W  1179 roku Aleksander III mianował go kardynałem. Wkrótce znów wyruszył na tereny opanowane przez albigensów, tym razem z tytułem legata papieskiego i na czele licznych oddziałów. Odbył wtedy kilka synodów, a arcybiskupa Narbonne usunął z urzędu. Po śmierci Aleksandra III chciano go obrać papieżem, ale się nie zgodził. Potem po raz trzeci jako legat Grzegorza VIII ruszył do albigensów. Na stanowisku legata zatwierdził go Klemens III. Wystosował wówczas do prałatów list Publicani et peccatores, wzywając ich na krucjatę i do poprawy obyczajów. W r. 1188 zdołał pogodzić Filipa, króla Francji, z Henrykiem II angielskim. W tym samym roku przewodniczył synodowi w Li-ge, zwołanemu przeciw symonii. Skłonił wówczas do udziału w krucjacie Baldwina z Hainaut. Potem udał się do Moguncji i Kolonii, gdzie 13 tysięcy wiernych z Fryderykiem Barbarossą na czele przyjęło znak krzyżowców. Pogodził jeszcze hrabiego Flandrii z duchownymi w Arras. Zmarł 1 stycznia 1189 roku w katedrze tego miasta. Pozostawił po sobie Liber de peregrinante civitate Dei i kilkanaście listów.

====

Święty Klarus z Vienne (+660)

Urodził się niedaleko Vienne we Francji i wstąpił do  benedyktyńskiego opactwa świętego Marcela. Później został wybrany tam opatem. Był również kierownikiem duchowym w klasztorze św. Blandyny.  Jego siostra i matka były tam mniszkami. Zmarł 1 stycznia 660 roku. Jest czczony zwłaszcza w regionach Marsylii i Fréjus, gdzie jest patronem krawców. Kult Klarusa został zatwierdzony w 1903 roku.

====

Święty  Odylon z Cluny (962 –1049)

Urodził się w 962 roku w Mercoeur (Francji), w rodzinie, która w Owernii cieszyła się dużym znaczeniem. Zrazu był kanonikiem  w Brioude, ale około 990 roku opat Majol pociągnął go do obserwy benedyktyńskiej. Miał wtedy 30 lat. Był w Cluny jego koadiutorem, a od 994 roku następcą- piątym arcyopatem związku zreformowanych klasztorów. Cluny  w tym czasie było jednym z prężnych ośrodków życia religijnego na Zachodzie. Odylon okazał się surowym dla siebie samego, ale pełnym dobroci dla drugich. Przezwyciężył najpierw trudności, jakich doznawały klasztory zależne od Cluny. Stale podróżował po Europie. W 997 roku wyprawił się do Paryża i Rzymu. Zetknął się wtedy z panującymi i papieżami. W czasie ponad jego 50-letnich rządów podwoiła się liczba klasztorów powiązanych z Cluny (z ok. 37 do 70). W 998 roku Odylon otrzymał od papieża egzempcję dla Cluny. W 999 roku spotkał się z cesarzową Adelajdą, która niebawem usunie się do opactwa Seltz. Potem zaopatrzył ją na śmierć i zredagował jej żywot. W czasie wielkiego głodu w 1006 roku nie wahał się przetopić świętych naczyń oraz złotej korony ofiarowanej opactwu przez św. Henryka, aby zaradzić potrzebom ludu. Nastały potem czasy spokojniejsze.W 1041 roku wobec fali przestępczości wywołanej wojanmi lokalnymi między feudałami, przyczynił się też razem z Ryszardem z Saint-Vanne do ustanowienia treuga Dei – „rozejmów Bożych”, czyli zawieszenia broni i ustania wszelkiej wrogości od wieczora w środę do rana w poniedziałek a także w porze żniw i handlu. Cluny przeżywało okres świetności i cieszyło się poparciem Henryka II, Roberta Pobożnego, Benedykta VIII i Jana XIX. Należał do czołowych osobistości Europy XI. Wieku. Z jego radą liczyli się możni tego świata. Zadbał wówczas o odbudowę i w modyfikację klasztornych obiektów, do mnichów wygłaszał liczne konferencje, ułożył żywot swego poprzednika i hymny ku jego czci, zredagował zbiór zwyczajów, które zostaną skopiowane w Farfie i znane będą jako Consuetudines Farfenses. Popierał działalność literacką mnichów. Za dusze zmarłych kazał modlić się zwłaszcza w dniu 2 listopada; zwyczaj ten, jako Dzień Zaduszny, z czasem przyjął się  w całym Kościele zachodnim. W czasach kleru zbuntowanegoi próżniaczego przyjmuje surową postawę. Wśród swoich mnichów przywraca benedyktyński rygor: modlitwa, dużo pracy ręcznej, ciężkie pokuty, gościnność oraz opieka nad ubogimi i chorymi. W 1047 roku jeszcze raz wizytował podległe mu klasztory i udał się do Rzymu. Kazimierz Odnowiciel ponoć na jego ręce złożył profesję zakonną. Zmarł 1 stycznia 1049 roku w przeoracie w Souvigny. W 1063 roku Piotr Damiani jako legat papieski konsekrował tam kościół, dokonał podniesienia relikwii Odylona i przygotował nową redakcję jego żywota. Jego relikwie spalono podczas rewolucji francuskiej w 1793 roku. Jego wspomnienie obchodzi się 1 stycznia.

====

Święty Wilhelm z Dijon (962- 1031)

Urodził się w 962 roku pod Novarą. Przez swą matkę spowinowacony był z żoną Ottona I, Adelajdą. W 969 roku został oblatem w Locedio i tam też złożył potem profesję zakonną. W 985 roku podążył za św. Majolem do Prowansji, a następnie do Cluny. Przylgnąwszy do idei reformy, zabrał się potem do jej przeprowadzania. Kronikarz odnotował, że objął nią aż czterdzieści opactw leżących w Burgundii, Lotaryngii i Włoszech. Najznamienitszymi z nich były opactwa w Dijon i w Fécamp. Gdy w 990 roku został opatem benedyktyńskim w Dijon, odbudował tam kościół. Jego wpływ na inne klasztory był ogromny i sięgał ponoć aż po ziemie polskie. Zaznaczył się ten wpływ także w budownictwie romańskim oraz w organizowaniu szkół klasztornych. Wilhelm zmarł 1 stycznia 1031 roku w Fécamp. Cieszył się zupełnym uznaniem Stolicy św., cesarza Henryka II i króla Francji Roberta. Kult nie doczekał się oficjalnej aprobaty, ale jego imię widniało w wielu martyrologiach benedyktyńskich. Wilhelm pozostawił też po sobie nieco pism, przy czym najbardziej charakterystycznym dla jego duchowości pozostało dzieło
De vero bono et contemplatione divina. Interesował się ponadto muzyką religijną i zmodyfikował melodie do antyfon, responsoriów i hymnów; zresztą wkład ten nie został jeszcze dostatecznie przebadany. Nowe Martyrologium sławi go jako roztropnego rządcę klasztorów.

========

2 STYCZEŃ:

Święty Adelard z Korbei (+ ok. 825)

Nazywany był również  Adelhardus, Adalhardus. Urodził się ok. 751 roku i był synem Bernarda, brata Pepina, króla fraucuskiego i wnukiem Karola Młota, a wychowywał się na dworze. Gdy popadł w niełaskę, opuścił wysokie stanowisko na dworze Karola Wielkiego, którego był kuzynem, wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Korbei, a gdy tu nie miał spokoju od swych krewnych, którzy go często odwiedzali, udał się do Monte Cassino. Popierał wtedy studia i utrzymywał kontakt z Alkuinem oraz Pawłem Diakonem Wyrwał go stamtąd Karol Wielki, uczynił dziewiątym opatem klasztoru w Korbei i swym doradcą. Adelard założył ze swym bratem Walem w Westfalii nowe opactwo benedyktyńskie Nową Korbeę, w Niemczech, które miało spełniać doniosłe zadania misyjne. Karol Wielki zmusił go do udziału w życiu publicznym, a potem prześladował go za poglądy polityczne.  W zarządzaniu cesarstwem miał udział poważny. Po śmierci Karola Wielkiego, Adelard zmuszony był rządzić Italią,  w imieniu małoletniego króla Bernarda, co mu przeszkodziło do pracy około ugruntowania wiary chrześćijańskiej w Saksonii. Gdy Ludwik Pobożny objął tron, starał się przedewszystkim usunąć poprzednich doradców swego ojca. Z tego powodu Adelard popadł w niełaskę, wypędzony z opactwa i na wygnanie do Akwitanii, do Noirmoutier.  W 822 roku pojednał się z cesarzem. Zmarł 2 stycznia 826 roku, pozostawiając po sobie niewielką spuściznę literacką, zwłaszcza pisma o charakterze prawnozakonnym. Zostawił Statuta Corbeiensia ecclesiae (ap. D'Achery, Spicileg t. IV, ed. novae t. I), i Capitula 52 admontiionum in Congregatione (ap. Mabillon, Annal. Ord. s. Bened. sc. IV). Pamiątka jego obchodzi się dnia. 2 Stycznia (Martyrologium  francuskie). Żywot  św. Adelarda opisał jego uczeń Paschazy Kadbert (zm. 865 roku) i cały znajduje się ap. Bollandist. Acta ss. Januar. t. I. Drugim żywotopisarzem św. Adelarda jest Gerard, także z klasztoru korbejskiego, potem opat Silvae Majora (Sauve-Majeure) w Gaskonii, żyjący w półowie XI wieku. Przerobił on tylko żywot przez Paschazego napisany i dodał o cudach późniejszych wiadomość (ap. Bolland. 1. c.  i Mabillon, 1. c. X.W.K.

====

Święty Airaldus z Maurienne (+1165)

Nazywany również Ayraldus. Był przeorem w kartuskim klasztorze w Portes, w pobliżu Belley, we Francji. W 1132 roku został mianowany biskupem w Maurienne w Savoy u św. Józefa. Kult dozwolony w 1863 roku.

====

Święty Blidulf z Bobbio (+630)

Mnich w klaszorze benedyktyńskim w Bobbio, we Włoszech. Nazywany był również Bladulf. Potępił herezję Arioalda, króla Longobardów. Pracował nad reformą królewskiego dworu i pobliskiego regionu.

========

3 STYCZEŃ:

Święty Blitmund z Bobbio (+660)

Mnich w klaszorze benedyktyńskim w Bobbio, we Włoszech. Duchowy uczeń św Attalasa i towarzysz św Valerego. Udał się do Francji ze św Valerym, założył opactwo w Leucone i służył tam jako opat.

====

Święty Fintan (+VI w.)

Duchowy uczeń św Comgalla. Opat benedyktyński i patron w Doon w Irlandii. Jest czczony również w Limerick.

====

Błogosławiony Helinand z Froidmont
(ok. 1171–1229)

Urodził się około r. 1171 w rodzinie szlacheckiej. W młodości był świetnym uczniem Radulfa Gramatyka, u którego zasmakował w poezji
i muzyce. Idąc za tym zamiłowaniem, został trubadurem i jako taki, ceniony przez króla, przebywał na dworze Filipa II Augusta. Miał już trzydzieści pięć lat, gdy zdecydował się porzucić dwór i wstąpił do cystersów. Życie zakonne rozpoczął w opactwie w Froidmont (na południowy wschód od Beauvais). Tam też może był potem przeorem. Jego elokwencja sprawiła, że włączono go do ekipy opatów cysterskich wysłanych na południe dla rozwiązania problemu albigensów. Odnajdujemy go dlatego w Tuluzie, gdzie biskup Fulko należał uprzednio do tego samego zakonu. Wygłosił tam wiele kazań, z których pewna liczba zachowała się do naszych czasów. Jest w nich zarówno teologiem, co liturgistą, mistykiem i mężem pełnym humoru, znawcą literatury klasycznej i gawędziarzem, sposobnym do opowiadania anegdot. Sławnymi także stały się stance poświęcone tematowi śmierci. Ale najbardziej chyba znanym Helinand stał się jako autor Chronicon, obszernej kroniki świata, która obejmuje lata 634-1204 i rozdzielona została na 49 ksiąg. Helinand był w nich kompilatorem, posługiwał się zwłaszcza dziełem Sigeberta z Gembloux (1030-1112), ale nie brak mu ani humoru, ani pogody ducha. W każdym razie wpłynął na następców, zwłaszcza na Guiberta z Tournai oraz na Wincentego z Beauvais. Helinand zmarł po r. 1229. Cystersi wpisali go jako błogosławionego do swych menologiów pod dniem 3 stycznia. To wspomnienie przejęła także diecezja Beauvais.

