Biuletyn nr 44
Nie umierajmy stojąc…
„Potrafiłam porozmawiać i przebaczyć chłopakowi, który zamordował moją córeczkę.”
- Jestem pod ogromnym wrażeniem Pani kolejnego koncertu. Z Pani piosenek przebija wszystko to, co się wiąże z życiem: smutek, żal, tęsknota, miłość, spokój i nadzieja. To trafia do serc słuchaczy i porusza do głębi. Przeżyła Pani osobistą tragedię, śmierć ukochanej Afrodytki, a pomimo wszystko nadal jest sobą. Eleni sprzed lat.
- Nadal jestem sobą, bo życie dyktuje Mi oddzielne scenariusze. To, że śpiewam, to dar od Boga. Mogę w ten sposób wyrazić wszystko, co głęboko ukryte jest w mym sercu. Poprzez proste słowa i muzykę staram się trafić do każdego człowieka. Bawię się tym, co kocham, nigdy nikogo nie lekceważę, idę dalej do przodu mimo wszystko. Moja przeszłość i moje wspomnienia są osobistą tragedią. Potrafiłam porozmawiać i przebaczyć chłopakowi, który zamordował moją córeczkę. Łatwiej mi z tym żyć i mogę być bardziej radosna. Moja Afrodytka jest w sercu i łatwiej znieść mi ten ból. Zawsze z każdego koncertu przywożę jej prezent i ustawiam w jej pokoju. Jest ich nie rozpakowanych wiele, ale…Najtrudniejszy był pierwszy rok. Szukałam środka na to, jak się podnieść z rozpaczy i nie obwiniać się za, to co się stało i dalej żyć bez nienawiści. Sadzę, że moim powołaniem i ratunkiem jest właśnie śpiew, kojąca muzyka i prawdziwe słowa.
- Wkrótce dotknął Panią kolejny dramat, choroba rodziców.
- Mnie nigdy nie dotknęła choroba nowotworowa, ale moich bliskich tak. Najpierw zmarł tata. W 1991 roku zachorowała na raka mama. Razem z siostrami w Atenach opiekowałyśmy się nią. Mama żyła tylko rok, przeszła tak wiele, dzielnie walczyła do końca, a my razem z nią. Droga cierpienia, bólu, strachu i rozpaczy była trudna. Poznałam wtedy prawdziwych przyjaciół, którzy byli zawsze, a wiara w Boga i modlitwa bardziej mnie wzmocniła.
- Czy był u Pani moment zwątpienia w Boga?
- To tragedia chwili powoduje, że w momencie zawirowania czasami odwracamy się od Pana. Człowiek w rozpaczy i buncie przeciwko losowi robi różne rzeczy, ale potem przychodzi dzień zadumy i refleksji, że jednak tak nie powinniśmy żyć. Wróciłam do Boga, do kościoła. Wiara pomogła mi przejść przez ten ogromny ból. Wiem też, że nie mogę się cofnąć, bo nie mogę umierać stojąc… Muszę innym przekazywać to co mam w sercu. Bóg jest moim wsparciem. Nie mogę zamknąć drzwi przed światem i przed Nim.
- Pani credo na życie to wiara...
- Wierzę, że życie nie jest przygodą, którą można przeżyć według zmieniających się prądów mody, ale pełnym zapału wypełnianiem planu, jaki Bóg ma w stosunku do każdego z nas. Planu miłości, która przemienia nasze ludzkie życie.
Wierzę, że największą radością człowieka jest spotkanie z Jezusem Chrystusem. W nim wszystko: nędza ludzka, grzechy, historia, nadzieja, nabiera nowego wymiaru i znaczenia.
Wierzę, że człowiek może się odrodzić do prawdziwego i godnego życia w każdym momencie swojej egzystencji. Wypełniając do końca wolę Bożą, może nie tylko stać się wolny, ale także zwyciężać zło. Dlatego radujmy się dobrami ziemi, cieszmy się cieniem i światłem, każdą porą dnia.
Dziękuję za rozmowę.
Z Eleni rozmawiała Anna Dąbrowska.
„Przez wiele dróg musi przejść każdy z nas, by móc człowiekiem się stać...”
- Nadal jestem sobą, bo życie dyktuje Mi oddzielne scenariusze. To, że śpiewam, to dar od Boga. Mogę w ten sposób wyrazić wszystko, co głęboko ukryte jest w mym sercu. Poprzez proste słowa i muzykę staram się trafić do każdego człowieka. Bawię się tym, co kocham, nigdy nikogo nie lekceważę, idę dalej do przodu mimo wszystko. Moja przeszłość i moje wspomnienia są osobistą tragedią. Potrafiłam porozmawiać i przebaczyć chłopakowi, który zamordował moją córeczkę. Łatwiej mi z tym żyć i mogę być bardziej radosna. Moja Afrodytka jest w sercu i łatwiej znieść mi ten ból. Zawsze z każdego koncertu przywożę jej prezent i ustawiam w jej pokoju. Jest ich nie rozpakowanych wiele, ale…Najtrudniejszy był pierwszy rok. Szukałam środka na to, jak się podnieść z rozpaczy i nie obwiniać się za, to co się stało i dalej żyć bez nienawiści. Sadzę, że moim powołaniem i ratunkiem jest właśnie śpiew, kojąca muzyka i prawdziwe słowa.
- Wkrótce dotknął Panią kolejny dramat, choroba rodziców.
- Mnie nigdy nie dotknęła choroba nowotworowa, ale moich bliskich tak. Najpierw zmarł tata. W 1991 roku zachorowała na raka mama. Razem z siostrami w Atenach opiekowałyśmy się nią. Mama żyła tylko rok, przeszła tak wiele, dzielnie walczyła do końca, a my razem z nią. Droga cierpienia, bólu, strachu i rozpaczy była trudna. Poznałam wtedy prawdziwych przyjaciół, którzy byli zawsze, a wiara w Boga i modlitwa bardziej mnie wzmocniła.
- Czy był u Pani moment zwątpienia w Boga?
- To tragedia chwili powoduje, że w momencie zawirowania czasami odwracamy się od Pana. Człowiek w rozpaczy i buncie przeciwko losowi robi różne rzeczy, ale potem przychodzi dzień zadumy i refleksji, że jednak tak nie powinniśmy żyć. Wróciłam do Boga, do kościoła. Wiara pomogła mi przejść przez ten ogromny ból. Wiem też, że nie mogę się cofnąć, bo nie mogę umierać stojąc… Muszę innym przekazywać to co mam w sercu. Bóg jest moim wsparciem. Nie mogę zamknąć drzwi przed światem i przed Nim.
- Pani credo na życie to wiara...
- Wierzę, że życie nie jest przygodą, którą można przeżyć według zmieniających się prądów mody, ale pełnym zapału wypełnianiem planu, jaki Bóg ma w stosunku do każdego z nas. Planu miłości, która przemienia nasze ludzkie życie.
Wierzę, że największą radością człowieka jest spotkanie z Jezusem Chrystusem. W nim wszystko: nędza ludzka, grzechy, historia, nadzieja, nabiera nowego wymiaru i znaczenia.
Wierzę, że człowiek może się odrodzić do prawdziwego i godnego życia w każdym momencie swojej egzystencji. Wypełniając do końca wolę Bożą, może nie tylko stać się wolny, ale także zwyciężać zło. Dlatego radujmy się dobrami ziemi, cieszmy się cieniem i światłem, każdą porą dnia.
Dziękuję za rozmowę.
Z Eleni rozmawiała Anna Dąbrowska.
„Przez wiele dróg musi przejść każdy z nas, by móc człowiekiem się stać...”
