Kazimierz Kalkowski ponownie w Łomży - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Chcąc opisać jednym słowem zjawisko Kazimierza Kalkowskiego byłoby to słowo paradoks. Paradoksem jest, że artysta podejmuje trud tworzenia, by ukazać rozpad – niekoniecznie ciała, czy materii w ogóle – ale ludzkiego ducha. Z lubością „grzebie się” w tym, czym większość gardzi, czego się boi lub istnienia nawet nie przeczuwa, ale, o zgrozo! Robi to pięknie. Niezaprzeczalny kunszt rzeźbiarski/ceramiczny/artystyczny pozwala mu kreować złożone, irracjonalne światy zarazem kuszące niemalże barokowym przepychem i rażące groteskową wymową. Jest to twórczość , która odpycha i przyciąga jednocześnie. Wzrok uporczywie powraca do niepokojących widziadeł, jak język do bolącego zęba. Wirtuozerska forma, wybujała i kipiąca, niesie treści zgoła dalekie od kwitnących i tętniących życiem ogrodów, z którymi potencjalnie mogłaby być kojarzona. U Kalkowskiego wszystko jest skarlałe, zdeformowane, dwuznaczne, a co za tym idzie relatywne. Niejednoznaczność, niestałość czegokolwiek, tak charakterystyczna dla czasów przełomu, jest także domeną groteskowych światów jego ceramicznej imaginacji. Inteligentnym szyderstwem kamufluje smutną diagnozę, pokazuje nasze przewiny wcielone, to, kim można z łatwością się stać bez cieniutkiej politury przyjętych norm. Tu każdy uśmiech jest szyderstwem, gest atakiem, każde słowo jest kłamstwem. To świat, który – mimo całego swojego niepohamowanego przepychu – cierpi na dystrofię.

Agnieszka Chojnowska