Wigilie wojenne u Sióstr Benedyktynek w Łomży
„Boże Narodzenie tuż, tuż o sobie nie myśl jednak, że się nie narodzisz w stajni...” (ks. Jerzy Hajduga) 1943 rok. (...)
„Boże Narodzenie tuż, tuż o sobie nie myśl jednak, że się nie narodzisz w stajni...” (ks. Jerzy Hajduga) 1943 rok. (...) Jak w poprzednich latach uciekamy się do ofiarności wiernych. W tym celu staropolskim zwyczajem rozsyłamy po wsiach przed Bożym Narodzeniem opłatki z życzeniami świątecznymi i w zamian otrzymujemy zboże, którego wystarcza nam na cały rok. W czasie wojny opłatki rozwożą same zakonnice. Spełniają tę czynność Panna Maura z Panną Alojzą. Osoba cywilna nie mogłaby tego spełniać z powodu trudnych okoliczności, jak np. rewizji wozów przez władze niemieckie i zabieranie ludzi, lub z obawy by nie wzięto powożących za szpiegów. W wigilię Bożego Narodzenia młodsze zakonnice sprawiły Przewielebnej Matce Ksieni i całemu Zgromadzeniu przemiłą niespodziankę. Na wieczorną rekreację przystroiły choinkę z maleńkim żłobkiem, w którym leżało Dzieciątko Jezus. Na gałązkach zamiast cukierków wisiały ruloniki papieru, na których były napisane praktyki pobożne na okres Bożego Narodzenia. Każda zakonnica zerwała sobie taki rulonik i z bijącym sercem odczytywała czego boże Dzieciątko od niej oczekuje. Na zakończenie śpiewano kolędy staropolskie. Naturalnie, że paliły się świeczki na choince, a było ich tyle, ile zakonnic. Na wierzchołku choinki był też duży Anioł (...) Siostry Benedyktynki podtrzymują tradycje opłatkową do dnia dzisiejszego. Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej otrzymuje co roku opłatki na spotkanie świąteczne, za co serdecznie dziękujemy. Załączamy także najlepsze życzenia świąteczne – przyp. redakcji. 21 grudnia 1944 r. (...) Brakowało nam chleba. Żywiłyśmy się tylko tym, co nam przynieśli żołnierze. Naszą żywność w większej części odesłaliśmy do Zambrowa, gdyż miałyśmy zaraz wyjechać. Obecnie miałyśmy tylko kartofle i trochę warzyw. Ognia w dzień nie wolno było palić, aby nieprzyjaciel nie zobaczył dymu i nie bombardował. Niezależnie jednak od tego, że w mieście nikt nie palił bo nie było ludzi, to jednak każdego dnia Niemcy częstowali nas pociskami. Całymi dniami musiałyśmy siedzieć w domu przy zamkniętych drzwiach z obawy, by nie wpuścić żołnierzy, którzy coraz natarczywiej się zachowywali. Bałyśmy się naprawdę. Tak przyszły święta Bożego Narodzenia, 24 grudnia 1944 r. Czułyśmy się jak w więzieniu. Bez Mszy św., bez Komunii św., w bardzo smutnym nastroju usiadłyśmy do skromnej wigilii. Życzyłyśmy sobie, abyśmy mogły doczekać następnych świąt, ale w innych okolicznościach. Aby szczególnie uczcić tajemnicę Narodzenia Pańskiego, odmówiłyśmy Jutrznię o godz. 12 w nocy w piwnicy, ponieważ nie wolno było świecić nocą światła. W czasie gdy modliłyśmy się, Niemcy gradem pocisków poczęstowali Łomżę tak, że nasz dom cały trząsł się, a my drżąc, polecałyśmy nasze grzeszne dusze Panu Bogu, oczekując lada chwila, że przeniesiemy się do wieczności powitać Boże Dzieciątko. I tym razem Matka Najświętsza ocaliła nas. Szczęśliwie doczekałyśmy rana (...)” S. Alojza Piesiewicz „Klasztor Panien Benedyktynek...”
Wybór i opracowanie: Donata Godlewska
