JANUSZ STOLARSKI na zakończenie sezonu czwartej edycji Łomżyńskiej Jesieni Kulturalnej
W dniach 24 – 25 maja 2005 r gościem Łomżyńskiej Edukacji Teatralnej będzie Janusz Stolarski, który spektaklami „Ecce homo” i „Zemsta czerwonych bucików” zakończy pierwszy sezon teatralnej edukacji.
Aktor JANUSZ STOLARSKI, absolwent PWST im. Solskiego w Krakowie. W czasie studiów - a także po ich zakończeniu - pracował wspólnie z reżyserem Mirosławem Kocurem.
1986 - 1988; aktor w Drugim Studio Wrocławskim - kilka wiodących ról
1988 - 1989; Państwowy Teatr w Kielcach (reżyseria dwóch jednoaktówek Vaclava Havla)
od 1990 do 2002 aktor Teatru Polskiego w Poznaniu; kilkanaście wiodących ról,
1991; realizacja spektaklu "ECCE HOMO" Fryderyka Nietzschego, nagradzanego:
Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1991)
Grand Prix na Ogólnopolskich Zderzeniach Teatrów Jednoosobowych w Kłodzku (1991)
Nagroda Młodych, Nagroda „Uwaga Talent”, Nagroda Kwartalnika „Notatnik Teatralny” na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych Form Teatralnych we Wrocławiu (1991)
Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Jednoosobowych w Mińsku (Białoruś 1996)
Druga nagroda na Internationales Monodrama Festiwal THESPIS w Kiel (Niemcy 2004)
1992; Nagroda Artystyczna Miasta Poznania dla młodych twórców,
1994; współtworzy Aktualnie Niezależne Towarzystwo Różnorakich Aktywności Teatralnych - ANTRAKT
aktor Teatru Sekta, założonego przez Lecha Raczaka,
1995; realizacja spektaklu „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa-Dimitii Galasa:
Grand Prix i Nagroda Dziennikarzy na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1995)
Grand Prix Geras, Nagroda Wrocławskiego Informatora Kulturalnego na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych Form Teatralnych we Wrocławiu (1995)
Nagroda im. Kazimierza Krzanowskiego na Ogólnopolskim Przeglądzie Małych Form w Szczecinie
1996; wyróżniony Medalem Młodej Sztuki, przyznawanym przez Oficynę Wydawniczą "Głosu Wielkopolskiego",
od 1998 do dziś współpraca z Teatrem Ósmego Dnia – udział w spektaklach „Szczyt” i „Arka”
w latach 1998 – 2000 występy gościnne w Starym Teatrze w Krakowie – (Don Juan w „Don Juanie” i Wyspiański w „tryptyku wyspiański” Marka Fiedora).
1999 rola Andrzeja w „Niewinnych” Brocha w reż. Marka Fiedora w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu.
Od 2000 do dziś gościnne występy w Teatrze „STU” w Krakowie (rola w „Hamlecie” w reż. Krzysztofa Jasińskiego)
2001 – realizacja spektaklu „Grabarz Królów” Jerzego Łukosza, w reżyserii Mirka Kocura, z muzyką Anny Zielińskiej.
2004r. - udział w 38. międzynarodowych WROCŁAWSKICH SPOTKANIACH TEATRÓW JEDNEGO AKTORA we Wrocławiu z monodramami „Ecce Homo”, „Zemsta Czerwonych Bucików”, „Grabarz królów”:
Nagroda Dziennikarzy im. Tadeusza Burzyńskiego,
Nagroda Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia,
Nagroda Senatora RP Bogusława Litwińca,
Nagroda im. Ireny Rzeszowskiej.
24.05.2005 GODZINA 19.00
SALA WIDOWISKOWA MDK- DŚT, ULICA WOJSKA POLSKIEGO 3 BITETY: 10 ZŁOTYCH
Fryderyk Nietzsche „ECCE HOMO. Jak się staje, kim się jest”
Przekład: Leopold Staff
Realizacja: Janusz Stolarski
Współpraca: Bogumił Gauden
„Monodram Janusza Stolarskiego, będący adaptacją "Ecce homo" Nietzschego pomyślany został jaka monolog samego filozofa. Nietzsche w tym przedstawieniu to postać naznaczona piętnem tragizmu, a równocześnie pełna inteligentnego dowcipu. Pokazana w dwóch wcieleniach, dwóch aspektach osobowości: szaleństwie i geniuszu. Z jednej strony mamy do czynienia z wykładającym swe prawdy, błyskotliwym, pełnym energii filozofem, z drugiej - szaleńcem bełkocącym niezrozumiałe słowa, szukającym ucieczki od sennych koszmarów w wielkiej drewnianej skrzyni. Znakiem szaleństwa jest również sam strój - długa, obszerna koszula nocna o podwiniętych rękawach, które później zamieniają się w rękawy kaftanu bezpieczeństwa.
