Teresa Adamowska - VANITAS - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Na wystawie znalazły się obrazy Wenecji oraz jesienne martwe natury stanowiące wyraz refleksji nad przemijaniem. A oto odautorski komentarz do wystawy: „Starotestamentowe Księgi Koheleta wypełnia myśl przewodnia – Vanitas vanitatum et omnia vanitas – Marność nad marnościami i wszystko marność (Koh 1,2 BT). Wczorajsza róża istnieje tylko z imienia, imiona puste pozostały – pisał Dante Alighieri. Nawiązał do niego współczesny nam Umberto Eco w powieści „Imię róży”.Pojęcie vanitas w sztuce i literaturze łączy piękno i przemijanie, a jesienna pora sprzyja rozważaniu tej sentencji. W październiku zeszłej jesieni wraz z kolegami z pracy, Anią i Czarkiem oraz grupą uczniów liceum plastycznego odbyliśmy twórczą i dydaktyczną podróż do Włoch. Wenecja – zbudowana z marzeń, iluzji, miłości, cierpienia, śmierci i wielu legend, miasto dekadenckie, tajemnicze jak maski karnawałowe, nierealne, nieustannie inspirujące – przeglądała się w lustrach wody. Niezmiennie piękna, zachwyciła, zaparła dech. Spojrzenie na północ, w kierunku porośniętej cyprysami cmentarnej wyspy San Michele przywiodło jak zawsze skojarzenia z obrazem „Wyspa umarłych” Arnolda Böcklina i kadrami z filmu „Miłość i śmierć w Wenecji”. Spojrzenie na południe, gdzie wyspa Lido – miejsce akcji noweli Tomasza Manna – ożywiło obrazy z filmu Viscontiego „Śmierć w Wenecji”. Gdzieś tam leży też wyspa Poveglia osnuta mroczną tajemnicą. Gondole czarne, błyszczące wymoszczone w środku czerwonym lub niebieskim aksamitem, niczym łodzie Charona wciąż wiozą zadumanych lub zakochanych turystów. Wieczorami Piazza San Marco wypełnia się koncertami klasyków. Magia świateł, złoto, błękit, gwar, muzyka. Orkiestry grają na żywo na tle frontonów ekskluzywnych restauracji. Akustyka doskonała, nikt nikogo nie zagłusza. Smokingi, instrumenty, zapachy perfum...Niespełna miesiąc po naszej wizycie Wenecja znalazła się pod wodą. Wieszczono, że przepada, tonie, umiera. „Vanitas vanitatum et omnia vanitas”. Po raz pierwszy zobaczyłam Wenecję w roku 1985. Chłonęłam ją wszystkimi zmysłami i zachwycałam się bez nadziei na kolejną możliwość takiego przeżycia, bo czasy były niepewne. Potem dane mi było jeszcze kilka razy widzieć to pozornie trwałe piękno. A teraz świat zdaje się ginąć na naszych oczach. Wiosną 2019 roku płonęła Katedra Notre Dame, a jesienią tonęła Wenecja. Powstało kilka obrazów – moich odczuć Wenecji. I kilka innych malarskich rozważań nad przemijaniem, które spięłam wspólnym tytułem Vanitas”.

Teresa Adamowska, autorka obrazów, rysunków, akwarel, tkanin artystycznych, scenografii teatralnych, ilustracji książkowych, projektów z zakresu grafiki wydawniczej, nauczyciel malarstwa w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Łomży.Ukończyła studia z zakresu malarstwa i grafiki użytkowej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, dyplom w pracowni malarstwa prof. Janusza Kaczmarskiego w 1987 roku. W czasie studiów odbyła praktykę pedagogiczną w Comunita di Capodarco w Rzymie.W latach 1985-86 zajmowała się terapią osób niepełnosprawnych przez sztukę. W 1987 roku uzyskała promocyjne państwowe stypendium twórcze i wpis do I edycji Albumu „Utalentowani Absolwenci Szkół Wyższych 1987”. W dorobku ma 40 wystaw indywidualnych, uczestnictwo w ponad 60 wystawach zbiorowych. udział w plenerach ogólnopolskich i międzynarodowych, 22 nagrody i wyróżnienia w dziedzinie malarstwa, rysunku, tkaniny artystycznej w konkursach środowiskowych „Dzieło Roku”, w wystawach ogólnopolskich i plenerach międzynarodowych. Nagrody za dokonania w dziedzinie kultury i edukacji artystycznej m.in.: Prezydenta Miasta Łomży, Starosty Łomżyńskiego, Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie, Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2008.