Radosna magia dźwięku, czyli muzyczni czarodzieje - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Entuzjazm muzyków udzielił się niemal od początku ok. 150-osobowej widowni w sali na drugim piętrze MDK DŚT. Miłośników kultury wysokiej przybyło tylu, że zabrakło krzeseł. Trudno zaklasyfikować stylistycznie utwory, autorstwa głównie Bernarda Maseli, który założył zespół w 1999 r. (warto przypomnieć, że występujący od 28 lat wirtuoz był już w Łomży z Urszulą Dudziak i Krzysztofem Ścierańskim).
Tym razem usłyszeliśmy utwory nawiązujące do tradycji etnicznych muzyki afrykańskiej, indyjskiej, śródziemnomorskiej, latynoskiej, polinezyjskiej i Bóg raczy wiedzieć, jakiej jeszcze. Niektóre utwory brzmiały jakby wyjęte z kręgu czystego jazzu, inne balansowały na granicy jazzrocka i muzyki elektronicznej. Bogactwo dźwięków powstało z połączenia kunsztu i wyobraźni muzyków oraz rozbudowanego instrumentarium.
Z łomżyńskim perkusistą Przemysławem Starachowskim obejrzeliśmy sobie laboratorium cudownych dźwięków Globetrotters. Najbardziej zaintrygowała mnie kalimba. To płaska drewniana skrzyneczka z metalowymi sztabkami, które trącane kciukami dają brzmienie np. pozytywki, katarynki albo wodospadu czy pojedynczych kropel. A do tego, m.in., płaskie kongi, bongosy (rodzaje bębenków), guiro (wielkości sporego bakłażana dającego efekt tarki), gongi, cowbells (krowie dzwonki), agogo bells (metalowe stożki, przypominające kościelne zagaszacze świec), marakasy (grzechotki) i janczary (dzwonki jak bombki choinkowe, osadzone w kilku rzędach na drążku). Instrumentów było więcej, ale niektóre pojawiały się dopiero w trakcie żywiołowego grania. Przez moment zastanawiałem się nawet, czy Nippy Noya zagra na swoim naszyjniku, przypominającym buddyjski różaniec kontemlacyjno-medytacyjny... Bernard Maseli na wibrafonie, brzmiącym np. jak klasyczny fortepian, organy katedralne czy Hammonda, wyczarował nawet kilka akordów puszystymi włosami, chociaż poprawnie uderza się w sztaby trzymając po dwie pałeczki w ręce. A metalowy trójkąt, jaki znamy z przedszkola, zamienił się w dłoniach Nippy'ego Noya w cudowną fabrykę złudzeń, gdy nie wiadomo było, czy poruszamy się wśród klaksonów wielkiego miasta czy wśród cykad, świerszczy lub rechotu żab. Czy to liście szeleściły, czy łany zbóż...? Tykające zegary, odgłosy ptaków i owadów, maszyn i kroków przechodniów, zanurzone w tradycji światowej muzyki etnicznej skłaniają pewnie nie mnie jednego do uznania, że w Łomży pojawili się wreszcie twórcy tzw. world music. Jerzy Główczewski zaimponował improwizacjami na saksofonach, tak że niemal czuło się oddech Jazz Jamboree. A do tego nasza publiczność: pstrykająca palcami, klaszcząca, przytupująca i głośno piszcząca w zachwycie.
Wreszcie - last but not least - zachwycający głos Kuby Badacha. Ależ w tym wokaliście drzemie siła! Wokal raz szorstki i chropawy, innym razem słodki i liryczny. Słyszeliśmy z jednego gardła i płuc wydobyty tenor i falset, bas i baryton, alt i mezzosopran! Jego ogromna swoboda poruszania się w linii melodycznej i poza nią, muzykalność wprost nie z tej ziemi i wyczucie niuansów rytmicznych oraz dar imitowania instrumentów zostaną w pamięci każdego, kto spędził z artystami ów cudowny wieczór.
- Tego mi było trzeba, bo na taki koncert czeka się w Łomży cały rok - chwalił muzyków i organizatorów młody łomżyński gitarzysta Maciej Samluk. - Rok temu na Łomżyńskiej Jesieni Kulturalnej grał przecież saksofonista Adam Pierończyk, a dwa lata temu gitarzysta Marek Napiórkowski! Łomża była spragniona tego koncertu.
Brawo magiczni Globetrotters, brawo organizatorzy z MDK-DŚT, brawo sponsorujący od lat wyczekiwaną Jesień Kulturalną Browar Łomża. Zgrana trójka, bez której nie byłoby nad Narwią muzycznych czarodziejów, którzy dzisiaj w Białymstoku występują z ostatnim koncertem na trasie promującej płytę "Both Sides" (2005).
Mirosław R. Derewońko   

Podziękowania dla Adama Gardockiego za zdjęcia.