Zmaganie się dnia z nocą, światła z ciemnością jest jednocześnie zmaganiem się życia ze śmiercią. Problemy, które Nietzsche niemal obsesyjnie poruszał w swoich pismach, ujmowane często w postaci przeciwieństw: rozum - instynkt, cierpienie i rezygnacja - życie, poprzez odniesienie do biografii konkretnego człowieka staje się konkretne i namacalne.
E f' e k t n i e z w y k ł e j sugestywności rysunku postaci uzyskał Stolarski przede wszystkim dzięki swej ekspresji aktorskiej, napięciu i koncentracji. Aktorstwo dramatyczne wzbogacił o środki właściwe pantominie. Ruchy rąk często przypominają system znaków teatru wschodniego (np. zatrzymywane na moment gesty tworzące jakby oddzielne figury). W surowej, czystej przestrzeni, którą wypełnia jedynie ciemna masywna skrzynia, na tle czarnych zasłon, doskonale zostaje uwypuklona ekspresja, momentami prawie nagiego, ciała aktora.
Gdy klęka, opiera głowę o podłogę, by kołysząc się uderzać rytmicznie raz stopami raz czołem o deski sceny, odczuwamy niezwykłą cielesność i bliskość postaci.
Przez cały czas jesteśmy świadkami walki z obłędem, chorobą rozkładającą organizm wbrew woli życia i instynktowi, a przede wszystkim zmagania się życia ze śmiercią. Cisza zapada nagle po ostatnich słowach aktora i po opadnięciu wieka skrzyni, z którą mocował się Nietzsche, jest ona bardzo przejmująca.
Przestrzeń, którą jeszcze przed chwilą wypełniało, w sposób bardzo namacalny, ciało pełne ruchu oraz słowa i myśli żywego człowieka, teraz tchnie pustką i martwotą. Pozostały tylko nieme przedmioty i coraz odleglejsze echo uderzenia wieka, zamykającego ,skrzynię na wieki.”
Olga Marcinkiewicz, „Teatr” 1991, nr 9.
„Niesłychanej odwagi i talentu wymagało na pewno wybranie monodramu będącego adaptacją "Ecce Homo "Nietzschego. Przedstawiający monolog owego filozofa Janusz Stolarski szokował wręcz ,siłą swego aktorstwa, nieprawdopodobną ekspresją i koncentracją. Perfekcjonizm posunięty do granic ludzkiej wytrzymałości pozwolił aktorowi stworzyć sugestywny obraz człowieka, którego geniusz zmaga się z szaleństwem i śmiercią.”
Alina Sachabińska, „Wieczór Wrocławia”, 29 listopada 1991.
24 – 25 MAJA 2005
24.05.05 (wtorek) godziny 9.00 lub 12.00
25.05.05 (środa) godziny 9.00 lub 12.00
cena biletu: 9 złotych
PHILIP – DIMITRI GALAS „ZEMSTA CZERWONYCH BUCIKÓW”
WYKONANIE: JANUSZ STOLARSKI
PRZEKŁAD: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI
REALIZACJA: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI, JANUSZ STOLARSKI
OPRAWA PLASTYCZNA: BOHDAN CIEŚLAK
Spektakl „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa – Dimitri Galasa to monodram przetłumaczony specjalnie dla wykonującego go Janusza Stolarskiego.
Jest to dramat muzyczny, choć nie została napisana do niego żadna notacja nutowa. Muzyką jest tu sam aktor, wypowiadany przez niego tekst i czynności , które wykonuje. Opowiada historię aktora pracującego w amerykańskim show biznesie, aktora, który kiedyś był „słynną dziecięcą gwiazdą ......., śpiewającą sensacją podróżnych scen”. Niespełnione młodzieńcze ambicje, nadzieje, bezowocne oczekiwanie na wielki sukces stają się powodem psychicznej dezintegracji bohatera, który nie może uwolnić się od śpiewanej w dzieciństwie piosenki o Czerwonych Bucikach.
Zmarły w wieku 32 lat Philip Galas – dramaturg, aktor, artysta cyrkowy i plastyk – był twórcą nowe3j formy scenicznej, którą sam nazwał „AVANT – VAUDEVILLE” . Wyrosła ona z jego własnych doświadczeń nabytych podczas pracy w europejskich i amerykańskich teatrach, cyrkach i kabaretach. „Zemsta Czerwonych Bucików” przyniosła autorowi znaczące m.in. Weekly Theatre Award oraz Hollywood Drama – Logue Award.
