ŚWIĘCI NA 31 SIERPNIA:
-Święty Aidan z Lindisfarne (+651)
=
Święta Kutburga z Wimborne (+725)
=
Święty Wala (+836)
=
patrz poniżej
======
Święty Aidan z Lindisfarne (+651)
Szerzył chrześcijaństwo wraz ze św. królem Oswaldem
z Nortumbrii. Założył stolicę biskupią w Lindisfarne, gdzie ufundował również klasztor. Święty Będą wyraża się nadzwyczaj pochlebnie o jego cnocie i pracach apostolskich. Zmarł w Ramborough w 651 roku przeżywszy króla Oswalda tylko o 11 dni.
======
Święta Kutburga z Wimborne (+725)
Wedle późnej relacji miała być siostrą króla Wesseksu, a małżonką Aldfryda, króla Northumbrii (685-705). Po separacji z mężem wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Barking. Potem sama założyła nowy ośrodek życia zakonnego w Wimborne (w hrabstwie Dorset). Był to klasztor podwójny, to znaczy, złożony z części przeznaczonej dla mnichów oraz drugiej - dla mniszek. Była zapewne do śmierci ksienią tego benedyktyńskiego klasztoru. Daty jego założenia oraz śmierci fundatorki nie znamy. Od dawna wspominano ją w dniu 31 sierpnia.
======
Święty Wala (+836)
Był kuzynem Karola Wielkiego. Urodził się około 755 roku. Razem ze swym bratem Adalhardem wychowywał się na dworze. Został potem hrabią, zarządcą pałacu cesarskiego, dowódcą armii i wpływowym politykiem. Jego liczne powiązania z Ludwikiem I Pobożnym stale ulegały zmąceniom, na skutek czego kilkakrotnie skazywany był na banicję. W 816 roku został w Korbei (Corbie) mnichem benedyktyńskim. Wkrótce potem razem ze swym bratem, skazanym na wygnanie, udał się do Korvey i tam z grupą mnichów z Korbei założył nowe opactwow 822 roku. Wedle wzorów zaczerpniętych ze Soissons razem też z Adalhardem ufundował w Hereford klasztor dla mniszek. Od 823 roku był doradcą syna cesarskiego, Lotara I. Jako taki należał do twórców Constitutio Romana (824), która dotyczyła stosunków między papiestwem i cesarstwem. Od 826 roku był jako opat następcą brata. Na urzędzie stał się jednym z przywódców ruchu na rzecz reform kościelnych, a zarazem jednym z najzagorzalszych wyrazicieli jedności cesarstwa, która by była niezależna od piastujących cesarską godność. Doprowadziło to do tego, że jeszcze raz pójść musiał na wygnanie (830-833). W końcu przeszedł na stronę uzurpatora, ale ugoda Ludwika Pobożnego z synami była jego dziełem. Od 833 roku był opatem w Bobbio. Dążył wówczas do łagodzenia sporów rozdzierających dynastię karolińską. Zmarł w Bobbio 31 sierpnia 836 roku. Nie wydaje się, aby tuż po śmierci otoczono go czcią. W 1060 roku przeniesiono jednak uroczyście jego szczątki do Hereford.
