Grand Prix Walizki dla Armenii - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Festiwal, jak co roku, składał się z dwóch oddzielnych części, nurtu offowego rozgrywającego się w miejskich plenerach oraz części konkursowej. Kierowane przez Marka b.  Chodaczyńskiego jury w składzie: Aleksandra Rembowska, Bożena Sawicka, Zbigniew Niecikowski i Jan Polívka obejrzało 13 konkursowych spektakli w wykonaniu teatrów z dziewięciu krajów. Jurorzy podkreślali wysoki poziom artystyczny oraz różnorodność form i przekazu zaproszonych spektakli, adresowanych do widowni różnych grup wiekowych.

Grand Prix w wysokości 10 tysięcy złotych ufundowane przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego, otrzymał „za artystyczne studium przypadku i wyrazistą teatralizację postaci Charlesa Bukowskiego” spektakl „Bukowski” armeńskiego National Puppet Theatre after Hovhannes Toumanian. Mariam Alekyan i Narek Aleksanyan w mistrzowski sposób oddali zmaganie się znanego amerykańskiego pisarza z jego życiowymi demonami, co publiczność nagrodziła owacją na stojąco – nie zdarza się to często podczas konkursowych przedstawień.

Nagrodę za reżyserię w wysokości trzech tysięcy złotych, ufundowaną przez prezydenta  Łomży, otrzymał goszczący na Walizce już po raz trzeci Husam Abed. Jury doceniło jego „autorską kreację w metaforycznym ukazaniu tematu wojny” w spektaklu „War Maker” czeskiego Dafa Puppet Theater. Nagrodę za scenografię w tej samej wysokości, ufundowaną przez marszałka województwa podlaskiego, otrzymał Ivan Martinka „za twórczą symbiozę elementów lalkarstwa z nowoczesną technologią” w spektaklu „Light Eater” słowackiego Odivo Theatre. Nagrodę za muzykę wysokości trzech tysięcy złotych, ufundowaną przez starostę powiatu łomżyńskiego, otrzymała  Charlotte Wilde za „super muzykę w super wykonaniu” multiinstrumentalisty Roberta Jurčo w spektaklu „Superheroes” białostockiej Grupy Coincidentia. Przyznano również trzy równorzędne nagrody aktorskie w wysokości 1000 złotych każda, ufundowane przez wójta gminy Łomża. Otrzymali je: Paweł Chomczyk i Dagmara Sowa (Grupa Coincidentia), Żaneta Małkowska (Fundacja Gra/nice) oraz  Eduardo Telletxea (Aboon Teatro z Hiszpanii). Nagrodę specjalną, grawerton ufundowany przez wojewodę podlaskiego, przyznano wielopokoleniowemu zespołowi Titiriteros de Binéfar z Hiszpanii „za dowcip, kreatywność i ciepłą uważność dla ziemi”.

Były też nagrody pozaregulaminowe. Nagrodę Związku Artystów Scen Polskich, wręczoną przez Henrykę Korzycką, wiceprzewodniczącą Sekcji Teatrów Lalkowych, otrzymała Mariam Alekyan za godną podziwu animację w spektaklu „Bukowski” National Puppet Theatre after Hovhannes Toumanian. Artyści z Armenii zostali również docenieni nagrodą Szarego Widza, to jest Anny Jakubowskiej, za „subtelne i precyzyjne przeprowadzenie widza przez trudne tematy przemocy domowej, choroby alkoholowej i seksoholizmu Charlesa Bukowskiego”.

Znana miłośniczka teatru, przyznająca swoje nagrody już od 24 lat, nagrodziła również Grupę Coincidentia (za spełnienie jej marzenia o zakończeniu festiwalu spektaklem pełnym humoru, za co zrewanżowała się artystom kopertą z kwotą- połową nagrody aktorskiej), hiszpański Titiriteros de Binéfar („za pokazanie w wyjątkowo kreatywny sposób, jak bardzo często z powodu wygodnictwa, pazerności i bezmyślności nieodwracalnie niszczymy naszą naturę”), Teatr Animacji w Poznaniu („za utwierdzenie jej w przekonaniu, że strachy znikają, gdy się przestaje bać, a filozofia w tym pomaga”), warszawski Teatr Sakowicz Cempura, ponieważ pokazał „tak wiele aspektów życia w związku, od czystej, hormonalnej chemii, przez codzienność, aż do marzeń i trwanie w miłości” oraz meksykański Badulake Teatro („za muzykę, która pozwoliła mi przeżyć ten spektakl przy braku znajomości hiszpańskiego”).

Muzyki, odtwarzanej oraz granej na żywo,  nie zabrakło również w zamykającym festiwal spektaklu „Tajniki” Teatru Migro. Krakowska grupa jest już doskonale znana łomżyńskiej publiczności, ponieważ prezentowała wcześniej podczas Walizki inne przedstawienia, „DROM-ścieżkami Romów” i „Echa”. Najnowszy spektakl „Tajniki”, mający premierę w ubiegłym roku, okazał się opowieścią równie wciągającą, przybliżającą losy trzech par migrantów – teoretycznie bardzo od siebie odległych, ale mających jednak wiele wspólnego, z racji tego, jak doświadczył ich los. 

Wojciech Chamryk