========

4 STYCZEŃ:

Święty Libencjusz z Hamburga (+1013)

Mnich benedyktyński. Nazywany również  Liawizo, jeden z „Apostołów Słowian”. Urodził się w Szwabii, Niemczech i został biskupem w Hamburgu. Wykorzystując swoją pozycję jako biskup, promował wielki entuzjazm rozpowszechnienia Biblii wśród Słowian.

====

Błogosławiony Roger z Ellant (+1160)

Anglik. Cysters w Lorroy we Francji z którego założył klasztor w Ellant pod Reims. Zmarł w 1160 roku. Jego wspomnienie obchodzi się  4 stycznia.

====

Święty Rygobert (Robert) z Reims (+740)

Był opatem  benedyktyńskim  w Orbais-l'Abbaye. Na dostojną stolicę biskupią w Reims wstąpił po Reolu w 690 roku. Nie dane mu było zasiadać na niej w spokoju. Gdy rozgorzały spory dynastyczne, Karolowi Młotowi odmówił poparcia. Prawdopodobnie w 721 roku poszedł na wygnanie. Zmarł w 740 roku. W 864 roku ciało sprowadzono do Reims  i pochowano w kościele pod wezwaniem św. Teodora. Wtedy to jeden z kanoników napisał jego życiorys. W starszych martyrologiach nie figurował. Dopiero Baroniusz wprowadził go do swojego i umieścił pod dniem 4 stycznia.

====

Święty Stefan z Bourg-en-Bresse (z Burge) (+1119)

W 1116 roku kanonik lyoński, Poncjusz z Balmey, ufundował w Meyriat kartuzję, do której Gwigo Wielebny wysłał jako przeora Stefana z Bourg-en-Bresse. Był Stefan jednym z siedmiu pierwszych towarzyszy św. Brunona, a w Wielkiej Kartuzji przebywał już od 32 lat. Był też krewnym fundatora. Nie jest natomiast rzeczą pewną, czy był kapłanem. Zmarł dnia 4 stycznia 1119 roku. Nigdy - zgodnie z kartuzjańskim zwyczajem - nie starano się o jego kanonizację, ale
w zakonie zawsze czczono go jako świętego.

========

5 STYCZEŃ:

Święty Alacrinus z Casamari (+ok. 1216)

Był mnichem a później przeorem cysterskiego klasztoru w Casamari w diecezji Verula we Włoszech i został z powodu swojej erudycji oraz zdolności do robienia interesów (był po prostu obrotny)  mianowany przez papieża Innocentego III biskupem Włoch. Za papieża Honoriusza III przybył równiez jako legat do Niemiec i był pełen apostolskiego zapału i gorliwości jak Eliasz oraz mocnym orędownikiem katolickiej prawdy.   Ze św. Dominikiem żył w ogromnej zażyłości. Zmarł około 1216 roku.

====

Święty Konwojon z Redon (+869)

Został wygnany przez Norwegów (Skandynawów) do Brytanii, we Francji. Konwojom został archidiakonem w Vannes, a później pustelnikiem. Został mnichem benedyktyńskim i opatem – fundatorem klasztoru Świętego Zbawiciela w pobliżu Redon w 831 roku. Norwegowie zaatakowali i wypędzili go z opactwa. Został kanonizowany w 1886 roku.

====

Święta Paula (+1369)

Urodziła się w Toskanii. Została oddana do miejscowego klasztoru kamedulskiego jako mniszka w bardzo młodym wieku i pozostała
w nim do końca swego życia. Paula dobrze wiedziała, że jej wysiłek, starania o pokojowe rozwiązanie wojny pomiędzy Florencją a Pizą.

========

6 STYCZEŃ:

Święty Albert z Schoemberg (+1132)

Albert pochodzący z rodu hrabiego Schoemberg, był zakonnikiem benedyktyńskiego klasztoru w Breitenau w diecezji Moguncji i został
w Mozie. Po śmierci został przez Boga wywyższony, przy jego grobie zdarzyło się wiele nadzwyczajnych cudów. Umarł w 1132 roku.

====

Święty Erminold z Prüfening (+1121)

Wywodził się z rodziny rycerskiej, osiadłej w Szwabii. Wcześnie przeznaczono go na służbę Bożą i  oddano opactwu benedyktyńskiemu w Hirsau (w Czarnym Lesie). Wyniósł stamtąd niezłomne przywiązanie do Kościoła  i reguły benedyktyńskiej. W 1106 roku Gebhard, biskup Spiry, wezwał go, aby zreformował podupadające opactwo w Lorsch, ale misja się nie powiodła. Mnisi uważali, że jest zbyt wymagający i kpili zeń w wierszach. Wrócił wtedy do macierzystego klasztoru, ale w 1114 roku św. Otto z Bambergi wezwał go znów, aby stanął na czele założonego przezeń benedyktyńskiego klasztoru w Prüfening. Tam także ściągnął na się niechęć mnichów, którym przedkładał wymagania, ich zdaniem, zbyt wygórowane. Zranili go w czasie sprzeczki, na skutek czego zmarł  6 stycznia 1121 roku. Czczono go później jako męczennika, ale o oficjalną kanonizację się nie postarano.

====

Święty Guaryn z Sion (+1150)

Czasem zwany Guerin. Cysterski mnich w Molesmes, później współzałożyciel i opat w Aulps, w pobliżu Genewy w Szwajcarii, filii Clairvaux potem został biskupem Sion, w Valais, regionu Francji w kantonie Wallis w 1131 roku. Cieszył się uznaniem i szacunkiem św. Bernarda. Zmarł w 1150 roku.

====

Święty Piotr z Canterbury (+607)

Był najpierw mnichem w klasztorze benedyktyńskim św. Andrzeja w Rzymie, a potem został przez papieża Grzegorza Wielkiego (509-604) wysłany statkiem wraz ze Świętym Augustynem z Canterbury i innymi mnichami na misyjne zadanie do Anglii w 596 roku. Piotr został pierwszym opatem w klasztorze św. Piotra
i Pawła w Canterbury (później nazwany św. Augustyna) w 602 roku. Zmarł przez utonięcie w Ambleteu, w pobliżu Boulogne podczas misji
we Francji.

====

Święta Wiltruda zwana Pobożną z Bergen
(+ok. 980)

Była może córką Giselberta Lotaryńskiego. W 939 roku poślubiła Bertolda Bawarskiego. Po jego śmierci (947) przy podziale dziedzictwa wdowę i syna zupełnie pominięto. W kilka lat później straciła nawet swą siedzibę. Dopiero w 976 roku Otto II dokonał restytucji. Ufundowała wówczas klasztor benedyktyński w Bergen pod Neuburgiem nad Dunajem, gdzie również wstąpiła. Tam właśnie obdarzono ją przydomkiem Pia. Zmarła 6 stycznia ok. 980 roku.

========

7 STYCZEŃ:

Święty Ced(d) z Lindisfarne (+664)

On i trzej jego bracia, Chad, Celin i Cynibal, odegrali poważną rolę
w nawracaniu Anglosasów w VII stuleciu. Pochodził z Nortumbrii,
a wychował się w benedyktyńskim klasztorze w Lindisfarne, gdzie za mistrzów miał najpierw św. Aidana, potem św. Finana.
Ten ostatni wysłał go z innymi do Sasów Wschodnich, gdzie wówczas panował dopiero co nawrócony król Sigbert. Finan sprawił też, że Ceda wyniesiono do godności biskupiej. Gdy w 661 roku Sigberta zamordowano, zdołał nawrócić jego następcę, Suidhelma. Uczestniczył potem w słynnym synodzie w Whitby (664) i opowiedział się za przyjęciem rzymskiego terminu Wielkanocy. Na swym misyjnym terenie pozakładał kilka klasztorów (Yothancaster, Tillaburg, Listingay)
i wybudował kilka kościołów. Był mężem wielkiego umartwienia. Zmarł 26 października 664 roku, skoszony przez epidemię. Wspomnienie przeniesiono później na dzień 7 stycznia.

====

Święty Emilian z Saujon (+767)

Pustelnik, który żył w okolicy Bordeaux, we Francji. Urodził się
w Vannes i został benedyktynem w Saujon i przez całe życie oddawał się modlitwie. Wtedy zdecydował się na dużo surowych form ascetyzmu.

====

Święty Rajnold (Rajnhold) z Kolonii (+960)

Wedle legendy, był mnichem benedyktyńskim u Św. Pantaleona. Opat wyznaczył go do dozorowania kamieniarzy zatrudnionych przy budowie kościoła. Oni to mieli go z zazdrości zabić w 960 roku. Relikwie już w  X stuleciu znalazły się w Dortmundzie. Część przechowywano jednak w Kolonii, a jeszcze inna cząstka w 1616 roku dostała się do Toledo. Miasto Dortmund, kupcy hanzeatyccy oraz kamieniarze czcili go jako swego patrona. Wspomnienie obchodzono
7 stycznia.

====

Święty Tillo z Solignac (+702)

Nazywany również Theau we Francji, Filman we Flandrii, Belgii
i Hioniusz w Niemczech. Urodził się w Saksonii. Został porwany przez najeźdźców i stał się niewolnikiem. Wykupił go św. Eligiusz z Noyon. Wstąpił do benedyktynów Solignac, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie i pracował na misjach w regionie wokół Coutrai, we Francji. Został pustelnikiem w Solignac  w podeszłych już latach.

========

8 STYCZEŃ:

Święty Atelm z Canterbury (+923)

Stryj św. Dunstana. Został mnichem w znanym benedyktyńskim opactwie w Glastonbury, w Anglii i został tam później opatem. W 909 roku Athelm został pierszym biskupem w Wells. Arcybiskupem w Canterbury został w 914 roku.

====

Święty Erhard z Ratyzbony (+686)

Irlandczyk. Erhard należał do grupy odważnych mnichów z Irlandii, którzy podjęli wysiłek nawrócenia plemion w Niemczech i Saksonii. Został wybrany biskupem pomocniczym w Ratyzbonie i był także opatem w benedyktyńskim opactwie w Ebersheimmunster.

====

Święty Frodobert z Troyes (+ok. 673)

Urodził się w pierwszych latach VII stulecia w Troyes. Nauki pobierał w szkole biskupiej tego miasta. Potem wysłano go do Luxeuil, gdzie zapoznał się z życiem monastycznym. Postąpił tam w cnotach i naukach tak dalece, że po powrocie był już bardzo znany. Ale przerażony jego nadmiernymi surowościami, pewnego dnia miejscowy biskup kazał go osadzić we więzieniu przy kościele. Z próby tej wyszedł cało. W 657 roku otrzymał od króla teren u samych bram miasta. Zbudował wówczas celki i oratorium. Tam to zgromadził małą społeczność, która kierowała się regułą św. Benedykta. Zmarł 1 stycznia około 673 roku, w dniu,
w którym konsekrowano nowy kościół dla opactwa. Po uroczystej translacji z 873 roku wspomnienie świętego obchodzono w dniu 8 stycznia.

