ŚWIĘCI NA 10 LUTEGO: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

====

Święta Scholastyka (ok. 480 - 542)

                 Święta Scholastyka była siostrą (prawdopodobnie bliżniaczą) św. Benedykta z Nursji. Urodziła się około 480 roku w Nursji (Umbria, Włochy) jako córka rzymskich ziemian. Według Grzegorza Wielkiego (Dialogi II, 33-34), już w dzieciństwie poświęcona została na służbę Bożą. Przez jakiś czas przebywała prawdopodobnie w klasztorze w Roccabotte  niedaleko Subiaco. Później przebywała w różnych klasztorach w pobliżu Rzymu, a w końcu w Plombariola, pod Monte Cassino, blisko swojego brata Benedykta. Co roku spotykała się z nim na rozmowę duchową  w domku na wsi u stóp Monte Cassino. W związku z tym Grzegorz Wielki opowiada w Dialogach o przebiegu ostatniego spotkania. Scholastyka pragnęła rozmowę przedłużyć, gdyż być może czuła , że już nigdy nie zobaczy swego brata,  na co Benedykt, wiedząc że jest  zobowiązany do powrotu w obręb klasztoru, przystać nie chciał. Wówczas spadł ulewny deszcz, który nie pozwolił patriarsze na ruszenie się z miejsca.  Z konieczności spędził na rozmowie z siostrą całą noc. W trzy dni później zobaczył na modlitwie jej duszę w postaci gołębicy ulatującej ku niebu. Niebawem dotarła doń wieść o rzeczywistej śmierci siostry. Nastąpiła ona prawdopodobnie w  542 roku. Benedykt pochował swoją siostrę na Monte Cassino w grobie, który przygotował uprzednio  dla siebie, i w którym spoczął także po swojej śmierci w 547 roku. Szczątki Scholastyki razem ze szczątkami Benedykta przeniesiono w VII wieku do Fleury we Francji, potem do Le Mans, a w 874 roku częściowo do Juvigny- sur-Loison k. Verdun; część relikwii znajduje się również ma Monte Cassino. Przez całe swe życie była mocno związana ze swoim bratem św. Benedyktem. W martyrologiach Scholastyka wspominana była zawsze pod dniem 10 lutego. Uważana jest za matkę duchową rodzin wszystkich benedyktynek. Jest patronką miast Le Mans i Subiaco. Lud prosi ją o obronę przed burzą, piorunami i o deszcz w czasie długiej suszy. W ikonografii św. Scholastyka bywa przedstawiana 
w benedyktyńskim habicie, gołębiem, z regułą zakonną, z palmą, 
z krzyżem w ręce, pastorałem ksieni, w towarzystwie swojego brata Benedykta.

MODLITWA
Boże, dzięki Twojej łasce święta Scholastyka zajaśniała blaskiem niewinności, spraw, abyśmy przez wierność naszemu powołaniu podobali się Tobie i mogli radować się Tobą 
w niebie, gdzie uwielbiają Ciebie chóry świętych dziewic. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

Święta Austreberta z Pavilly (+704)

                 Austreberta urodziła się w Marconne pod Térouanne w czasach panowania Dagoberta (629-639) jako córka Badefryda i Fremehildy, uznawanych także za świętych. Gdy postanowiono wydać ją za mąż, schroniła się u św. Audomara (Omera), który wręczył jej welon dziewic poświęconych Bogu. Udała się następnie do klasztoru w Port-le-Grand en Ponthieu, gdzie spędziła czternaście lat. Gdy św. Filibert ufundował klasztor w Pavilly (Pauliacum), przymusił ją do objęcia przełożeństwa w nowej fundacji. Wprowadziła do niej dyscyplinę tak surową, że przez jakiś czas mniszki niemal się buntowały. Naraziła się też fundatorowi Amalbertowi, nie zważała jednak na jego pogróżki i działała w duchu karności zakonnej. Zmarła prawdopodobnie 10 lutego 704 roku. W czasie najazdów Normanów część relikwii przeniesiono do Montreuil-sur-Mer, gdzie w 1039 roku  powstało opactwo pod wezwaniem świętej.

====

Święty Pagan (+1423)

             Mnich w klasztorze  benedyktyńskim na Sycylii. Potem spędził resztę swego życia jako pustelnik.

====

Święty Trumwin z Whitby (+704)

                Anglik z urodzenia. Został biskupem Piktów w południowej Kaledonii, w Szkocji  w 681 roku. Bazą, podłożem jego misji było opactwo w Abercorn w Zatoce Forth. Kiedy jego polityczny opiekun król Egfryd z Nortumbrii został zabity przez Piktów w bitwie pod Nechtansmere, Trumwin był zmuszony uciekać ze swoimi mnichami na południe. Osiadł w Whitby w Anglii. Wyczerpany pozostał tam do swoich ostatnich dni jako mnich.

====

Święty William z Maleval (+1157)

                    Urodził się we Francji. Prowadził rozwiązłe życie ale przeżył nawrócenie udając się w pielgrzymkę do Rzymu a stamtąd do Ziemi Świętej (z polecenia bł. Eugeniusza II, papieża). Po powrocie został pustelnikiem a potem został opatem klasztoru benedyktyńskiego w pobliżu Pizy. Kiedy nie udało mu się wprowadzić reformę w klasztorze na Monte Pruno (Bruno) wrócił do życia pustelniczego  w pobliżu Sieny. Przyciągnął grupę zwolenników swego życia. Wiilam otrzymał papieskie zezwolenie. Zwolenników przybywało, których nazywano Wilhelmici (Gulielmites), którzy przyjęli później regułę św. Augustyna. William znany jest z daru proroctwa i cudów.