Seter angielski- portret rasy - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Pole okłada szeroko, poruszając się wyciągniętym eleganckim galopem z wysoko podniesioną głową i nieustannie merdającym ogonem, chwytając odwiatr zwierzyny górnym wiatrem. Do stójki powinien przechodzić z pełnego galopu. Powinna ona być twarda, w postawie stojącej, warującej lub półprzysiadzie. Nazwa seter, w pisowni angielskiej setter, pochodzi od czasownika angielskiego set, co oznacza wystawić. Psy te wystawiały bowiem zwierzynę w pozycji warującej lub półprzysiadzie. Stąd też wzięła się polska nazwa pies legawy, którą objęto wszystkie psy wystawiające- wyżły. Wyżły wystawiają zwierzynę w pozycji leżącej- po niemiecku takie wystawianie nazywa się vorliegen, oraz stojącej, verstehen. W języku polskim brak odpowiedniego czasownika, natomiast wyraz legawy jest utrzymywany do dnia dzisiejszego i wcale nie świadczy o formie przestarzałej. W angielskim piśmiennictwie łowieckim seter jest znany od czterech wieków. Pierwotnie pokrój seterów znacznie odbiegał od psów dzisiejszych. Przede wszystkim szata była kędzierzawa, a znaki morfologiczne nie tak wypieszczone jak obecnie. Niektóre linie były grubokościste, o mniejszej wysokości w kłębie, nawet przebudowane. Włos kędzierzawy utrzymywał się dość długo i poprawienie tej cechy stale przysparzało trudności. Stare setery angielskie miały bardzo często zwisające powieki i znaczne podgardle, beczkowate klatki piersiowe widziano prawie wszędzie. Miały jednak doskonałą cechę- dobre umięśnienie. Uważa się, ze współczesny seter angielski wywodzi się z hodowli Edwarda Laweraka, o którego psach znajdujemy wzmiankę datowaną mniej więcej na rok 1825. Podwaliny rodu dały Ponto i Old Mell, których potomstwo użyte do dalszej hodowli było wyrównane. Już Lawerak, wszechstronny kynolog, prowadził selekcję na umaszczenie. Lubił psy jasne, o małej ilości plam, z wyraźnymi cętkami. Jednak cętkowanie powodowało przyciemnienia, zwłaszcza w kolorze czarnym. czarne cętkowanie, tak jak dzisiaj, dawało umaszczenie „niebieskie”- blue. Podobnie jak u pointerów, angielscy hodowcy kochali się w umaszczeniu cytrynowym. Na cześć hodowcy przyjęło się określenie setera angielskiego nazywać lawerakiem. To określenie jest również używane u nas, zwłaszcza wśród kynologów starszego pokolenia. Drugi, można powiedzieć, typ setera angielskiego został wyhodowany przez utalentowanego hodowcę Ewelina, który nabył z kenelu Laweraka parę psów. Populacja zaczęła się bardziej stabilizować, zwłaszcza, że Anglicy oprócz zamiłowania do hodowli, mają bardzo szczęśliwą rękę i jakieś wyczucie hodowlane, które kieruje ich postępowaniem w trakcie uszlachetniania rasy. Dalsza poprawa rasy setera angielskiego to kojarzenie wybitnych osobników z pointerem. Miało to mieć miejsce przed stu laty na przełomie XIX i XX wieku. Jednak oficjalnych zapisów z tej akcji nie ujawniono. Pointery i setery angielskie były ulubionymi psami angielskich lekarzy. Poświęcali oni rasie dużo pieniędzy i czasu. Istniej kilka anegdot o tym, jak bardzo hodowla przeszkadzała im w wykonywaniu zawodu. Dzisiaj seter angielski jest najliczniejszym wyżłem na świecie. Jest ulubionym wyżłem w USA, Ameryce Południowej, w RPA, w Rosji, zwłaszcza w okolicach St. Petersburga, w całej Europie i Australii. Bardzo szybko się aklimatyzuje i jest odporny na niższe temperatury. Stan pogłowia w Polsce w 1995 roku- około 200 psów i suk średniej jakości, przeważnie w rękach nie myśliwych.