====

Święty Garybald z Regensburga (+762)

Mnich benedyktyński. Został wyświęcony na księdza przez św. Bonifacego około 740 roku a potem został biskupem w Regensburgu (Ratyzbona), w Niemczech. Był również wybitnym uczonym.

====

Święta Gudula z Brukseli (+712)

Nazywana była również Ergoule. Urodziła się w belgijskim regionie Brabancji w Merchtem. Była córką hrabiego Witgera i św. Amalbergi. Wychowana była w klasztorze.benedyktyńskim przez św. Gertrudy
z Nivelles. Po śmierci św. Gertrudy wróciła do rodzinnego zamku. Poświęciła się całkowicie Bogu w 664 roku, dzieląc czas na modlitwę pomoc ubogim. Gudula znana jest ze swej wielkiej dobroczynności. Gdy zmarła szybko stała się obiektem kultu ludowego. W 1047 roku relikwie Guduli przeniesiono do Brukseli, do kolegiaty poświęconej jej i św. Michałowi. W XVI wieku jednak zaginęły w czasie wojen religijnych. Często jest przedstawiana z lampą w ręku, ponieważ – jak opowiada legenda – pewnego dnia diabeł miał ją zgasić, kiedy szła do kościoła, ale po jej modlitwie płomyk w cudowny sposób zapłonął na nowo.

====

Święty Wulsyn z Sherbourne (+1005)

Urodził się w Londynie. Stał się później ulubionym uczniem
św. Dunstana, który też wprowadził go do odnowionego opactwa benedyktyńskiego w Westminsterze. W 980 roku został tam opatem. W trzy lata później powołano go na stolicę biskupią do Sherbourne. Diecezjanie bardzo go cenili. Zmarł 8 stycznia 1005 roku.

========

9 STYCZEŃ:

Święty Adrian z Canterbury (+710)

Pochodził z Afryki Północnej. Najpierw był benedyktyńskim mnichem potem opatem w  klasztorze Nisida pod Neapolem, niedaleko Monte Cassino. Papież Witalian wysłał  go razem ze  św. Teodorem z Tarsu do Brytanii i wyznaczył go na arcybiskupa Canterbury, ale Adrian wymówił się od tej godności, podsuwając na nią Teodora. Udał się jednak z nim do Anglii i był jego najbardziej oddanym współpracownikiem. Sam objął rządy w benedyktyńskim opactwie Świętych Piotra i Pawła w Canterbury i poświęcił się nauczaniu, m.in. łaciny, grecki oraz śpiewów chóralnych. Rzem z arcybiskupem Teodorem wiele podróżował, odwiedzając parafie, szkoły sale śpiewu. Wykładał astronomię, zachęcał do pisania poezji oraz podejmował trudne tematy kościelne, jak ustalenie rzymskiej daty obchodzenia Wielkanocy. Zmarł 9 stycznia 710 roku. Jego ciało zostało znalezione nietknięte  w 1091 roku.

====

Święty Brytwald z Canterbury (+731)

Nazywany również Berthwald, Berctuald lub Brithwald. Był pochodzenia Anglo-Saksonem. Wykształcił się w Canterbury w Anglii. Został benedyktynem, a potem opatem z w Kent przed 962 rokiem, kiedy to zastąpił Teodora, arcybiskupa Canterbury na tym stanowisku. Służył w Canterbury przez dziesięć lat w trudnych czasach aż do swojej śmierci.

====

Święty Mauront z Florent-le-Vieil (+695)

Opactwo benedyktyńskie Florent-le-Vieil położone jest na terenie diecezji Angers. Miał je około 390 roku założyć św. Florens, uczeń św. Marcina. Tam to był opatem Mauront, który zmarł 9 stycznia 695 roku. Hermeland, opat z Aindre (na wysepce Loary), miał w czasie wizji dostrzec jego duszę, jak ulatywała ku niebu. Nazajutrz mnisi z Florent przybyli do Aindre i potwierdzili wiadomość o śmierci swego opata.

====

Święty Waning z Fécamp (+ok. 683)

Był hrabią Calais i przyjacielem króla Chlotara III. W żywych kontaktach pozostawał też ze św. Audoenem, biskupem Rouen. W porozumieniu z nimi ufundował w Fécamp opactwo benedyktyńskie. Św. Audoen konsekrował tam w 665 roku kościół. W kilka lat później w klasztorze więziono św. Leodegara, biskupa Autun. Przed upływem dwóch lat na rozkaz Ebroina zamordowano go w lasku pod Artois. Waning przywdział w tym opactwie habit mnisi. Zmarł w 688 roku. Pochowano go w ufundowanym przezeń klasztorze. W czasie najazdów Normanów relikwie przeniesiono do Ham. W diecezji Rouen wspomnienie Waninga obchodzi się 15 lutego, natomiast benedyktyni czczą go w dniu 9 stycznia.

========

10 STYCZEŃ:

Święty Agaton, papież (+682)

Grek sycylijski. Był benedyktynem w klasztorze św. Hermeta w Palermo, gdzie wziął suknię zakonną 592 roku, żyjąc poprzednio  20 lat w stanie małżeńskim. Wybrany na stolicę św. Piotra  w 678 roku po Domnusie, kiedy miał już 103 lata. Rządził Kościołem do 681 roku. Wysłał swoich legatów na szósty sobór powszechny, zwołany  w Konstantynopolu 680 roku, na żądanie cesarza Konstantyna Pogonata,  z listem potępiającym herezję monoteletów. Tu ogłoszono dogmat o dwojakiej naturze i dwojakiej woli w Jezusie Chrystusie, jednej boskiej, drugiej ludzkiej. Agaton, w skutek szacunku jaki miał u cesarza, wyjednał uchylenie daniny 300 solidów, którą posyłano do Konstantynopola po każdym nowym wyborze Papieża. Zmarł mając 107 lat, 10 stycznia 682 roku i w tym dniu Kościół święci jego pamiątkę. Jan Fr. Scorso, jezuita, wydał bezimiennie Vita S. Agathonis, Panormi, 1640. X.M.G.

====

Święty Piotr Orseolo (928 - 987)

Urodził się w 928 roku w Wenecji, w patrycjuszowskiej rodzinie bogacącego się miasta. W 948 roku, mając zaledwie 20 lat  został komendantem floty operującej przeciw piratom. Kiedy w 976 roku lud Wenecji zbuntował się przeciw doży Piotrowi IV Candiano, a potem wśród rozruchów i pożarów dożę zamordował. Piotr prawdopodobnie zachowywał neutralność. Obrany na miejsce zamordowanego, przywrócił w mieście ład i pokój, z własnych zasobów rozpoczął odbudowę zniszczonego pożarem kościoła Św. Marka oraz Pałacu Dożów, zakładał szpitale i rozwijał działalność charytatywną. Ponieważ był zdeklarowanym przeciwnikiem Candiana, obawia się oskarżenia współudział w zabójstwie jego i zemsty Ottona I, z którego wnuczką był ożeniony Candian. Niespodziewanie 1 września 978 roku opuścił potajemnie miasto bez wiedzy żony i syna i z kilku towarzyszami, wśród których znalazł się św. Romuald oraz Jan, przyszły męczennik
z Międzyrzecza, udał się do opactwa benedyktyńskiego w Cuxa pod Perpignanem. W Wenecji zostawił tysiąc libri złota dla ubogich, a drugie tyle dla państwa. Żył w Cuxa pod kierownictwem opata Gwaryna, oddając się surowym praktykom ascetycznym. Następnie w pobliżu klasztoru zamknął się w rekluzji. Zmarł w niej 10 stycznia 987 roku. Czterdzieści lat później dokonano elewacji jego relikwii. Znalazły się potem w kościele parafialnym w Prades oraz w rodzinnej Wenecji. Wspomnienie obchodzono 10 lub 14 stycznia. Kult zaaprobował w 1731 roku papież Klemens XI..

====

Święta Setryth (+660)

Zwana również Sthrida. Była pasierbicą króla Anglów. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Gaul (dzisiejsza Francji), a potem została tam ksienią. Święta Etelburga i św. Etelreda były jej przyrodnimi siostrami.

====

Święty Wilhelm z Bourges (+1209)

Wilhelm de Donjeon wywodził się z rodziny hrabiów na Nevers, a wychowywał u swego wuja, archidiakona w Soissons. Tam też wcześnie otrzymał kanonię. Rychło z niej zrezygnował i usunął się do przeoratu w Grandmont. Potem w Pontigny został cystersem. Niebawem obrano go tam przeorem, a następnie opatem w Fontaine-Saint-Jean i w Châlis. Gdy w 1200 roku kanonicy, nie mogąc uzgodnić kandydata na arcybiskupa Bourges, zwrócili się o podanie im takiego do biskupa Paryża, ten wskazał im Wilhelma. Wahania kandydata rozproszyli opat z Cîteaux oraz legat papieski. Jako biskup Wilhelm popadł w konflikt z klerem katedry oraz z królem Filipem Augustem. Wszystko jednak zdołał prezwycieżyć, łącząc cierpliwość ze stanowczością. Zachowywał nadal obyczaje cysterskie. Hołdował prostocie i okazywał wielką pokorę, ale potrafił też energicznie bronić dyscypliny i praw kościelnych. W dziewiątym roku swych biskupich rządów miał wziąć udział w wyprawie przeciw albigensom, ale zachorował i w kilka dni później, 10 stycznia 1209 rokiem, rozstał się z życiem. W 1218 roku Honoriusz III wpisał go w poczet świętych. Cystersi wspominali go 10, a potem 19 stycznia. W Martyrologium Rzymskim niezmiennie figuruje pod 10 stycznia.

MODLITWA
Boże, światło wiernych i pasterzu dusz, Ty postawiłeś świętego Wilhelma na czele Twojego ludu, aby żywił go swoim słowem i kształtował własnym przykładem, + spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem zachowali wiarę, której nauczył * i szli drogą, którą nam wskazał.  Przez Jezusa Chrystusa Twojego Syna.

========

11 STYCZEŃ:

Święty Anastazy z Suppentonia (+570)

Anastazy został mnichem benedyktyńskm w Suppentonia, w diecezji Nepi we Włoszech. Później był tam opatem. Święty Grzegorz papież zapisał  o tym za pośrednictwem anioła, wezwał Anastazego i jego mnichów, wszyscy zmarli w szybkim czasie po sobie przed wizytacją.

====

Święty Boadyn

Mnich benedyktyński pochodzący z Irlandii, który wstąpił do klasztoru we Francji. Był czczony dla swego nieskazitelnego zachowania świętej Reguły i dla swojej dobroci.

====

Święci Paldo, Tasso, Tato

Benedyktyńscy założyciele, trzej bracia z Benevetno, z Włoch. Wstąpili do klasztoru w Farfie, w Sabienie, we Włoszech. Ostatecznie odeszli by założyć klasztor w San Vincenzo. Każdy z barci służył tam jako opat kolejno po sobie.

