ŚWIĘCI NA 28 MARCA:
-Święty Stefan Harding (+1134)
=
-Święta Gundelinda (+750)
=
Święty Tutilo z St. Gallen (+ok. 915)
patrz poniżej
====
Święty Stefan Harding (+1134)
Urodził się w Anglii przed 1066 roku. Wcześnie wstąpił w Sherborne do benedyktynów, ale po jakimś czasie - cum adolescentem saeculi urtica sollicitaret- opuścił wspólnotę i na dalsze studia udał się do Szkocji, potem do Francji. Przedsięwziął stamtąd pielgrzymkę do Rzymu, może dla wynagrodzenia za swą niewierność. Gdy z towarzyszem przemierzał Burgundię, odkrył w Molesmes wspólnotę mnichów, którzy wiedli życie w pierwotnej surowości. Pozostał wśród nich do czasu, kiedy początkowa dyscyplina uległa rozluźnieniu,
a wspólnota podzieliła się na dwie orientacje. Przyłączył się wówczas do opata Roberta, który na czele grupy złożonej z 20 mnichów udał się do Cîteaux (łac.Cistertium), w okolicach Dijon. Założyli tam nowe opactwo. 21 marca 1098 roku, dzień jego kanonicznego erygowania, uważa się za datę powstania cystersów. Na żądanie papieża, u którego interweniowali mnisi z Molesmes, Robert wrócił do tego klasztoru i był znów w nim opatem aż do swej śmierci (1111). Zaś w Cîteaux jego następcą został Alberyk, a po nim, w 1109 roku, Stefan. Od razu ujawniły się jego niepospolite talenty i hart ducha. Nie zrażał się wówczas niczym: ani brakiem środków materialnych, ani stratami, jakie w społeczności poczyniła epidemia (1111), ani trudnościami wynikłymi z pretensji okolicznych właścicieli i dobroczyńców. Mając na uwadze reformę ksiąg liturgicznych, zajął się też ustaleniem autentycznego tekstu Pisma św. Świadectwem tej troski są rękopisy zachowane po dziś dzień w Dijon. Podobnie zatroszczył się o melodie i hymny kościelne. W 1112 roku przyjął do wspólnoty Bernarda i jego trzydziestu towarzyszy. Gdy po nich przybyli kolejni kandydaci do życia zakonnego, zaczął myśleć o nowej fundacji. W 1113 roku powstało dzięki temu opactwo w Ferté, potem następne w Pontigny. W 1115 roku wysłał Bernarda na zakładanie opactwa w Clairvaux, a Arnolda na fundację w Morimond.
Wielu dalszych wyliczać już tu nie będziemy, dodajmy jednak, że w 1125 roku w Jully-les-Nonnains Stefan przewodniczył inauguracji opactwa mniszek cysterskich. Przy tym wszystkim nosił się z myślą o zgrupowaniu opactw w jednym centralnym organizmie. Powstała dzięki tym refleksjom redakcja statutów, które nazwał Carta Caritatis.Centralizacja miała być wedle niej czymś względnym, umiarkowanym, a ponadto zaaprobowanym przez papieża. Z myślą o tej aprobacie Stefan zredagował jeszcze Exordium cisterciensis coenobii, które później nazwanoExordium parvum; odróżniono je w ten sposób odExordium magnum, sporządzonego na przełomie XII i XIII stulecia. Kalikst II zaaprobował projekty Stefana w 1119 roku. W 1128 roku Stefan z trzema innymi opatami uczestniczył w synodzie w Troyes. Potem na żądanie Innocentego II pośredniczył w sporach między opactwami w Dijon i Saint-Seine. Od tego samego papieża otrzymał bullę chroniącą dobra klasztorne i egzempcję od dziesięcin. W 1133 roku, zmęczony trudami i słabościami wieku, ustąpił z urzędu. Zmarł 28 marca 1134 roku.
W zakonie nazywano go odtąd świętym, a Baroniusz w 1586 roku wpisał go jako takiego do martyrologium. Przyznał mu jednak miejsce nie w dniu śmierci, ale 17 kwietnia. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go w dniu właściwym, czyli 28 marca.
====
Święta Gundelinda (+750)
Nazywana również była córką księcia Alsace, we Francji i siostrzenicą św. Otylii. Przez wiele lat była ksienią w benedyktyńskim opactwie w Niedermünster.
====
Święty Tutilo z St. Gallen (+ok. 915)
Urodził się około 850 r. na terenie Alemanii. Razem z Rutpertem i Notkerem Jąkałą był w opactwie benedyktyńskim w Sankt Gallen uczeniem Isona. W latach 895-912 pojawia się w dokumentach jako kapłan oraz cellerarius, sacratarius, hospitarius czyli piwniczny, zajmujący się gośćmi oraz prefekt kościoła. Klasztorne nekrologi, epitafium oraz Ekkehard IV nazywają go nauczycielem, malarzem, architektem, mistrzem w metalu i kości słoniowej, poetą i muzykiem. W rzeczy samej skomponował krótkie utwory liturgiczne, ułożył przede wszystkim kilka tropów, nauczał gry, a w Konstancji, Moguncji i Metzu zachowały się rękopisy zaopatrzone w tablice, sporządzone w Sankt-Gallen z kości słoniowej. Był miłośnikiem samotnośći. Zasłużony mistrz zmarł w swym opactwie 27 kwietnia około 913 r. W stuleciach XIII-XVII czczono go w Sankt Gallen w liturgii opactwa.
