Podziękowanie
Na łamach Waszego pisma pragniemy podziękować tym wszystkim, którzy towarzyszyli naszej jedynej Córce w Jej ostatniej drodze ziemskiej. A także tym wszystkim, którzy Ją wspierali w Jej długiej walce ze śmiertelną chorobą. Tym, którzy okazali ogrom sera i przyjaźni, byli pomocą i oparciem – gorąco, z głębi serca dziękujemy – Bóg zapłać!
Dziękujemy za wszystko! Za modlitwy, za obecność w czuwaniu, za poczet sztandarowy, za wartę honorową przy trumnie, muzykom za wzruszającą muzykę, Jego Ekscelencji Księdzu Biskupowi Stanisławowi Stefankowi za list kondolencyjny i słowa współczucia, Księdzu Kapelanowi za celebrę Mszy świętej, Ojcom Kapucynom za uczestnictwo we Mszy świętej, a Księdzu Radzisławowi Ambroziakowi za pożegnalną homilię – taką serdeczną, jak również Księżom z parafii Krzyża Świętego.
Wszystkim, wszystkim: przyjaciołom, koleżankom, kolegom, współpracownikom z Oddziału Rehabilitacji, a także Przychodni Rehabilitacyjnej, bliskim i nieznajomym niech miłosierny Bóg wynagrodzi dobrem.
Drogie, Kochane, gdy przez łzy patrzyłam jak po kolei szłyście do Jej trumny jak do matki, aby ją pożegnać – modliłam się o długie dla Was życie. Musicie pokonać los! Musicie cieszyć się każdym dniem, życiem! Walczcie o nie! Nie pozwólcie, by matki Was opłakiwały! Dzieci powinny żegnać rodziców – to naturalny porządek!
Szczególnie dziękuję Ani, która teraz po naszej Córce Wam „matkuje” – za okazaną nam, rodzinie, troskę, przyjaźń, tyle dobra, tyle pracy, wysiłku mimo choroby. Jej słowa pożegnania na cmentarzu zapadły głęboko i zostaną w sercu na zawsze. Prawdziwa, od serca, Przyjaciółka.
Składam Zuzi W. gorące słowa podziękowań za to, że była z nami, staruszkami, w chwilach gdy nam się „świat zawalił”, w tych najgorszych chwilach naszego życia, a także za słowa pożegnania od całego Oddziału. Był on szczególnie drogi naszej Córce, jak matce – dziecko pierworodne. Piąta rocznicę oddziału, mimo, że była obłożnie chora, obchodziła razem ze swymi współpracownikami. Pamiętajcie o Niej w modlitwach. Jeśli zdołała choć jedna łzę otrzeć, choć jedno serce natchnąć nadzieją – cel swego życia ziściła. Chciała żyć „godnie i treściwie” – to są Jej słowa.
Dla nas była najlepszą, najtroskliwszą Córką. Dzięki Niej dożyliśmy tak podeszłego wieku!
W krypcie trumna całkowicie przykryta kwiatami, kopiec ze świeżych kwiatów na grobowcu – świadczy o Waszej miłości i wdzięczności. Boże – zapłać!
Ale Wy, kochane, żyjecie i życie jest jedno, niepowtarzalne. Niech każdy dzień będzie pogodny, niech Wam słońce świeci! A nasza Córka, niech także w Waszych wspomnieniach będzie uśmiechnięta, ufająca, że jutro będzie lepiej.
Rodzice – Janina i Jerzy Wiszniewscy
Łomża, 19 marca 2004 roku Już minął tydzień od Jej śmierci....
P.S. Dziękuję mojej Danusi, że jest ze mną, że mnie wspiera. Taka była wola Twoja, Boże, chociaż tak trudno się z tym pogodzić.
Dziękujemy za wszystko! Za modlitwy, za obecność w czuwaniu, za poczet sztandarowy, za wartę honorową przy trumnie, muzykom za wzruszającą muzykę, Jego Ekscelencji Księdzu Biskupowi Stanisławowi Stefankowi za list kondolencyjny i słowa współczucia, Księdzu Kapelanowi za celebrę Mszy świętej, Ojcom Kapucynom za uczestnictwo we Mszy świętej, a Księdzu Radzisławowi Ambroziakowi za pożegnalną homilię – taką serdeczną, jak również Księżom z parafii Krzyża Świętego.
Wszystkim, wszystkim: przyjaciołom, koleżankom, kolegom, współpracownikom z Oddziału Rehabilitacji, a także Przychodni Rehabilitacyjnej, bliskim i nieznajomym niech miłosierny Bóg wynagrodzi dobrem.
Drogie, Kochane, gdy przez łzy patrzyłam jak po kolei szłyście do Jej trumny jak do matki, aby ją pożegnać – modliłam się o długie dla Was życie. Musicie pokonać los! Musicie cieszyć się każdym dniem, życiem! Walczcie o nie! Nie pozwólcie, by matki Was opłakiwały! Dzieci powinny żegnać rodziców – to naturalny porządek!
Szczególnie dziękuję Ani, która teraz po naszej Córce Wam „matkuje” – za okazaną nam, rodzinie, troskę, przyjaźń, tyle dobra, tyle pracy, wysiłku mimo choroby. Jej słowa pożegnania na cmentarzu zapadły głęboko i zostaną w sercu na zawsze. Prawdziwa, od serca, Przyjaciółka.
Składam Zuzi W. gorące słowa podziękowań za to, że była z nami, staruszkami, w chwilach gdy nam się „świat zawalił”, w tych najgorszych chwilach naszego życia, a także za słowa pożegnania od całego Oddziału. Był on szczególnie drogi naszej Córce, jak matce – dziecko pierworodne. Piąta rocznicę oddziału, mimo, że była obłożnie chora, obchodziła razem ze swymi współpracownikami. Pamiętajcie o Niej w modlitwach. Jeśli zdołała choć jedna łzę otrzeć, choć jedno serce natchnąć nadzieją – cel swego życia ziściła. Chciała żyć „godnie i treściwie” – to są Jej słowa.
Dla nas była najlepszą, najtroskliwszą Córką. Dzięki Niej dożyliśmy tak podeszłego wieku!
W krypcie trumna całkowicie przykryta kwiatami, kopiec ze świeżych kwiatów na grobowcu – świadczy o Waszej miłości i wdzięczności. Boże – zapłać!
Ale Wy, kochane, żyjecie i życie jest jedno, niepowtarzalne. Niech każdy dzień będzie pogodny, niech Wam słońce świeci! A nasza Córka, niech także w Waszych wspomnieniach będzie uśmiechnięta, ufająca, że jutro będzie lepiej.
Rodzice – Janina i Jerzy Wiszniewscy
Łomża, 19 marca 2004 roku Już minął tydzień od Jej śmierci....
P.S. Dziękuję mojej Danusi, że jest ze mną, że mnie wspiera. Taka była wola Twoja, Boże, chociaż tak trudno się z tym pogodzić.