========

12 STYCZEŃ:

Święty Aelred z Rievaulx (ok. 1100 –1167)

Urodził się około 1100 roku w Hexham, w północnej Anglii, gdzie też rozpoczął naukę. Kontynuował ją w Durham. W 1124 roku wstąpił do służby na dwór Dawida I Świętego, króla Szkocji (1124-1153) i był tam nauczycielem. W 1134 roku został wysłany przez króla  z misją do arcybiskupa Yorku. W drodze powrotnej odwiedził świeżo założone opactwo cystersów w Rievaulx. Tam też w tym samym roku wstąpił. W kilka lat później jeździł do Rzymu w sprawie sporu o biskupstwo Yorku. W 1142 roku  zostaje mistrzem nowicjuszy i pisze Speculum caritatis. W 1143 roku zajmuje się zakładaniem opactwa w Revesby pod Lincolnem, gdzie był opatem do 1147 roku. W tym samym roku wybierają go na opata w Rievaulx. Mnisza społeczność rozrasta się wówczas potężnie. Był surowy dla siebie, a łagodny dla swych zakonników. Sam tworzy nowe dziełka: De oneribus, De spirituali amicitia, De institutione inclusarum, De anima oraz kilka utworów hagiograficznych (BHL 2423, 3747 oraz 6239). Do najsłynniejszych jego dzieł zalicza się Zwierciadło miłości oraz O przyjaźni duchowej.Zachowało się także około 200 mów, które wygłaszał jako opat do swoich mnichów. Korespondował też z wieloma wybitnymi mężami swego czasu: z królami, papieżami. Umiera 12 stycznia 1167 roku. Jeszcze za życia uznano go za drugiego Bernarda: Bernardo prope par Aelredus...Potem ceniono go raczej jako teologa i pisarza ascetycznego. Rozgłosu nabrał w naszych czasach jego dialog De amicitia, wzorowany na Cyceronie.

Panie Jezu, jak słodko miłować Ciebie, jak wielkim darzysz wtedy pokojem i pewnością. Ten, kto Ciebie miłuje, nie będzie zawiedziony, bo nie ma nic lepszego i owocniejszego nad tę miłość, a jakże wiele ona znaczy. I można Cię kochać bez miary, bo miłość ku Tobie nie znam granic. Nie trzeba się wtedy lękać rozłaki śmierci zrywającej więzy przyjaźni, bo życie nie podlega śmierci.

MODLITWA
Boże, Ty sprawiłeś, że święty Aerled, opat, stał się wszystkim dla wszystkich + spraw, abyśmy za jego przykładem z oddaniem służyli braciom w duchu jednośći i pokoju.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

====

Święty Benedykt Biscop (628-690)

Nazywał się właściwie: Biscop Baducing, a imię Benedykt przyjął zapewne wstępując do klasztoru. Urodził się w  628 roku w szlacheckiej rodzinie w Nortumbrii (Anglia). Tam też na królewskim dworze pobierał pierwsze nauki. Był Nordykiem, który- można by rzec- żyje ze wzrokiem skierowanym na Rzym. Zatęskniwszy za życiem doskonalszym,  w 653 roku udał się do Rzymu, dokąd zresztą pielgrzymował kilkakrotnie.  długie więc lata spędził w podróży na obczyźnie. Po drodze zatrzymywał się na dłuższe postoje. W 668 roku przemierza Francję i tam wstępuje do klasztoru benedyktyńskiego w Lerynie. Po czterech latach jest znów w Rzymie, skąd wyrusza do ojczyzny jako przewodnik Teodora, nowo mianowanego arcybiskupa Canterbury. Wkrótce obejmuje rządy
w benedyktyńskim opactwie Św. Piotra. W kilka lat później wraz ze swym przyjacielem, królem Egfrydem, zakłada nowe fundacje w północnej Anglii, w Wearmouth (671) i Jarrow (683-685). Z obu tych ośrodków, promieniuje odtąd na Kościoły anglosaskie wiedza i duszpasterska gorliwość. Stają się one także ogniskami odnowionej sztuki kościelnej, chorału i liturgii, co jest zasługą Benedykta, który sprowadzał z południa rzemieślników oraz artystów. Pięć razy był w Rzymie, skąd przywoził księgi, dzieła sztuki i relikwie.  Jeśli Kościoły anglosaskie doszły wkrótce do rozkwitu, którego najwybitniejszym przedstawicielem jest uczeń Benedykta, Będą Czcigodny; jeśli niebawem zaczęły także silnie oddziaływać na kontynent i przyczyniły się do renesansu karolińskiego - wybitny udział miał we wszystkim skromny, zapobiegliwy Benedykt Biscop. Wracając w 685 roku z Rzymu, sprowadził do Anglii także pierwszego kantora z Bazyliki św. Piotra, który pomoże mu szerzyć na Wyspie rzymski śpiew liturgiczny. Była to jego szósta i ostatnia podróż. W 686 roku zapada na ciężką chorobę, która przykuwa go do łóżka, aż do śmierci, która nastąpiła 12 stycznia około 690 roku. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem odnośnie do założycieli wspólnot, od razu jest czczony jako święty. Pierwszym objawem spontanicznego kultu, jaki mu zaczęto wkrótce oddawać, jest homilia Bedy, wygłoszona dla jego uczczenia.

====

Święty Victorian z Asan (+560)

Urodził się we Włoszech ale udał się do Francji, gdzie ufundował klasztor benedyktyński w Asanie w Pirenejach, który później miało nazwę św. Viktoriana. Chwałił go Wenancjusza Fortunat  w swoich pismach.

========

13 STYCZEŃ:

Święty Berno z Cluny (+927)

Był opatem Gigny, Baume-les-Messieurs. W 910 roku został pierwszym opatem benedyktyńskim w Cluny i był nim do 917 roku. Zmarł w 927 roku. Wspomnienie obchodzi się  13 stycznia.

====

Święta Ivetta z Huy (1158-1228)

Ivetta (Jutta) urodziła się w Huy, w Belgii w 1158  roku. Po śmierci męża, zapewniła utrzymanie dwóm synom, którzy zostali cystersami, mając zaledwie 18 lat wstąpiła do cystersek i przez 40 lat żyła w zamkniętej celi położonej obok  przytułku dla trędowatych w Huy. Pokutą i modlitwą uprosiła nawrócenie ojca i syna. Miała dar czytania w duszach. Zmarła 13 stycznia 1228 roku.

====

Święty Kentigern z Glasgow (+603)

Według tradycji był synem brytyjskiego księcia. Nazywano go też Mungo, co znaczyło „drogi jeden” lub „kochany”.  Wychował go święty Serf. Został pustelnikiem w pobliżu Glasgow w Szkocji. . Został pierwszym biskupem w Strathclyde Britons.  Około 540 roku został wygnany i udał się do Walii do św. Dawida. Tam ufundował prawdopodobnie klasztor św. Asafa w Llanelwy. W 553 roku powrócił do Szkocji gzie kontynuował swoją pracę. Razem ze św. Tenewą jest patronem Glasgow. Jest także czczony jako „Apostoł północno-zachodniej Anglii i południowo-zachodniej Szkocji.

====

Święty Amadeusz z Clermont (+ ok. 1150)

Urodzony na zamku Hauterive, porzucił życie możnowładcy i z kilkoma wasalami podążył do opactwa cysterskiego w Bonnevaux. Widząc, że jego syn nie otrzymuje tam należytego wykształcenia, udał się następnie do Cluny. Wrócił później do Bonnevaux, gdzie zasłynął ze surowości życia. Zmarł około 1150 roku,
w dniu 14 stycznia. Jego Żywot, sporządzony około 1185 roku, jest raczej katalogiem cnót mniszych, nie zaś biografią historyczną.

====

Święty Deusdedit z Canterbury (+664)

Urodził się w Saksońskiej rodzinie. Początkowo nazywał się Freithona, ale przyjąl imię Deusdedit po wstąpieniu do benedyktynów.
W 653 roku został następcą Honoriusza, arcybiskupa Canterbury, zostając pierwszym Anglo-Saksońskim prymasem w Anglii. Zmarł prawdopodobnie 28 października, podczas zarazy.

====

Święty Odo z Novarri (+1209)

Musiał jednak ustąpić z bycia przeorem wobec prześladowań ze strony miejscowego biskupa. Został kapelanem konwentu w Tagliacozzo we Włoszech, gdzie umarł licząc blisko sto lat w 1200 roku. Był słynny
z życia świątobliwego i cudów, o których wiele opowiadano.

========

15 STYCZEŃ:

Święty Blaithmaik z Iona (+823)

Irlandzki opat, który wyszukiwał Duńskich męczenników. Udał się do Anglii i został zamordowany przez Duńczykówna stopniach ołtarza opackim kościele w Iona.

====

Święty Bonitus z Clermont (+710)

Znany również jako Bonet. Urodził się w Owernii w 623 roku; później został kanclerzem  króla Australii,  Zygyberta II. Został wyznaczony na gubernatora Marsylii przez króla Henryka III. Bonitus został biskupem Clermont w 689 roku, zrezygnował gdy postanowił zostać pustelnikiem przy benedyktyńskim klasztorze. Zmarł on w Lyonie podczas powrotu z pielgrzymki do Rzymu.

====

Święty Ceodwulf z Nortumbrii (+764)

W 724 roku objął po swym bracie tron w Nortumbrii. Popierał tam rozwój organizacji kościelnej i dbał, aby stanowiska obejmowali dobrzy kandydaci. Jemu, gloriosissimo regi Ceoluulfo, Beda dedykował swą Historię kościelną. Ale jego panowanie długo nie trwało. Tronu pozbawiło go powstanie. Zmuszono go wówczas do przyjęcia tonsury i zamknięto w klasztorze. Gdy odzyskał wolność, sam zrezygnował z praw do korony i jako mnich usunął się do benedyktyńskiego klasztoru w Lindisfarne. Zmarł tam w siedem lat później, w 764 roku. Świety Beda dedykował jemu swoją „Historię Kościoła angielskiego”. Jego wspomnienie obchodzono 15 stycznia.

====

Święty Maur z Glanfeuil (512 - 584)

Urodził się w 512 roku w Rzymie jako syn senatora rzymskiego Ekwicjusza. Gdy miał dwanaście lat, powierzono go św. Benedyktowi..  Stanie się najlepszym, ulubionym z uczniów patriarchy. Opowiada Grzegorz w Dialogach, że mistrz posłał Maura na poszukiwanie Placyda, który poszedł czerpać wodę. Wpadł nieopatrznie do niej, ale Maur, nie zdając sobie sprawy z niczego, ruszył po tafli jeziora do tonącego towarzysza i podał mu rękę. Działo się to pod Subiaco. Gdy około 529 roku Benedykt przeniósł się na Monte Cassino, Maur został tam przeorem, a później opatem. Vita Mauri, ułożona około 863 roku przez Odona z Glanfeuil, utrzymuje, że na żądanie biskupa z Le Mans Benedykt wysłał Maura do Galii. Ukochany uczeń Benedykta miał w Glanfeuil (St. Maur-sur-Loire) nad Loarą założyć opactwo, które hojnie obdarował król Austrazji, Teodebert. Po trzydziestu ośmiu latach sprawowania władzy opackiej Maur usunął się do celki w pobliżu klasztoru i tam zmarł 15 stycznia 584 roku. Przez stulecia utrzymywał się silny kult tego świętego. Błogosławieństwo udzialne chorym bierze swój początek od Maura z Subiaco; już za życia posiadał on podobno niezwykłą moc uzdrawiającą.

====

Święty Piotr z Castelnau (+1208)

Urodził się w pobliżu Montpellier. W 1182 roku został kanonikiem, a w 1199 roku archidiakonem w Maguelonne. Innocenty III powierzał mu wówczas rozmaite zadania. W 1201 roku Piotr wstąpił do cystersów. W dwa lata później papież Innocenty III wysłał go razem z drugim cystersem do albigensów. Miała to być -misja wiary i pokoju-. Legaci stali się wtedy wędrownymi kaznodziejami i podejmowali dyskusję z predykantami nowego wyznania. Potem pod wpływem św. Dominika zaczęli wieść życie bardziej surowe. Ale zakwestionowali też lojalność niektórych biskupów, a od panów świeckich domagali się wparcia, tzw. brachium saeculare. Na tym tle pojawiły się konflikty. Piotr obłożył potem hrabiego Tuluzy ekskomuniką i interdyktem. W Saint-Gilles doszło do rozmowy z opornym hrabią. Toczyła się burzliwie. Wkrótce po niej, rankiem 15 stycznia 1208 roku, jeden z zauszników hrabiego zabił legata. Zbrodnia stała się bezpośrednią przyczyną ogłoszenia krucjaty przeciw albigensom (marzec 1208 roku) W czerwcu 1209 roku  Rajmund VI, hrabia Tuluzy, odbył pokutę, a na grobie Piotra złożył dla jego uczczenia sowitą jałmużnę. Szczątki męczennika hugenoci spalili w 1592 roku. Jego kult zaaprobował Pius IX. Cystersi i południowe diecezje Francji wspominają go w dniu 15 stycznia.

