ŚWIĘCI NA 24 KWIETNIA
-Święty Wilfryd z Yorku (634 - 710)
=
-Święta Bowa z Reims (+673)
=
-Święta Doda z Reims (+ II poł. VII w.)
=
-Święty Egbert z Lindisfarne (+ok. 729)
=
-Święty Mellit z Canterbury (+ 624)
patrz poniżej
======
Święty Wilfryd z Yorku (634 - 710)
Urodził się w 634 roku w możnej anglosaskiej rodzinie, osiadłej w Northumbrii. Wychowywał się w iroszkockim opactwie benedyktyńskim w Lindisfarne. Tam też stał się zwolennikiem obyczajów rzymskich. W 653 roku razem z Benedyktem Biscopem jeździł do Rzymu, gdzie jeszcze bardziej zasmakował w przyjętych w Italii zwyczajach mniszych. Gdy wracał do kraju, biskup Lyonu udzielił mu -rzymskiej- tonsury. Po 660 roku król Alchfryd ufundował klasztor benedyktyński w Ripon, a Wilfryd wprowadził doń liturgię rzymską oraz regułę benedyktyńską. Potem na synodzie w Whitby w 664 roku stał się rzecznikiem liturgii i obserwy rzymskiej. Wkrótce król Alchfryd powołał go na stolicę biskupią w Yorku, a jego przyjaciel, Agilbert i dwunastu biskupów frankońskich udzieliło mu w Compiégne sakry. Gdy w 666 roku wrócił na Wyspę, okazało się jednak, że jego stolicę obsadził już Ceda, i mógł na niej zasiąść dopiero w 669 roku. W Yorku wybudował potem okazałą katedrę, natomiast w Hexham i Ripon powstały imponujące bazyliki. Gdy po synodzie w Hertfordzie w 673 roku Teodor z Canterbury podzielił diecezję Yorku na cztery mniejsze, żywo zaprotestował. W 678 roku udał się po obronę do Rzymu. Po drodze przez cały rok zajmował się pracą misyjną wśród Fryzów. Uzyskawszy u papieża potwierdzenie swych praw, wrócił do kraju, ale stolicy biskupiej nie odzyskał. Przez dziewięć miesięcy przesiedział w surowym więzieniu, potem wydalono go z kraju. Zajmował się wtedy ewangelizowaniem mieszkańców południowych krańców Anglii oraz Isle of Wright. W 685 roku doszło do pojednania. Wilfryd otrzymał klasztor i biskupstwo w Hexham. W końcu odzyskał także stolicę w Yorku. Ale w 691 roku znów doszło do nieporozumień: z królem o dobra kościelne, z arcybiskupem Brytwaldem o nowe próby podziału diecezji. Wilfryd uszedł wówczas do króla Mercji Etelreda i zaapelował do papieża. W 703 roku udał się znów do Rzymu i u Jana VI uzyskał pełną rehabilitację. Swe ostatnie lata Wilfryd spędził wśród współbraci z Ripon, gdzie też w 710 roku zmarł został pochowany. Jego wspomnienie obchodzono zrazu 24 kwietnia, potem 12 października. Nowe Martyrologium przyjęło termin pierwotny.
====
Święta Bowa z Reims (+673)
Bowa żyła w drugiej połowie VII stulecia. Była mniszką, a potem ksienią benedyktyńskiego klasztoru Św. Piotra w Reims. Wątpliwe jest pokrewieństwo ze św. Balderykiem z Montfaucon. Legendarne wątki zawdzięczamy późnej Vita (BHL 1435), sporządzonej przez mniszki w X stuleciu. Wspomnienie przypadało 24 kwietnia.
====
Święta Doda z Reims (+ II poł. VII w.)
Była drugą przełożoną klasztoru benedyktyńskiego
założonego przez św. Balderyka (Baudry) z Montfaucon dla jego siostry Bowy (Beuve, Bona), której siostrzenicą była Doda. Nic ponadto o jednej
i drugiej właściwie nie wiemy, bo życiorysy napisane wkrótce po ich śmierci przez dwie zakonnice ze wspomnianego klasztoru zaginęły,
a późniejsze przeróbki zawierają wiadomości zbyt zniekształcone i zbyt przyozdobione legendami, aby można było z nich cokolwiek wywnioskować. Żyły w drugiej połowie VII stulecia. Razem wychowane w Reims, razem też od najdawniejszych czasów zażywały czci
i wspominane były w dniu 24 kwietnia.
====
Święty Egbert z Lindisfarne (+ok. 729)
Angielski mnich w benedyktyńskim Lindisfarne, w Irlandii. Później wstąpił do klasztoru w Rathmelgisi. Został tam wyświęcony na kapłana, gdzie został czczony za swą świętość. Wyruszył do Iony, w Szkocji, gdzie poznał rzymskie zwyczaje. Wielkanoc była tam celebrowana po raz pierwszy według obliczeń rzymskich w dzień śmierci Egberta. Został czczony przez mnichów wysłanych na misję do Niemczech.
====
Święty Mellit z Canterbury (+ 624)
W opactwie benedyktyńskim Św. Andrzeja w Rzymie był opatem . W 601 roku papież wysłał go do pomocy św. Augustynowi z Canterbury, który trudził się, ewangelizując Anglię. Został tam biskupem Londynu. Przed majem 604 roku osiedlił się w Londynie, gdzie król Etelbert polecił mu zbudować katedrę pod wezwaniem św. Pawła. W 609 roku pojechał zdać sprawę papieżowi. W roku następnym wziął udział w synodzie. Po śmierci Etelberta potomkowie króla, którzy wiedli życie rozwiązłe i na powrót popadli w pogaństwo, zmusili go do opuszczenia kraju. Za odmówienie komunii św. synom króla wschodnich Saksonów, Żyberta, którzy odpadli od wiary, został wydalony. Przebywał w Galii. W 619 roku banicję cofnięto i Mellit objął po Wawrzyńcu arcybiskupstwo Canterbury. Zmarł 24 kwietnia 624 roku. W dniu upamiętniającym jego zgon wspominają go w liturgii diecezje Westminster, Southward i Brentwood.
