ŚWIĘCI NA 23 STYCZNIA: - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

=====

Święty  Ildefons z Toledo (607-667)

                     Urodził się w 607 roku. Potomek starożytnego rodu; był prawdopodobnie synem jakiegoś możnego Wizygota, osiadłego w okolicach Toledo. Otrzymał staranne wykształcenie, w dużej mierze zapewne w owym Coenobium Agaliense (na przedmieściu Toledo), do którego wstąpił w młodym wieku wbrew woli ojca. Wybitny pisarz i teolog. Biskup Helladiusz udzielił mu święceń diakonatu w ostatnich latach swych rządów (632-633). W czasie, który trudno sprecyzować - może około 650 roku - Ildefons został opatem benedyktyńskim w opactwie w Agli koło Toledo. Bracia wybierają go ze względu na jego całkowite oddanie pobożności, wiedzy, energii umiejętności pięknego mówienia. Natomiast po śmierci biskupa Eugeniusza II król wizygocki, Rekkoswind przymusił go do objęcia stolicy toledańskiej (657). Pisze liczne listy, interweniując  w wielu sprawach. Jest to pełna niepokoju korespondencja o skandalach pewnych wpływowych i fałszywych chrześcijan, o ostrych konfliktach z władcą, którego przecież szanuje; a także o zbyt wielu dostojnikach kościelnych chorobliwie wtrącających się w sprawy państwowe. Zasłynął jako wielki czciciel Maryi Niepokalanej. Legenda głosi, że ukazała mu się Boża Rodzicielka  i podarowała mu ornat mszalny. Pozostawił po sobie cenną spuściznę literacką: kilka traktatów teologicznych (O wiecznym dziewictwie Maryi, O poznaniu chrztu, O drodze na pustyni), kilka listów, homilie, hymny i inne utwory liturgiczne. W historii literatury chrześcijańskiej trwałe miejsce zajął jednak przede wszystkim jako autor zbioru krótkich biografii, pt. O pismach słynnych mężów (De virorum illustrium scriptis), które jest kontynuacją Etymologii Izydora z Sewilii, wielkiej „encyklopedii” wczesnego średniowiecza. Ildefons nie może żyć bez nauczania, będąc przekonanym (jak św. Braulio, biskup Saragossy), że wiedza jest „darem wspólnym, nie prywatnym”, i ztego powodu powinna być rozdzielana wszystkim. Zyskał przez to sławę jednego  z najwybitniejszych pisarzy Kościoła w Hiszpanii. Umarł dziesięć lat później, 23 stycznia 667 roku i pochowany został w kościele Św. Leokadii w Toledo. Później jednak, z powodu inwazji arabskiej, jego ciało wywieziono do Zamory w Kastylii. Wierni od razu „okrzyknęli go świętym”, zawsze łącząc jego imię z imieniem Dziewicy Maryi. Dziesieć wieków później tak malowano go na malowidłach mistrzów siglo de oro, np. El Greca, Velázqueza, Murilla, Zurbarána, oraz wielu innych w całej Europie, którzy będą nadal predstawiać św. Ildefonsa u boku Maryi. Tak uczyni Guido Reni w Bazylice Matki Bożej Większej w Rzymie. Wielka sztuka odzwierciedla stany ducha ludu, wyrażone w kulcie spontanicznie przypisywanym Ildefonsowi przez wiernych i przez jego sukcesora, Juliana, który napisał jego żywot.

=====

Święty Barnard z Vienne (+841)

                  Urodził się we francuskiej prowincji Lyonnais w 777 roku. Wykształcenie zdobywał na dworze królewskim. Benedyktynem został w opactwie Ambronay, które odbudował, a następnie został tam opatem. W 810 roku został wybrany arcybiskupem Vienne, we Francji, gdzie też ufundował opactwo romańskie w 837 roku. Tam też zmarł. został kanonizowany w 1907 roku.