ŚWIĘCI NA 4 GRUDNIA:
-Święty Bernard z Parmy (+1133)
=
Święty Sola (+794)
patrz poniżej
======
Święty Bernard z Parmy (+1133)
Bernard degli Uberti (takie było jego rodowe imię) urodził się we Florencji po r. 1050. Poruszony snem wstąpił po r. 1075 do walumbrozjanów, zakonu wówczas bardzo jeszcze młodego i prężnego. Około r. 1093 wybrano go w San Salvi opatem. W kilka lat później przymuszono do przyjęcia funkcji generała zakonu. Rządził nim prudenter et strenue - roztropnie i sprężycie. Zwróciło to nań uwagę papieża Urbana II, który wezwał go do Rzymu i kreował kardynałem. Walka między papiestwem a cesarstwem osiągała właśnie szczyt. Paschalis II wysłał Bernarda do Lombardii i wyposażając go w pełnomocnictwa legata, polecił mu wyzwolić miasta lombardzkie spod zwierzchnictwa Henryka IV. Wtedy to Bernard uzyskał poparcie margrabiny Matyldy, która poczyniła dlań wiele ustępstw i donacji na rzecz walumbrozjanów. Przywrócił pokój w Parmie, Piacenzy, Pontremoli itd. W samej Parmie doznał niemałych przykrości, nawet zniewag, mimo to nieco później obrano go tam biskupem, co zatwierdził Paschalis II. On też udzielił Bernardowi sakry. Pomimo nowych obowiązków Bernard zachował dotychczasowe funkcje. Wizytując domy swego zakonu i precyzując w niektórych punktach jego regułę, zasłużył sobie na nazwę drugiego założyciela. Natomiast w rządach diecezją nie przykładał wagi do związanego z biskupstwem stanowiska świeckiego i funkcji doczesnych. Przede wszystkim starał się o uspokojenie umysłów. Założył ponadto wiele klasztorów. Szczególną troską otoczył założone przez siebie opactwo w Cavannie, gdzie lubił szukać wytchnienia. W r. 1109 zrezygnował z funkcji generalskich. Wkrótce wziął udział w dramatycznych układach Paschalisa II z Henrykiem V i wraz
z papieżem był przez kilka dni więziony przez cesarza. W r. 1115, wezwany przez margrabinę Matyldę, towarzyszył jej ostatnim chwilom. Następnie wspomagał moralnie swych diecezjan, których zaatakowała Cremona. W czasie synodu w Piacenzy zetknął się z Bernardem z Clairvaux. W r. 1133 towarzyszył nowemu papieżowi i cesarzowi Lotarowi w drodze do Rzymu. Wróciwszy w orszaku cesarza do Parmy, poczuł zbliżający się koniec. Wezwał wówczas do siebie mnichów z ukochanego opactwa w Cavannie i otoczony przez nich oddał Bogu ducha 4 grudnia 1133 r. Rychło począł się spontaniczny i powszechny jego kult. Przejawił się on również żywo w sztuce, zwłaszcza w sztuce renesansu. Malowali go m.in. Correggio, Perugino, Andrea del Sarto. Relikwie spoczywają w katedrze w Parmie, a miasto czci go jako swego patrona.
======
Święty Sola (+794)
Około 743 r. przybył na prośbę Bonifacego z Anglii do Niemiec. Mnichem benedyktyńskim i kapłanem został prawdopodobnie we Fuldzie. Około 750 r. osiedlił się w Husen (Solnhofen), w pobliżu dworu królewskiego, i zajął się ewnagelizacją. Karol Wielki ofiarował mu w 793 r. -miejsce, na którym mieszka-. W testamencie przekazał je opactwu we Fuldzie, które w Husen ustanowiło przeorat. Święty zmarł 4 grudnia 794 r. W 838 lub w 839 r. diakon Gundram, z upoważnienia biskupa, dokonał podniesienia jego relikwii, a swego przyjaciela Ermenrycha skłonił do zredagowania żywota. W 819 r. zbudowano też nad jego grobem bazylikę, z której część zachowała się po dzień dzisiejszy.
