchów: widzowie inaczej słyszą brzmienia instrumentów, niż muzycy od strony sceny.
Sala jest ciemnawa, mroczna, wywołuje ponure wrażenia, przygnębiające tym bardziej, że ławy w 3 rzędach przesuwnych są szare, jakby posypane popiołem. Wrażenie mija, gdy zapalają się dziesiątki reflektorów, rozmieszczonych na konstrukcjach z ram wysoko pod sufitem. Sala koncertowa zajęła prawą część budynku, parter z piętrem. Tu są też garderoby i biura. Główne wejścia są pośrodku od rynku i ul. Rządowej. Piwnica to sala wielofunkcyjna. Lewa strona parteru to część gastronomiczna i zaplecze; na piętrze sala spotkań. Trwa remont lewej części parteru na wynajem pomieszczeń 261 mkw. na klubokawiarnię. Najemca sam zrobi adaptację lokalu ze stanu surowego, deweloperskiego.

Pigułka historii
W układzie pomieszczeń gmachu niewiele zmieniło się od czasów, gdy koncepcję przebudowy hali targowej z najbliższą okolicą Urząd Miejski zamówił w 2007 r. w białostockim biurze projektowym Atelier Zetta, należącym do Zenona Zabagło. Prezydenci, wiceprezydenci, architekci miasta Łomży i łomżyniacy mieli przez kilkanaście lat pokazywane prawie te same, dla niepoznaki podmalowane i przeprawione tu i tam linie na planach Pana Zabagło. Główne drzwi od placu prowadzą na parter - po prawej są schody na piętro, jak w epoce handlowej hali, stojaki na ubrania w szatni i opisana sala koncertowa. Zastanawia długi na cały hall rząd kilkanaściorga drzwi donikąd, wysokich, ponieważ z drugiej strony jest ściana sali ze sceną. Stanowisko z konsolą do sterowania światłem i ustawiania dźwięku nie znajduje się na wprost sceny, lecz w... kącie. Od strony ulicy Rządowej jest wejście do publicznej toalety. Podziemie to obszerna, niska sala z mnóstwem luster, reflektorów, na kameralne mitingi, próby, performensy. Psują wygląd ramy reflektorów i puchata izolacja sieci rur. Zaskakuje świeża zieleń paproci na tapecie ściany korytarza - w industrialnie chłodnych wnętrzach to ukojenie dla oka. Sala spotkań na piętrze ma niskie okienka z roletami automatycznymi, chroniącymi przed słońcem - czy wentylacja wytrzyma upał lata, przekonają się uczestnicy. Wzdłuż sali i w połowie w poprzek można ją podzielić na 3 mniejsze, dzięki przesuwnym ścianom. Trzy poziomy hali złączyła winda, srebrna i dość mała, w porównaniu z wielkością stołów. Czy trzeba będzie za każdym razem tachać je na parter lub do podziemi po schodach...? Od szczytu hali - gdzie niegdyś był szalet - jest wejście do 2 garderób i zaplecza sceny. Brak tu parawanu czy kotary, oddzielającej ludzi z widowni od artystów. A dlaczego główna rozdzielnia prądu z masą bezpieczników znajduje się w garderobie gości, gdzie w razie awarii siądzie światło i zasilanie budynku? Wystarczy, że któryś o nią się oprze.  Nowa instytucja umożliwia prezentację prac plastycznych na tablicach, kratownicach i wernisażach. W wyremontowanej hali targowej z 1929 r. będą kwiaty żywe. Czekają kwietniki, witające wiosnę.  

Mirosław R. Derewońko