MODLITWA
Módlmy się. Wszechmogący, wieczny Boże, † Ty uczyniłeś świętego Piotra, męczennika, gorliwym głosicielem wiary i naśladowcą Męki Pańskiej, * spraw łaskawie, abyśmy idąc jego śladami, osiągnęli radość wieczną.  Przez  Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna,.

========

16 STYCZEŃ:

Święty Furzeusz (Fursey) z Péronne
(+ok. 648)

Urodził się w początkach VII stulecia. Miał być wnukiem irlandzkiego króla Munsteru. Za braci miał świętych Foilana i Ultana. Legenda wiązała go ponadto ze św. Brendanem. Habit mnisi przywdział w Cluain-Fearta, ale żył w eremie. Oddawał się też kaznodziejstwu i dokonał wielu nawróceń. Nieco później doznał wizji, których opis stanowi jeden z najciekawszych pomników hagiografii irlandzkiej. Wiódł potem życie wędrowne. Założył klasztor w Rathmat, który wkrótce stał się sławnym. Przeniósłszy się do Anglii, miał następnie przewędrować Mercję i Kambrię. Na jakiś czas osiadł wreszcie w Anglii Wschodniej, gdzie z braćmi założył klasztor, ale sam żył w eremie. Zbudował też klasztor w Burgh Castle, w Suffolk. Około 642 roku, niepokojeni najazdami króla Mercji, przenieśli się na kontynent. Na dworze Chlodwiga II nawiązał przyjaźń z majordomem Erchinoaldem, który umożliwił mu fundację klasztoru benedyktyńskiego w Lagny nad Marną we Francji. Ściągnął do siebie wielu świętych mnichów
z Irlandii. Potem założono drugi klasztor pod Péronne; on to dał początek osadzie Saint-Quentin. W tym czasie występował już jako chorepiscopus. Zamierzając odwiedzić dawną fundację w Anglii, ruszył w drogę, ale zachorował i zatrzymał się w Mazerolles-en-Ponthieu. Cudotwórca. Gdzie i kiedy umarł- zapewne w 648 roku lub następnym. Za jego dies natalis uchodzi 16 stycznia. Dzień 9 lutego, pojawiający się w niektórych kalendarzach, jest zapewne wspomnieniem depozycji lub translacji. Pierwsza Vita Fursei powstała przed 731 roku. Z jej wczesnej wersji czerpał dla swej Historia ecclesiastica gentis Anglorum Beda. W Lagny
i gdzie indziej pojawiły się później kolejne pisma hagiograficzne, poświęcone popularnemu świętemu. Na rozwój tego rodzaju piśmiennictwa wywarły one wpływ ogromny. W ikonografii przedstawiany jest Furzeusz albo z laską, którą wywołuje cudowne tryśnięcie źródła, albo z dwoma bykami, pokornie warującymi u jego stóp.

====

Święty Henryk z Cocket (+1127)

Duński pustelnik, który żył w pustelni na wyspie na wybrzeżu Nortumbrii w Anglii. Później żył pod kierunkiem mnichów z pobliskiego klasztoru benedyktyńskiego. Był czczony z powodu swojej mądrości i świętości.

====

Święty Honorat z Fondi

Opat benedyktyński i założyciel klasztoru benedyktyńskiego w Fondi, graniczącego z Latium i Kampanią, we Włoszech. Święty Grzegorz Wielki, papież opisał jego życie.

========

17 STYCZEŃ:

Święci Antoni, Jan, Merkulus z Rzymu (+590)

Mnisi benedyktyńscy w opactwie św. Andrzeja na wzgórzu Caeliana w Rzymie. O tych opatach Św. Grzegorz Wielki, papież pisał o ich świętości i cudach.

====

Święta Mildgyta (+676)

Często przedstawiana jest razem ze swymi siostrami Milburgą
i Mildredą. Mało jednak o niej wiemy i w kulcie, który krzewił się
w Anglii, ledwo była uwzględniana. Także i ona dzięki wielkoduszności rodziców miała być, jak siostry, założycielką i ksienią benedyktyńskiego opactwa, które lokalizowano na terenie Northumbrii. Tam też miała zakończyć życie i znaleźć miejsce spoczynku. Do martyrologiów nie weszła, a w innych wykazach ledwo wymieniana jest z siostrami. Jej wspomnienie obchodzi się 17 stycznia.

====

Błogosławiona Rozelina z  Villeneuve (+1327)

Rozelina de Villeneuve była ksienią klasztoru kartuzek
w Sallobrand w Prowancji. Miewała widzenia, a ciało jej przez sto lat po śmierci zachowało wygląd świeży. Zmarł w 1327 roku. Kult dozwolony
w 1851 roku.

====

Święty Rychmir (+715)

Pochodził z Touraine. Od Gilberta, biskupa Le Mans, otrzymał ziemię, na której miał wystawić przeorat. Gdy przyjął święcenia kapłańskie, działał jako misjonarz w okolicy. Przez jakiś czas przebywał nad Loarą, w miejscu nazwanym Curia dominica (Courdemanche). Tam też wybudował benedyktyński  klasztor męski, którym kierował, nie porzucając przy tym kierownictwa w klasztorze żeńskim, znajdującym się u bram miasta. Otrzymał on później jego wezwanie (Saint-Rigomer-des-Bois). Zmarł 17 stycznia 715 roku.

====

Święty Sperandeusz z Gubbio (+ok. 1261)

Życie i działalność tego lokalnego świętego - nazywano go zresztą stale beatus - słabo są udokumentowane. Miał pochodzić z samego Gubbio i być bratem św. Sperandii. Pojął żonę, ale żył z nią w pełnej wstrzemięźliwości. W końcu małżonkowie postanowili wstąpić do klasztorów. Sperandeusz został wówczas w Gubbio, w klasztorze
Św. Piotra, benedyktynem, a jego żona w Campo Bovaro mniszką. Widząc gorliwość Sperandeusza, zakonnicy obrali go następnie na opata. Jako taki miał jeszcze wybudować nowy klasztor przy bramie Ponte Marmoreo. Zmarł około 1261 roku. Do menologiów benedyktyńskich wpisano go pod dniem  17 stycznia.

====

Święty Sulpicjusz Bourges (+647)

Nazywany był również Sulpicjuszem II Piusem (Pobożnym).
Był synem bogatych rodziców. Został mianowany biskupem w 626 roku. Według św. Grzegorza z Tours zorganizował synod prowincja lny Owernii i uczestniczył w synodzie w Macon, ok. 685 roku. Nie było dla niego nic droższego nad obronę ubogich oraz prześladowanych i opiekę nad nimi. Pd jego imienia wezmą nazwę sulpicjanie- wspólnota kapłanów założonych w 1642 roku przez proboszcza kościoła św. Sulpicjusza  w Paryżu, zajmująca się reformą seminariów.

====

Święty Utto z Metten

Był prawdopodobnie mnichem benedyktyńskim  w Reichenau, bo jego imię widnieje na liście członków tamtejszego bractwa. W benedyktyńskim opactwie w Metten został pierwszym przeorem. Podtrzymywał kontakty z uczestnikami synodu w Dingfling (772) oraz z opactwem św. Piotra w Salzburgu. Dzięki usługom jakie oddał, w 792 roku uzyskał dla swego opactwa uprzywilejowany tytuł opactwa Rzeszy. Kiedy zmarł, nie wiemy. Jego wspomnienie obchodzono w dniu 17 stycznia, a grób stał się celem dość licznych pielgrzymek. Pius X zaaprobował jego kult w 1909 roku.

========

18 STYCZEŃ:

Święta  Beatrycze II d`Este (1230-1262)

Była bratanicą Św. Beatrycze I d`Este. Urodziła się około 1230 roku. Poszła podobną drogą co jej ciotka. Gdy owdowiała, odrzuciła propozycję drugiego małżeństwa i schroniła  się w założonym przez siebie klasztorze benedyktyńskim św. Antoniego w Ferrarze. Zmarła
w 1262 roku. Kult jej zaaprobował w 1774 roku Klemens XVI. Modena
i Ferrara czczą ją 18 stycznia, benedyktynki natomiast 28 lutego.

====

Święty Deikola (+625)

Nazywany był również Deilkolus, Desle, Dichul czy Deille.
Był starszym bratem świętego Galla. Urodził się w Leinster w Irlandii.
Był jednym z 12 uczniów świętego Kolumbana. Deikola towarzyszył mu
w podróży do Francji w 567 roku i pracował razem z nim w Austrazji (obecnie jest to część Niemiec czy Francji) i Burgundii. W 610 roku św. Kolumban został wygnany przez króla Thierry’ego II. Deikola będąc już w starszym wieku założył klasztor benedyktyński w Lure, w Burgundii, we Francji i żył tam jako pustelnik.

========

19 STYCZEŃ:

Święta Liberata Como (+580)

Była prawdopodnie córką pewnego szlachcica z Moncenisio, która została przyjęta do klasztoru benedyktyńskiego św. Małgorzaty w Como, który założyła razem ze swoją siostrą św. Faustyną. Jej relikwie znajdują się w katedrze w Como.

=====

Święty Wulstan (Wulfstan) z Worcester
(ok. 1012 - 1095)

Urodził się około 1012 roku w Long Itchington (Warwickshire),
w możnej rodzinie anglosaksońskiej. Wykształcenie zdobywał w szkołach klasztornych w Evesham i Peterborourgh. Przywdziawszy habit benedyktyński  w Worcester , był nauczycielem, potem przeorem. W 1062 roku powołano go  w Worcester na stolicę biskupią. Był na niej jednym z nielicznych Anglosasów, którzy ostali się na takim stanowisku po podboju kraju przez Wilhelma Zdobywcę. Zasłynął z tego, że w diecezji odnowił życie kościelne, zwłaszcza życie zakonne, oraz że wiele miłosierdzia okazywał biednym. Podczas najazdu Normanów  występował śmiał w obronie uciśnionych. Jego zasługą było zniesienie sprzedaży niewolników i jeńców wojennych. Odbudował soją katedrę
i zmarł mając 87 lat, 19 stycznia 1095 roku w swoim mieście biskupim. Innocenty III kanonizował go w 1203 roku. W nowym Martyrologium Rzymskim jego wspomnienie przesunięto na dzień 20 stycznia.

========

20 STYCZEŃ:

Błogosławiony Cyprian Michał (Iwene) Tansi
(1903-1964)

Był Nigeryjczykiem. Został trapistą, ale mimo to przez długie lata był duszpasterzem w Afryce. Potem żył jako mnich w klasztorze trapistów w Mount Saint Bernard w Anglii. Został beatyfikowany w 1998 roku przez Jana Pawła II.

=====

Święty Fechin z Fobhar (+665)

Urodził się w Connaught lub w Luighne (Leyney) w Irlandii. Święty Nathy. Uczył go w jego najmłodszych lata na mncha. Póżniej ufundował klasztor w hrabstwie Westmeath i był tam opatem. Ufundował również klasztory w pobliżu Arbroath w Szkocji. Fechin umarł w czasie plagi, która pustoszyła Irlandię.

=====

Święty Maur z Clossis (+946)

Był opatem benedyktyńskim w Clossis pod Rawenną.  Biskup Ceseny we Włoszech. Zmarł w 946 roku.

