Siostra Alojza
Nakładem Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży ukazała się niezwykła książka. W całości została poświęcona Siostrze Alojzie Piesiewiczównie OSB – matce ksieni z łomżyńskiego klasztoru benedyktynek, autorce wydanej w 1995 roku przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej książki „Kronika Panien Benedyktynek Opactwa Świętej Trójcy w Łomży 1939-1945”. Do dziś praca Siostry Alojzy pozostaje jedynym, tak szczegółowym zapisem czasu okupacji hitlerowskiej, sowieckiej – czasu zniewolenia w Łomży i okolicach.
Książka „Wierność Bożej Miłości – Dziennik Duchowy” w opracowaniu i pod redakcją ks. Jana Okuły ukazała się na 375 rocznicę obecności Opactwa Mniszek Benedyktynek w Łomży. Ma być także podziękowaniem Ojcu Świętemu za 25 lat pontyfikatu.
We wstępie do tej interesującej publikacji, ordynariusz łomżyński bp Stanisław Stefanek napisał: „ Siostra Alojza Piesiewicz (1902-1971) podjęła radośnie Boże wezwanie do konsekrowanego życia. Oddała się całkowicie Bogu poprzez głębię modlitwy, dynamiczną troskę o dom zakonny i duchową pomoc współsiostrom w realizowaniu powołania. Czytając fragmenty „Dziennika duchowego” podziwiamy działanie łaski Bożej w konkretnym ludzkim życiu zrealizowanym w benedyktyńskim zakonie.(...) Ludzie realizujący swoje powołanie w „wirze tego świata” często myślą, że zakon kontemplacyjny w pewien sposób izoluje od dynamiki aktywnego życia. Siostra Alojza pokazuje, że życie konsekrowane ma także wymowną głębię i na Boży sposób, jest bardzo aktywne.(...)”
Stanisława Piesiewicz (imię Alojza przybrała w zakonie) urodziła się w Maciejowicach w diecezji siedleckiej 1 maja 1902 roku. W wieku 20 lat wstąpiła do zakonu w Łomży – było to 30 czerwca 1922 r. 13 stycznia 1924 r. złożyła profesję monastyczną. W zakonie była m.in. ekonomką, mistrzynią II chóru sióstr, ale najwięcej pracy włożyła w odbudowę łomżyńskiego klasztoru oraz kościoła ze zniszczeń wojennych. Od 1965 do chwili śmierci w 1971 roku pełniła urząd ksieni w Łomży.
23 listopada 1970 r. siostra Alojza kieruje ku Bogu następujące słowa: „Czuję, że zbliżam się do końca mej ziemskiej pielgrzymki... I idę do Ciebie uboga, tak bardzo uboga – lecz idę z poczuciem jakiegoś bezpieczeństwa, że Ty mój Panie Boże nie odtrącisz mnie”.
Na trzy dni przed śmiercią w białostockim szpitalu, 4 marca 1971 r. w liście do jednej z sióstr napisała: „Maleńka przyszłam na ten świat i maleńka z niego odejdę. Ufam Dobremu Ojcu w Niebie, że bez Jego woli włos mi z głowy nie spadnie”.
Jest to książka niezwykle wartościowa i bardzo potrzebna. Wzbogacona licznymi zdjęciami archiwalnymi oraz współczesnymi wykonanymi przez Jacka Malanowskiego, jest ważnym świadectwem nie tylko ogromnej pobożności, ale także społecznego zaangażowania zakonnicy tak wiele czyniącej dla środowiska, w którym przyszło jej żyć. Książkę można kupić na furcie klasztornej zakonu benedyktynek w Łomży lub w siedzibie Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej, ul. Polowa 22.
Książka „Wierność Bożej Miłości – Dziennik Duchowy” w opracowaniu i pod redakcją ks. Jana Okuły ukazała się na 375 rocznicę obecności Opactwa Mniszek Benedyktynek w Łomży. Ma być także podziękowaniem Ojcu Świętemu za 25 lat pontyfikatu.
We wstępie do tej interesującej publikacji, ordynariusz łomżyński bp Stanisław Stefanek napisał: „ Siostra Alojza Piesiewicz (1902-1971) podjęła radośnie Boże wezwanie do konsekrowanego życia. Oddała się całkowicie Bogu poprzez głębię modlitwy, dynamiczną troskę o dom zakonny i duchową pomoc współsiostrom w realizowaniu powołania. Czytając fragmenty „Dziennika duchowego” podziwiamy działanie łaski Bożej w konkretnym ludzkim życiu zrealizowanym w benedyktyńskim zakonie.(...) Ludzie realizujący swoje powołanie w „wirze tego świata” często myślą, że zakon kontemplacyjny w pewien sposób izoluje od dynamiki aktywnego życia. Siostra Alojza pokazuje, że życie konsekrowane ma także wymowną głębię i na Boży sposób, jest bardzo aktywne.(...)”
Stanisława Piesiewicz (imię Alojza przybrała w zakonie) urodziła się w Maciejowicach w diecezji siedleckiej 1 maja 1902 roku. W wieku 20 lat wstąpiła do zakonu w Łomży – było to 30 czerwca 1922 r. 13 stycznia 1924 r. złożyła profesję monastyczną. W zakonie była m.in. ekonomką, mistrzynią II chóru sióstr, ale najwięcej pracy włożyła w odbudowę łomżyńskiego klasztoru oraz kościoła ze zniszczeń wojennych. Od 1965 do chwili śmierci w 1971 roku pełniła urząd ksieni w Łomży.
23 listopada 1970 r. siostra Alojza kieruje ku Bogu następujące słowa: „Czuję, że zbliżam się do końca mej ziemskiej pielgrzymki... I idę do Ciebie uboga, tak bardzo uboga – lecz idę z poczuciem jakiegoś bezpieczeństwa, że Ty mój Panie Boże nie odtrącisz mnie”.
Na trzy dni przed śmiercią w białostockim szpitalu, 4 marca 1971 r. w liście do jednej z sióstr napisała: „Maleńka przyszłam na ten świat i maleńka z niego odejdę. Ufam Dobremu Ojcu w Niebie, że bez Jego woli włos mi z głowy nie spadnie”.
Jest to książka niezwykle wartościowa i bardzo potrzebna. Wzbogacona licznymi zdjęciami archiwalnymi oraz współczesnymi wykonanymi przez Jacka Malanowskiego, jest ważnym świadectwem nie tylko ogromnej pobożności, ale także społecznego zaangażowania zakonnicy tak wiele czyniącej dla środowiska, w którym przyszło jej żyć. Książkę można kupić na furcie klasztornej zakonu benedyktynek w Łomży lub w siedzibie Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej, ul. Polowa 22.
