Rozdzióbią ?
Mistrzowskie "Rozdzióbią nas kruki, wrony" Stefan Żeromski napisał zaledwie 125 lat temu, a ponad 30 lat od upadku Powstania Styczniowego. Pisarz brutalnie z niezwykłym naturalizmem wstrząsa czytelnikiem i podkreśla brak solidarności społecznej. Dziś trudno sobie wyobrazić ówczesne lata zaborów, przemocy i dehumanizacji. Jesienny spacer pod Łomżę przywodzi na myśl tamten nastrój. Nie sposób zachwycić się tylko pięknem przyrody i ulotną kompozycją nieograniczonej swobody przelotu, gdy piętrowo narasta niepokój i opada od jasności po czerń: tylko gasnąca zieleń daje tu nadzieję na odrodzenie. Przenikajace się pasma czterech poziomów obrazu: Niebo-Ptaki-Drzewa-Ziemia pulsują z głębi życiem - trwaniem, uzupełniając się nawazajem. XXI wiek niesie dominację Dobra, ale nadal aktualne są słowa Żeromskiego o stałym zagrożeniu, które: jak "plugawy lichwiarz, bierze w szachrajską rękę bezcenne klejoty ludzkiego ducha i drwi z ich wartości". W pozornym chaosie stada zawsze znajdzie się osobnik, który ma "największy zasób energii, żądzę odznaczenia się" lub "po prostu namiętne odczuwanie interesów własnego dzióba i żołądka". Niszcząca siła dojrzewa nad pustką przestrzeni "w szalonym głosie wiatru", który tylko na chwilę "wstrzymuje postęp trupojadów". Słowa Żeromskiego, przypominajacego wysiłek Powstania Styczniowego trzeba przypominać tym, których życie zbyt wolno uczy. Ostatecznie do głosu dochodzi siła wyższa, zmuszająca do pokory wszystkich, np. nieprzewidywalna, światowa zaraza - dotykająca bez wyjątku każdego. Czy to jej ofiary przeczuwał zakonnik o. Klimuszko, wizjoner zmarły w 1980 roku? Szukający wzmocnienia pocieszają się jego słowami o tym, że Polska ucierpi najmniej i mimo kolejnych wielu ofiar - przetrwa. Ten znany franciszkanin pisał w jednej z książek, że gdyby miał żyć dłużej i do wyboru w dowolnym kraju - bez wahania wybrałby jedynie Polskę, bo mimo nieszczęśliwego położenia "nie widzi nad nią ciężkich chmur, lecz promienne blaski przyszłości".