========

21 STYCZEŃ:

Święty Makalin z Waulsort (+978)

Irlandczycy nazywają go również Makallan. Odbył pielgrzymkę do relikwii św. Furseya znajdujących się w Peronne, we Francji i postanowił zostać benedyktynem. Później został także opatem  w benedyktyńskim  klasztorze Tierache pod wezwaniem  św. Michała, we francuskim majątku, w Mouse, w Waulsort.

=====

Święty Meginrat z Einsiedeln (+861)

Urodził się pod koniec VIII stulecia w Sülichgau, w Wirtembergii. Wykształcenie zdobył w opactwie benedyktyńskim Reichenau.  Tam też otrzymał święcenia kapłańskie i został mnichem. Był potem kierownikiem szkoły w Babinchowa (Benken) nad Jeziorem Zuryskim. Zatęsknił w końcu za życiem pustelniczym. Najpierw osiadł na przełęczy Etzel, gdzie zbudował kaplicę, a około 835 roku w Finsteren Wald,  w miejscu, w którym powstanie opactwo znane jako Einsiedeln. Tam to 21 stycznia 861 roku po 25 latach życia pustelniczego zamordowali go dwaj zbójcy, którym użyczył gościny. Pochowano go  w Reichenau, ale w 1039 roku szczątki przeniesiono z powrotem do Einsiedeln.

========

22 STYCZEŃ:

Święty Bartłomiej Alban Roe (1583-1642)

Urodził się w 1583 roku w Suffolk, w Anglii. Studiował w Cambridge. Do przyjęcia katolickiego wyznania wiary skłoniła go prosta, ale wyczerpująca odpowiedź jakiegoś uwięzionego katolika, którego on pociągnąć chciał do protestantyzmu. W Douai uzyskał doktorat z teologii. W rok później złożył u  benedyktynów w Dieulwart profesję zakonną, natomiast w 1615 roku wrócił do ojczyzny, aby podtrzymywać braci we wierze. Niemal natychmiast po przebyciu Kanału został aresztowany. Pięć lat spędził w lochach więziennych, po czym ambasador hiszpański uzyskał jego zwolnienie. Wydalono go wówczas z Anglii, ale wrócił tam po kilku miesiącach. Wkrótce znów znalazł się we więzieniu. Spędził w nim 17 lat. Oddawał teraz duszpasterskie usługi współwięźniom. Potem zaproponowano mu uwolnienie pod warunkiem zaprzestania działalności kapłańskiej. Zdecydowanie odmówił. Skazano go wówczas na śmierć. Poniósł ją w dniu 22 stycznia 1642 roku. Piux XI beatyfikował go w 1929 roku,  a Paweł VI kanonizował razem z innymi w 1970 roku.

=====

Święty Brytwald z Ramsbury (+1045)

Dobroczyńca opactwa Glastonbury w Anglii. Brytwald został mnichem w Glastonbury, kiedy został biskupem w Ramsbury w 1005 roku. Ostatecznie przeniósł swoje biskupstwo do Old Sarum. Obydwa opactwa Glastonbury i Malmesbury były pod jego opieką. Brytwald posiadał dar prorokowania.

=====

Święty  Dominik z Sory (951 – 1031)

Urodził się w Foligno, w Perugii, w 951 roku. Życie ascetyczne rozpoczął w eremie w Apeninach. Potem założył kilka benedyktyńskich klasztorów we włoszech: Scandrilia (Rieti), S. Pietro in Lago (Aquila), S. Pietro in Avellano (Campobasso, w Abruzzach), Frisulti (Frosinone) i Sora (1015), gdzie był opatem. Miłując samotność, działał równocześnie jako kaznodzieja wśród okolicznej ludności. Był wsławiony cudami i walczył o świętość małżeństwa. Zmarł 22 stycznia 1031 roku. Pochowano go w Sorze. Wczesny żywot, za którym poszły inne pisma hagiograficzne, zredagował jego uczeń Jan. Potem wzywano go zwłaszcza po ukąszeniu przez węża.

========

23 STYCZEŃ:

Święty Barnard z Vienne (+841)

Urodził się we francuskiej prowincji Lyonnais w 777 roku. Wykształcenie zdobywał na dworze królewskim. Benedyktynem został w opactwie Ambronay, które odbudował, a następnie został tam opatem. W 810 roku został wybrany arcybiskupem Vienne, we Francji, gdzie też ufundował opactwo romańskie w 837 roku. Tam też zmarł. został kanonizowany w 1907 roku.

=====

Święty  Ildefons z Toledo (607-667)

Urodził się w 607 roku. Potomek starożytnego rodu; był prawdopodobnie synem jakiegoś możnego Wizygota, osiadłego w okolicach Toledo. Otrzymał staranne wykształcenie, w dużej mierze zapewne w owym Coenobium Agaliense (na przedmieściu Toledo), do którego wstąpił w młodym wieku wbrew woli ojca. Wybitny pisarz i teolog. Biskup Helladiusz udzielił mu święceń diakonatu w ostatnich latach swych rządów (632-633). W czasie, który trudno sprecyzować - może około 650 roku - Ildefons został opatem benedyktyńskim w opactwie w Agli koło Toledo. Bracia wybierają go ze względu na jego całkowite oddanie pobożności, wiedzy, energii umiejętności pięknego mówienia. Natomiast po śmierci biskupa Eugeniusza II król wizygocki, Rekkoswind przymusił go do objęcia stolicy toledańskiej (657). Pisze liczne listy, interweniując  w wielu sprawach. Jest to pełna niepokoju korespondencja o skandalach pewnych wpływowych i fałszywych chrześcijan, o ostrych konfliktach z władcą, którego przecież szanuje; a także o zbyt wielu dostojnikach kościelnych chorobliwie wtrącających się w sprawy państwowe. Zasłynął jako wielki czciciel Maryi Niepokalanej. Legenda głosi, że ukazała mu się Boża Rodzicielka
i podarowała mu ornat mszalny. Pozostawił po sobie cenną spuściznę literacką: kilka traktatów teologicznych (O wiecznym dziewictwie Maryi, O poznaniu chrztu, O drodze na pustyni), kilka listów, homilie, hymny i inne utwory liturgiczne. W historii literatury chrześcijańskiej trwałe miejsce zajął jednak przede wszystkim jako autor zbioru krótkich biografii, pt. O pismach słynnych mężów (De virorum illustrium scriptis), które jest kontynuacją Etymologii Izydora z Sewilii, wielkiej „encyklopedii” wczesnego średniowiecza. Ildefons nie może żyć bez nauczania, będąc przekonanym (jak św. Braulio, biskup Saragossy), że wiedza jest „darem wspólnym, nie prywatnym”, i ztego powodu powinna być rozdzielana wszystkim. Zyskał przez to sławę jednego  z najwybitniejszych pisarzy Kościoła w Hiszpanii. Umarł dziesięć lat później, 23 stycznia 667 roku i pochowany został w kościele Św. Leokadii w Toledo. Później jednak, z powodu inwazji arabskiej, jego ciało wywieziono do Zamory w Kastylii. Wierni od razu „okrzyknęli go świętym”, zawsze łącząc jego imię z imieniem Dziewicy Maryi. Dziesieć wieków później tak malowano go na malowidłach mistrzów siglo de oro, np. El Greca, Velázqueza, Murilla, Zurbarána, oraz wielu innych w całej Europie, którzy będą nadal predstawiać św. Ildefonsa u boku Maryi. Tak uczyni Guido Reni w Bazylice Matki Bożej Większej w Rzymie. Wielka sztuka odzwierciedla stany ducha ludu, wyrażone w kulcie spontanicznie przypisywanym Ildefonsowi przez wiernych i przez jego sukcesora, Juliana, który napisał jego żywot.

========

24 STYCZEŃ:

Święty Bertrand z Saint-Quentin (+ok. 680)

Opat benedyktyński, towarzysz św. Bertyna i pomocnik Św. Omera. Pracował jako misjonarz w północnej Francji i w Flandrii, Belgii, zanim został opatem w Saint-Quentin.

========

25 STYCZEŃ:

Święty Amaryn z Clermont (+676)

Benedyktyn, męczennik, towarzysz św. Priesta albo Prajektusa. Maryn został biskupem w Clermont, we Francji. Dolina w Saint-Amarian w Alsace, we Francji, została nazwany jego imieniem.

=====

Święty Joel z Pulsano (+1185)

Uczeń św. Jana z Matery, założyciela benedyktyńskiej kongregacji w Pulsano. Był tam póżniej opatem a następnie prawdopodobnie generałem całej kongregacji.

=====

Święty Poppo ze Stavelot (978- 1048)

Urodził się w 978 roku w Deinze (Flandria), w rodzinie rycerskiej. Wychowywano go zgodnie z upodobaniami tego wieku i środowiska.  Był rycerzem, potem pielgrzymem. W roku 1000 i 1005 odbył pielgrzymki do Ziemi Świętej oraz do Rzymu. Po powrocie zerwał zaręczyny, zawarte pod jego nieobecność przez rodzinę, i wstąpił do benedyktynów z Saint-Thierry w Reims. Pod kierunkiem Etelberga podejmuje studia. Dostrzegł go wówczas Ryszard, opat z Saint- -Vanne
w Verdun. Wysłał wówczas Poppona jako przeora do Saint-Waast
w Arras (1012), gdzie przy pomocy księcia Flandrii zdołał wkrótce odzyskać dobra klasztorne, zajmowane bezprawnie przez sąsiadów.  Poppo doskonali się jako człowiek porządku, organizator, zdolny narzucić wszystki dyscyplinę i kontrolować rachunki, tak w poszczególnych klasztorach, jak i całości tych, które są zależne od władzy cesarskiej.  To przynosi także poprawę warunków życia ludziom okolicznych wiosek  i przysiółków znajdujących się wokół klasztorów. W 1015 roku Ryszard powierzył mu w zarząd klasztor w Valosge (Beaulieu). Potem cesarz Henryk II w porozumieniu z biskupami Herybertem z Kolonii
i Walbodonem z Leodium zażądał, aby zreformował wielkie opactwo benedyktyńskie  w Stavelot-Malmédy, gdzie po śmierci opata Bertranda nastąpiło rozluźnienie dyscypliny. Został tam opatem i jakby generalnym przełożonym wielu klasztorów w Lotaryngii. Odnowił tam rzeczywiście życie monastyczne oraz studia, przy czym pomocnymi okazali się wezwani przezeń Folkuin z Gembloux oraz Teodoryk I, który zostanie później opatem w Saint-Hubert. Zrekonstruował też kościół i cały klasztor. Reformował następnie opactwa w Trewirze, Metzu, Hersfeldzie, Mons, Saint-Trond oraz w Marchiennes. Przy tym wszystkim ledwo uszedł z życiem, zagrożonym przez tych, którym nie po myśli była jego reformatorska aktywność. Jego rady zasięgał nieraz cesarz
św. Henryk II. Zmarł w Marchiennes 25 stycznia 1048 roku, w czasie jednej ze swych podróży. Ciało jego sprowadzono do Stavelot. Wkrótce potem mnich z Gandawy napisał jego żywot, przy czym współdziałał z nim Everelm, siostrzeniec Poppona, którego on przyjął do zakonu i który towarzyszył mu w ostatnich chwilach. W 1624 roku na polecenie Ferdynanda Bawarskiego, księcia-biskupa z Li-ge, dokonano uroczystej -elewacji- tego, którego kult nie rozszerzył się zbytnio poza Stavelot. Wielkiego reformatora, uwikłanego w plany polityki ottońskiej, wspominano tam 25 stycznia. Martyrologium rzymskie nazywa go opatem z Arras.