Polska prapremiera „Zemsty Czerwonych Bucików” jest pierwszą prezentacją dzieła Philipa Dimitri Galasa poza kontynentem amerykańskim. Spektakl trwa około godziny, nie posiada dekoracji, jedynymi rekwizytami są: kontrabas, taboret i metronom.
1986 - 1988; aktor w Drugim Studio Wrocławskim - kilka wiodących ról
1988 - 1989; Państwowy Teatr w Kielcach (reżyseria dwóch jednoaktówek Vaclava Havla)
od 1990 do 2002 aktor Teatru Polskiego w Poznaniu; kilkanaście wiodących ról,
1991; realizacja spektaklu "ECCE HOMO" Fryderyka Nietzschego, nagradzanego:
Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1991)
Grand Prix na Ogólnopolskich Zderzeniach Teatrów Jednoosobowych w Kłodzku (1991)
Nagroda Młodych, Nagroda „Uwaga Talent”, Nagroda Kwartalnika „Notatnik Teatralny” na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych Form Teatralnych we Wrocławiu (1991)
Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Jednoosobowych w Mińsku (Białoruś 1996)
Druga nagroda na Internationales Monodrama Festiwal THESPIS w Kiel (Niemcy 2004)
1992; Nagroda Artystyczna Miasta Poznania dla młodych twórców,
1994; współtworzy Aktualnie Niezależne Towarzystwo Różnorakich Aktywności Teatralnych - ANTRAKT
aktor Teatru Sekta, założonego przez Lecha Raczaka,
1995; realizacja spektaklu „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa-Dimitii Galasa:
Grand Prix i Nagroda Dziennikarzy na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1995)
Grand Prix Geras, Nagroda Wrocławskiego Informatora Kulturalnego na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych i Małych Form Teatralnych we Wrocławiu (1995)
Nagroda im. Kazimierza Krzanowskiego na Ogólnopolskim Przeglądzie Małych Form w Szczecinie
1996; wyróżniony Medalem Młodej Sztuki, przyznawanym przez Oficynę Wydawniczą "Głosu Wielkopolskiego",
od 1998 do dziś współpraca z Teatrem Ósmego Dnia – udział w spektaklach „Szczyt” i „Arka”
w latach 1998 – 2000 występy gościnne w Starym Teatrze w Krakowie – (Don Juan w „Don Juanie” i Wyspiański w „tryptyku wyspiański” Marka Fiedora).
1999 rola Andrzeja w „Niewinnych” Brocha w reż. Marka Fiedora w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu.
Od 2000 do dziś gościnne występy w Teatrze „STU” w Krakowie (rola w „Hamlecie” w reż. Krzysztofa Jasińskiego)
2001 – realizacja spektaklu „Grabarz Królów” Jerzego Łukosza, w reżyserii Mirka Kocura, z muzyką Anny Zielińskiej.
2004r. - udział w 38. międzynarodowych WROCŁAWSKICH SPOTKANIACH TEATRÓW JEDNEGO AKTORA we Wrocławiu z monodramami „Ecce Homo”, „Zemsta Czerwonych Bucików”, „Grabarz królów”:
Nagroda Dziennikarzy im. Tadeusza Burzyńskiego,
Nagroda Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia,
Nagroda Senatora RP Bogusława Litwińca,
Nagroda im. Ireny Rzeszowskiej.
24.05.2005 GODZINA 19.00
SALA WIDOWISKOWA MDK- DŚT, ULICA WOJSKA POLSKIEGO 3 BITETY: 10 ZŁOTYCH
Fryderyk Nietzsche „ECCE HOMO. Jak się staje, kim się jest”
Przekład: Leopold Staff
Realizacja: Janusz Stolarski
Współpraca: Bogumił Gauden
„Monodram Janusza Stolarskiego, będący adaptacją "Ecce homo" Nietzschego pomyślany został jaka monolog samego filozofa. Nietzsche w tym przedstawieniu to postać naznaczona piętnem tragizmu, a równocześnie pełna inteligentnego dowcipu. Pokazana w dwóch wcieleniach, dwóch aspektach osobowości: szaleństwie i geniuszu. Z jednej strony mamy do czynienia z wykładającym swe prawdy, błyskotliwym, pełnym energii filozofem, z drugiej - szaleńcem bełkocącym niezrozumiałe słowa, szukającym ucieczki od sennych koszmarów w wielkiej drewnianej skrzyni. Znakiem szaleństwa jest również sam strój - długa, obszerna koszula nocna o podwiniętych rękawach, które później zamieniają się w rękawy kaftanu bezpieczeństwa.