====

Święty Prajektus z Clermont (+676)

Nazywany był również Prest, Prixi Projektus. Urodził się w Auvergne, we Francji. Studiował u biskupa Genezjusza. Został wybrany biskupem w Clermont we Francji w 666 roku. Jest znany ze swojej gorliwości i nauczania. Promował monastycyzm, budował kościołyi szpitale. Wspomagał też biednych. Został zamordowany w pobliżu Clermont razem ze św. Amarynem, opatem klasztoru w Vosges Mountain przez grupę żołnierzy, których przywódca został oskarżony przez niego o spisek przeciwko królowi Austrasii Childerykowi.

========

26 STYCZEŃ:

Święty Alberyk z Cîteaux (+1109)

Miał duży udział w zakładaniu opactwa benedyktyńskiego
w Molesmes i od początku był w nim przeorem. Przywracając potem dyscyplinę zakonną, naraził się na obelgi i zniewagi buntujących się mnichów. Razem ze Stefanem i dwoma innymi opuścił wówczas Molesmes, ale na wezwanie mnichów wrócił tam jeszcze, aby znów podjąć próbę zreformowania życia zakonnego. W 1098 roku opuścił Molesmes definitywnie. Jeden z trzech założycieli zakonu cystersów (razem ze św. Robertem i św. Stefanem Hardingiem). Z małą grupką zakonników osiedlił się wówczas w opactwie cysterskim w Cîteaux. W rok później objął tam po św. Robercie rządy. Zmarł rok później
w 1109 roku. Wywarł jednak wielki wpływ na kierunek i rozwój nowego zakonu dając mu pierwsze konstytucje i ustalając także codzienne zwyczaje i habit jaki mają nosić . Wspominano go 26 stycznia, a także 2 sierpnia, przy czym drugi termin miał upamiętniać dzień, w którym ukazała mu się Matka Najświętsza.

====

Święty Alfons z Astorgii

Odszedł ze swego biskupstwa w Astorgii  i wstąpił do opactwa św. Stefana w Rirbas de Sil.

====

Święty Ansuriusz z Orense (+925)

Nazywany również Isauri. W 915 roku został wybrany na biskupa
w Orense, w hiszpańskiej Galicji. Ufundował opactwo benedyktyńskie w Ribas de Sil. Po siedmiu latach odszedł ze swego biskupstwa i wstąpił do Ribas de Sil.

====

Święty Teofryd z Korbei (Corbie) (+ok. 692)

Opactwo benedyktyńskie w Korbei (Corbie) ufundowała
w 660 roku królowa Batylda. Wkrótce potem wypełniło się ono mnichami. Jednym z nich był Teofryd. Wedle dyplomu z 661 roku jemu to królowa powierzyła władzę cywilną nad terytorium przynależnym do opactwa. Ten sam mnich występuje potem na dokumencie wystawionym w 664 roku przez Bertolfreda, biskupa Amiens. Około 670 roku Teofryd został jego następcą. Występował jeszcze na dokumencie wystawionym przez Aigliberta, biskupa Mans. Zmarł 9 października między 683 a 692 rokiem. Jego imię w dodatkach do Martyrologium Hieronimiańskiego umieszczono pod dniem 26 stycznia. Była to może data translacji.

====

Święta Teorydgida z Barking (+673)

Znamy ją dzięki Bedzie Wielebnemu. Była mistrzynią nowicjuszek w klasztorze benedyktyńskim w Barking. Beda chwali jej pokorę, prostotę oraz cierpliwość. Tę ostatnią cnotę zadokumentowała zwłaszcza w ostatnich latach swego życia, gdy już była bardzo schorowana, w końcu zaś dotknięta paraliżem. Zmarła w 673 roku. Jej wspomnienie przypadało 26 stycznia.

========

27 STYCZEŃ:

Święty Emmeriusz z Bañoles

Urodził się w Poitiers, we Francji. Udał się do Bawarii, do Niemiec na prośbę tamtejszego władcy, księcia Theodo. Został mnichem, a potem opatem w  benedyktyńskim klasztorze w Regensburgu. Był także biskupem Regensburga. Jego stosunki z księciem Theodo bardzo się pogorszyły. Wyruszył   więc w pielgrzymkę do Rzymu, w czasie której został zaatakowany  przez wynajętych morderców w pobliżu Monachium, w Niemczech. Emmeriusz zmarł z powodu odniesionych ran.  Książe Theodo stanął przed sądem z powodu zamordowania jego. Emmeriusz był czcony jako męczennik w Regensburgu, gdzie znajdują się jego relikwie w relikwiarzu.

====

Błogosławiony Michał Pini (ok. 1440-1522)

Urodził się we Florencji około 1440 roku. Miał bardzo pobożnych rodziców. Przez wiele lat pełnił funkcję podczaszego na dworze Wawrzyńca de Medici. Później zyskał duży szacunek ze względu na swoje zalety w sprawowaniu urzędu. Chciał prowadzić bardziej religijne życie. Wawrzyniec widząc to i chcąc go zatrzymać przy sobie pozwolił by został wyświęcony na kapłana. Otrzymał kościelne włości, ale zdanie z Biblii: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi…” (Mt 6,19) skłoniło go do rozdania swoich dochodów biednym, by w ten sposób gromadzić swoje skarby w niebie gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną.          
Młody, mądry człowiek nie porzucił swoich pragnień, wręcz przeciwnie, Towarzyszył księciu w wizycie do Świętej pustelni w Camadoli. Z łaską Bożą odczuł wielką miłość do tego miejsca i samotności. Postanowił więc tam zostać i przyjął habit kamedulski.  Robił postępy w cnotach i gorliwości. Chciał prowadzić bardziej samotne życie, więc kazał zamurować się w celi oddzielając się od innych,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        według dawnych zwyczajów kamedulskich najpierw na jedn rok apotem już na resztę swego życia. Jego odosobnienie, rezygnacja z siebie, przyczyniło się do otrzymania dzięki łasce Ducha Świętego zdobycia wyższego stopnia doskonałości. Dyscyplinował swoje ciało postem, pokutą i biczowaniem. Wytrwałość w modlitwie trwającej godziny przygotowywała go do Bożego oficjum. Wspaniałe były owoce jego rozmowy z Bogiem. Wiele łask  otrzymali także  jego sąsiedzi.
Radość rozświetlała jego twarz podczas sprawowania Eucharystii.
Często medytował nad zadaniem danym mu przez Boga i pytał siebie samego czy je nadal kontynuować, czy jego oddanie mogło zdobyć większe duchowe korzyści dla niego. Gdy  to rozważał żarliwie otrzymał Boże natchnienie by pobożnym ludziom, którzy pragną większych owoców płynących z modlitwy, oddać cześć naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi przez odmawianie 33 razy „Ojcze Nasz”. Święty pustelnik zrobił własnymi rękami tę koronkę i dał ją podprzeorowi. Kiedy została pokazana papieżowi Leonowi X nie tylko udzielił swojej aprobaty ale także ucieszył się tym pobożnym darem i napisał o jego wielorakich korzyściach w swojej bulli, którą wydał 18 lutego 1516 roku.
W tym czasie  robił coraz większe postępy w miłości do Boga i sięgał po wszelkie środki do umartiienia. Znosił z nadzwyczajną cierpliwością ataki sztana, który nawet atakował go ukazując się w widzialnej postaci.
Z tych powodów Bóg chce by był on czczony z darów czynienia cudów, prorokowania.

====

Błogosławiona Rozalia du Verdier de la
Sorinière (+1793 lub 1794)

Była mniszką benedyktynką, która przybyła do rodziny dla poratowania zdrowia. W roku 1793 lub 1794 poniosła śmierć za wiarę
w rejonie Angers. Ją i ponad dwa tysiące katolików zamordowały oddziały rewolucyjne. Zdołano ustalić tylko 99 imion i nazwisk. Wśród nich była właśnie Rozalia de Verdier de la Soriniére. Przed egzekucją zachwycała wszystkich śpiewem psalmów. Jan Paweł II beatyfikował ją
z pozostałymi męczennikami 19 lutego 1984 roku. Miejsce śmierci za wiarę nazwano Polem Ofiar i Polem Męczenników (Champ des Victimes oraz Champs des Martyrs). Udawały się tam pielgrzymki. Potem
w mieście powstało także Association des Descentandts des Martyrs - Stowarzyszenie Potomków Męczenników.

====

Święty Teodoryk II z Orleanu (+1022)

Zanim został biskupem, był mnichem w benedyktyńskim opactwie Saint-Pierre-le-Vif w Sens. Cieszył się przyjaźnią Fulberta z Chartres. Był doradcą króla Roberta Pobożnego. Miłością  mi dobrocią zjednywał przeciwników.Także pod koniec swego życia, po pięciu latach zrzekł się biskupstwa i  schronił się znów w wymienionym opactwie. Chciał jeszcze odbyć pielgrzymkę do Rzymu, ale zmarł w drodze,  27 stycznia 1022 roku. Pochowano go w Tonnerre, gdzie życie zakończył, w klasztorze pod wezwaniem św. Michała. Zachowały się dwa życiorysy biskupa, przy czym krótszy okazał się bardziej wiarogodny. Miasto Tonnerre uznało go za swego patrona.

========

27 STYCZEŃ:

Święty Emmeriusz z Bañoles

Urodził się w Poitiers, we Francji. Udał się do Bawarii, do Niemiec na prośbę tamtejszego władcy, księcia Theodo. Został mnichem, a potem opatem w  benedyktyńskim klasztorze w Regensburgu. Był także biskupem Regensburga. Jego stosunki z księciem Theodo bardzo się pogorszyły. Wyruszył   więc w pielgrzymkę do Rzymu, w czasie której został zaatakowany  przez wynajętych morderców w pobliżu Monachium, w Niemczech. Emmeriusz zmarł z powodu odniesionych ran.  Książe Theodo stanął przed sądem z powodu zamordowania jego. Emmeriusz był czcony jako męczennik w Regensburgu, gdzie znajdują się jego relikwie w relikwiarzu.

====

Błogosławiony Michał Pini (ok. 1440-1522)

Urodził się we Florencji około 1440 roku. Miał bardzo pobożnych rodziców. Przez wiele lat pełnił funkcję podczaszego na dworze Wawrzyńca de Medici. Później zyskał duży szacunek ze względu na swoje zalety w sprawowaniu urzędu. Chciał prowadzić bardziej religijne życie. Wawrzyniec widząc to i chcąc go zatrzymać przy sobie pozwolił by został wyświęcony na kapłana. Otrzymał kościelne włości, ale zdanie z Biblii: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi…” (Mt 6,19) skłoniło go do rozdania swoich dochodów biednym, by w ten sposób gromadzić swoje skarby w niebie gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną.           
Młody, mądry człowiek nie porzucił swoich pragnień, wręcz przeciwnie, Towarzyszył księciu w wizycie do Świętej pustelni w Camadoli. Z łaską Bożą odczuł wielką miłość do tego miejsca i samotności. Postanowił więc tam zostać i przyjął habit kamedulski.  Robił postępy w cnotach i gorliwości. Chciał prowadzić bardziej samotne życie, więc kazał zamurować się w celi oddzielając się od innych,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        według dawnych zwyczajów kamedulskich najpierw na jedn rok apotem już na resztę swego życia. Jego odosobnienie, rezygnacja z siebie, przyczyniło się do otrzymania dzięki łasce Ducha Świętego zdobycia wyższego stopnia doskonałości. Dyscyplinował swoje ciało postem, pokutą i biczowaniem. Wytrwałość w modlitwie trwającej godziny przygotowywała go do Bożego oficjum. Wspaniałe były owoce jego rozmowy z Bogiem. Wiele łask  otrzymali także  jego sąsiedzi. 
Radość rozświetlała jego twarz podczas sprawowania Eucharystii. 
Często medytował nad zadaniem danym mu przez Boga i pytał siebie samego czy je nadal kontynuować, czy jego oddanie mogło zdobyć większe duchowe korzyści dla niego. Gdy  to rozważał żarliwie otrzymał Boże natchnienie by pobożnym ludziom, którzy pragną większych owoców płynących z modlitwy, oddać cześć naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi przez odmawianie 33 razy „Ojcze Nasz”. Święty pustelnik zrobił własnymi rękami tę koronkę i dał ją podprzeorowi. Kiedy została pokazana papieżowi Leonowi X nie tylko udzielił swojej aprobaty ale także ucieszył się tym pobożnym darem i napisał o jego wielorakich korzyściach w swojej bulli, którą wydał 18 lutego 1516 roku. 
W tym czasie  robił coraz większe postępy w miłości do Boga i sięgał po wszelkie środki do umartiienia. Znosił z nadzwyczajną cierpliwością ataki sztana, który nawet atakował go ukazując się w widzialnej postaci. 
Z tych powodów Bóg chce by był on czczony z darów czynienia cudów, prorokowania.

====

Błogosławiona Rozalia du Verdier de la
Sorinière (+1793 lub 1794)

Była mniszką benedyktynką, która przybyła do rodziny dla poratowania zdrowia. W roku 1793 lub 1794 poniosła śmierć za wiarę 
w rejonie Angers. Ją i ponad dwa tysiące katolików zamordowały oddziały rewolucyjne. Zdołano ustalić tylko 99 imion i nazwisk. Wśród nich była właśnie Rozalia de Verdier de la Soriniére. Przed egzekucją zachwycała wszystkich śpiewem psalmów. Jan Paweł II beatyfikował ją 
z pozostałymi męczennikami 19 lutego 1984 roku. Miejsce śmierci za wiarę nazwano Polem Ofiar i Polem Męczenników (Champ des Victimes oraz Champs des Martyrs). Udawały się tam pielgrzymki. Potem 
w mieście powstało także Association des Descentandts des Martyrs - Stowarzyszenie Potomków Męczenników.

====

Święty Teodoryk II z Orleanu (+1022)

Zanim został biskupem, był mnichem w benedyktyńskim opactwie Saint-Pierre-le-Vif w Sens. Cieszył się przyjaźnią Fulberta z Chartres. Był doradcą króla Roberta Pobożnego. Miłością  mi dobrocią zjednywał przeciwników.Także pod koniec swego życia, po pięciu latach zrzekł się biskupstwa i  schronił się znów w wymienionym opactwie. Chciał jeszcze odbyć pielgrzymkę do Rzymu, ale zmarł w drodze,  27 stycznia 1022 roku. Pochowano go w Tonnerre, gdzie życie zakończył, w klasztorze pod wezwaniem św. Michała. Zachowały się dwa życiorysy biskupa, przy czym krótszy okazał się bardziej wiarogodny. Miasto Tonnerre uznało go za swego patrona.

========

28 STYCZEŃ:

Święty Amadeusz z Lozanny (+1159)

Wybitny urzędnik na dworze królewskim w Savoy i Burgundii. Amadeusz był członkiem rodziny królewskiej we Frankonii. Był synem rycerza, błogosławionego Amadeusza de Hauterive z Clermont. Urodził się na zamku w Chatte, Dauphine, we Francji. Kształcił się w Bonnevaux, a potem w Cluny, gdzie jego ojciec został mnichem. Podczas służby wrodzinie niemieckiego króla Henryka V, wstąpił do opactwa cysterskiego w Clairvaux w 1125 roku. Został potem opatem 
w Hautecombe-Savoy w 1139 roku. W 1144 roku został biskupem Lozannie. Pod koniec życia Amadeusz służył regentowi księciu Hubertowi 
z Savoy i jako kanclerz w Burgundii, wyznaczony na tym stanowisku przez Fryderyka I Barbarossę. Relikwie odnaleziono 1911 roku w katedrze lozańskiej . kult został dozwolony w 1710 roku.

====

Święty Antym z Brantôme

Opat benedyktyński w Brantôme, we Francji. Te opactwo ufundowane przez Karola Wielkiego zostało zniszczone przez Normanów w 817 roku.

====

Święty Jan z Réomay (+539)

Urodził się w Dijon, we Francji w 425 roku. Pustelnik w Reomay. Gdy coraz więcej uczniów przybywało do jego pustelni  udał się do klasztoru w Lérins. Powrócił do Reomay i wprowadził tam regułę św. Makarego. Założył klasztor na górze św. Jana. Jest zanany ze swojej świętości i cudów.

====

Święty Odo z Beauvais (+881)

Początkowo był żonaty i uprawiał rzemiosło rycerskie. Wstąpił następnie do opactwa w Korbei, gdzie też w 851 roku wyniesiono go do godności opackiej.Został dzięki temu następcą Paschazego Radberta. Opactwa musiał bronić przed najeźdźcami normandzkimi.  W 861 roku został biskupem Beauvais. Odtąd związany był ściśle z inicjatywami arcybiskupa Hinkmara z Reims. W życiu kościelnym i politycznym państwa Franków, które pogrążone było w głębokim kryzysie, odgrywał rolę pierwszoplanową. Brał udział w wielu synodach (862, 866, 867, 871). Karol Łysy, gdy wyruszał do Italii, uczynił go wykonawcą testamentu i doradcą syna Ludwika. Zmarł 28 stycznia 881 rplu. Kult nigdy nie zatoczył szerszych kręgów. Pius IX zaaprobował go dla diecezji Beauvais.

====

Święty Ryszard z Vaucelles (+1160)

Wywodził się z Anglii. Profesję zakonną złożył w Clairvaux, gdzie w poczet mnichów przyjął go św. Bernard. On też w 1132 roku włączył Ryszarda do grupy, która w Vaucelles, na terenie diecezji Cambrai we Francji, założyć miała nowe opactwo cysterskie. Gdy w 1152 roku zmarł tam opat Radulf, Ryszard został jego następcą. Pod jego rządami opactwo doszło do rozkwitu, a przywileje opactwa potwierdzone zostały przez Fryderyka Barbarossę (1159). Ryszard zmarł dnia 28 stycznia 1160 roku. Pochowano go w kapitularzu. Menologium cysterskie wspominało go zawsze w dniu śmierci.

========

29 STYCZEŃ:

Święty Adelelm z Burgos (+1097)

Pochodził z Loudon koło Poitiers. Zrazu był rycerzem. 
Po odbyciu pielgrzymki do Rzymu wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Chaise-Dieu. W 1077 roku został tam opatem. Konstancja, żona Alfonsa VI Kastylijskiego, wezwała go potem za Pireneje. Przy odzyskiwaniu Toledo (1085) być może służył jako doradca wojskowy. Opatem został z kolei w San Juan w Burgos w Hiszpanii. Zmarł ok. 1095 roku. Pochowano go San Lessem w tymże mieście. Wspomina się go 29 stycznia.

====

Błogosławiony Gelazy II, papież 
(ok. 1058 - 1119)

Jan z Gaety urodził się około 1058 roku. Wcześnie oddano go na wychowanie mnichom benedyktyńskim  z Monte Cassino, gdzie później został tam zakonnikiem. Urban II mianował go kanclerzem Kościoła rzymskiego, potem kreował kardynałem. Był następnie doradcą Paschazego II, któremu też do końca pozostał wierny. Razem z papieżem wpadł w ręce Henryka V. Gdy Paschazy zmarł, kardynałowie zaproponowali go jako następcę, a kler i lud zebrany na Palatynie 
bez wahania zaaprobował kandydaturę. Przyjął wówczas imię Gelazego II. Jego i kardynałów uwięził wtedy Ciencio Frangipani, głowa potężnego rodu rzymskiego, ale inni oraz pospólstwo wymogli ich uwolnienie.  W kilkanaście dni później do Rzymu wtargnął Henryk V. Gelazy uszedł do Gaety. Cesarz zagroził wobec tego wyborem antypapieża, Maurycego z Bragi, który przyjął imię Grzegorza VIII. W odpowiedzi Gelazy II,  który potąd był diakonem, przyjął sakrę. Potem w Capui ekskomunikował cesarza i antypapieża. Jego legat opublikował wyroki w Kolonii 
i w Fritzlarze. Wzburzenie w Niemczech było teraz powszechne. 
W tej sytuacji Henryk V poczuł się zmuszony do opuszczenia Italii
i powrotu do kraju. Tymczasem ród Frangipanich znów zaczął nękać papieża. Wówczas zdecydował się szukać pomocy we Francji. W styczniu 1119 roku przewodniczy już synodowi w Vienne nad Rodanem. Stamtąd udaje się do Cluny, gdzie 29 stycznia umiera na zapalenie opłucnej. Pochowano go w kościele opactwa. Benedyktyni czcili go zawsze jako błogosławionego.

========

30 STYCZEŃ:

Święty Adamnan z Coldingham (+ok 680)

Adamnan urodził się w Irlandii. Podjął serię pokutnych pielgrzymek za grzechy młodości.  Wyruszył  do południowo-zachodniego wybrzeża Szkocji. Tam spotkał św. Ebbę w klasztorze w Coldingham. Wkrótce też został mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Coldingham gdzie prowadził surowe życie. Przed swoją śmiercią otrzymał dar proroctwa. Przepowiedział zburzenie swego klasztoru jako karę za rozluźnienie reguły.

====

Święta Adelgunda z Maubeuge (+684)

Urodziła się w 630 roku w regionie Hainaut, w Belgii. Otrzymała welon od św. Amanda, biskupa misyjnego. Była pierwszą ksienią w Maubeuge, w benedyktyńskim klasztorze, który założyła za namową swej siostry Waldetrudy. Pierwszymi towarzyszkami były jej siostry. Wedle legendy doznała wiele wizji. Zmarła 30 stycznia, w 684 roku. Kult zataczał wówczas szerokie kręgi. Czczono ją m.in. jako orędowniczkę w chorobach nowotworowych, oczu oraz w chorobach dziecięcych.

====

Święty Aleaume (+1100)

Urodził się w Laudun, Poitou, we Francji. Nazywany również Adelelmus i Lessem. Aleaume  zdecydował zrobić karierę jako żołnierz, w czasie swej służby odbył pielgrzymkę do Rzymu. Podczas niej spotkał św. Roberta i odmienił swoje życie religijne i wstąpił do benedyktynów. Był opatem w benedyktyńskim klasztorze w Chaise- Dieu. Królowa Castile Konstancja będąc  pod wrażeniem jego świętości, zaprosiła go do Burgos w Hiszpanii. Tam  członkowie dworu królewskiego zbudowali dla niego klasztor. Aleaume został opatem nowej fundacji, ale kiedy Maurowie (wojownicy islamscy) walczyli przeciw królowi, Aleaume użył zręczności swego przeorai dołączył do wojny. Przed swoją śmiercią Aleaume został patronem  Burgos.

====

Święty Amnichad z Fuldy (1043)

Pochodził z Irlandii lub Szkocji. Udał się do Niemczech, gdzie został mnichem benedyktyńskim, a później pustelnikiem przy opactwie Fulda w Niemczech.

========

31 STYCZEŃ:

Święty Bobinus z Troyes (+ok.766)

Pochodził on z Akwitanii. Był najpierw opatem w benedyktyńskim opactwie Montier-la-Celle. Powołany następnie na stolicę w Troyes, był 28. lub 29. biskupem tej diecezji. Rządził nią, przeto w VIII stuleciu. Jego wspomnienie obchodzono 31 stycznia.

=====

Święty Euzebiusz z Saint Gall (+884)

Irlandzki męczennik, benedyktyn. Wkrótce po odbyciu podróży
z Irlandii do Szwajcarii, został mnichem w benedyktyńskim opactwie Saint Gall, w Szwajcarii. Spędził 30 lat jako pustelnik na górze św. Viktora i został ścięty kosą kiedy wygłaszał kazanie do grupy pogańskich wieśniaków.