Zmaganie się dnia z nocą, światła z ciemnością jest jednocześnie zmaganiem się życia ze śmiercią. Problemy, które Nietzsche niemal obsesyjnie poruszał w swoich pismach, ujmowane często w postaci przeciwieństw: rozum - instynkt, cierpienie i rezygnacja - życie, poprzez odniesienie do biografii konkretnego człowieka staje się konkretne i namacalne.
E f' e k t n i e z w y k ł e j sugestywności rysunku postaci uzyskał Stolarski przede wszystkim dzięki swej ekspresji aktorskiej, napięciu i koncentracji. Aktorstwo dramatyczne wzbogacił o środki właściwe pantominie. Ruchy rąk często przypominają system znaków teatru wschodniego (np. zatrzymywane na moment gesty tworzące jakby oddzielne figury). W surowej, czystej przestrzeni, którą wypełnia jedynie ciemna masywna skrzynia, na tle czarnych zasłon, doskonale zostaje uwypuklona ekspresja, momentami prawie nagiego, ciała aktora.
Gdy klęka, opiera głowę o podłogę, by kołysząc się uderzać rytmicznie raz stopami raz czołem o deski sceny, odczuwamy niezwykłą cielesność i bliskość postaci.
Przez cały czas jesteśmy świadkami walki z obłędem, chorobą rozkładającą organizm wbrew woli życia i instynktowi, a przede wszystkim zmagania się życia ze śmiercią. Cisza zapada nagle po ostatnich słowach aktora i po opadnięciu wieka skrzyni, z którą mocował się Nietzsche, jest ona bardzo przejmująca.
Przestrzeń, którą jeszcze przed chwilą wypełniało, w sposób bardzo namacalny, ciało pełne ruchu oraz słowa i myśli żywego człowieka, teraz tchnie pustką i martwotą. Pozostały tylko nieme przedmioty i coraz odleglejsze echo uderzenia wieka, zamykającego ,skrzynię na wieki.”
Olga Marcinkiewicz, „Teatr” 1991, nr 9.
„Niesłychanej odwagi i talentu wymagało na pewno wybranie monodramu będącego adaptacją "Ecce Homo "Nietzschego. Przedstawiający monolog owego filozofa Janusz Stolarski szokował wręcz ,siłą swego aktorstwa, nieprawdopodobną ekspresją i koncentracją. Perfekcjonizm posunięty do granic ludzkiej wytrzymałości pozwolił aktorowi stworzyć sugestywny obraz człowieka, którego geniusz zmaga się z szaleństwem i śmiercią.”
Alina Sachabińska, „Wieczór Wrocławia”, 29 listopada 1991.
24 – 25 MAJA 2005
24.05.05 (wtorek) godziny 9.00 lub 12.00
25.05.05 (środa) godziny 9.00 lub 12.00
cena biletu: 9 złotych
PHILIP – DIMITRI GALAS „ZEMSTA CZERWONYCH BUCIKÓW”
WYKONANIE: JANUSZ STOLARSKI
PRZEKŁAD: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI
REALIZACJA: SŁAWOMIR MICHAŁ CHWASTOWSKI, JANUSZ STOLARSKI
OPRAWA PLASTYCZNA: BOHDAN CIEŚLAK
Spektakl „Zemsta Czerwonych Bucików” Philipa – Dimitri Galasa to monodram przetłumaczony specjalnie dla wykonującego go Janusza Stolarskiego.
Jest to dramat muzyczny, choć nie została napisana do niego żadna notacja nutowa. Muzyką jest tu sam aktor, wypowiadany przez niego tekst i czynności , które wykonuje. Opowiada historię aktora pracującego w amerykańskim show biznesie, aktora, który kiedyś był „słynną dziecięcą gwiazdą ......., śpiewającą sensacją podróżnych scen”. Niespełnione młodzieńcze ambicje, nadzieje, bezowocne oczekiwanie na wielki sukces stają się powodem psychicznej dezintegracji bohatera, który nie może uwolnić się od śpiewanej w dzieciństwie piosenki o Czerwonych Bucikach.
Zmarły w wieku 32 lat Philip Galas – dramaturg, aktor, artysta cyrkowy i plastyk – był twórcą nowe3j formy scenicznej, którą sam nazwał „AVANT – VAUDEVILLE” . Wyrosła ona z jego własnych doświadczeń nabytych podczas pracy w europejskich i amerykańskich teatrach, cyrkach i kabaretach. „Zemsta Czerwonych Bucików” przyniosła autorowi znaczące m.in. Weekly Theatre Award oraz Hollywood Drama – Logue Award.
Polska prapremiera „Zemsty Czerwonych Bucików” jest pierwszą prezentacją dzieła Philipa Dimitri Galasa poza kontynentem amerykańskim. Spektakl trwa około godziny, nie posiada dekoracji, jedynymi rekwizytami są: kontrabas, taboret i metronom.
