"Precz z tysiącem cisów!!! Chcemy starych wierzb"
Nadnarwiańskie łomżyńskie wierzby, symbol krajobrazu Mazowsza, mają zostać wycięte by w to miejsce posadzić, iglaste krzewy. Przeciwko takim planom prezydenta Łomży protestują mieszkańcy Łomży, którzy mówią o „ignorowaniu dziedzictwa mazowieckiego” i „zamachu na tożsamość”.
Nie ustają kontrowersje związane z budową i zagospodarowaniem dwóch odcinków bulwaru nad Narwią. Wielokrotnie pisaliśmy o planach zniszczenia nadrzecznej zieleni i zdaniem wielu czytelników bezsensownym betonowaniu brzegu. Miasto Łomża nie rozstrzygnęło jeszcze przetargów na te roboty, a kolejni czytelnicy piszą, aby coś z tym zrobić.
- Pomysł „prezydencki" na zagospodarowanie bulwarów jest bulwersujący – pisze do redakcji dr Małgorzata Frąckiewicz, wiceprezes Łomżyńskiego Towarzystwa Naukowego im. Wagów, która za wieloletnią działalność na rzecz integracji środowiska badawczego w Łomży i na Ziemi Łomżyńskiej przez ministra Piotra Glińskiego uhonorowana została odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
W liście do 4lomza.pl badaczka mówi o ignorowaniu mazowieckiego dziedzictwa, a „swoistym zamachem na tożsamość” nazywa „planowaną wycinkę pięknych wierzb - symbolu krajobrazowego Mazowsza” i zastąpienia ich cisami, iglastymi krzewami.
Przypomnijmy, w związku z planowaną budową bulwaru, Miasto Łomża zaplanowało pomiędzy portem a mostem Hubala wycinkę 364 drew, w tym 280 wierzb, 51 olsz czarnych i 24 klonów. W to miejsce ma być posadzonych 45 klonów pospolitych i 1000 cisów.
- Trzeba znać historię, być otwartym na przejęte tradycje i dziedziczony depozyt dóbr naturalnych: wartości, kultury, obyczajowości, przyrody, aby je szanować i nie dopuścić do zasadzenie 1000 cisów w miejscu mającym swoją tożsamość, swój odwieczny rytm, swoje prawa. Nie docenia się tego, co nasze, co autentycznie piękne. Odtwarza się w przestrzeni miasta łąki - „kwietne łąki”, a zapomina o owocowych sadach ze starymi odmianami drzew: papierówek, koszteli, kronselek, szarej renety…, o lasach i wyciętych puszczach, o przydrożnych wierzbach - tak charakterystycznych dla mazowieckiego krajobrazu. W wyobraźni każdego są łąki pełne maków, dębowe lasy, naturalnie występujące tu sosny mazowieckie i wierzby! - pisze pracownik naukowy UWB. - Najpierw zniszczono szkołę drzewną, osadzoną w tradycji miejsca - Ziemi Łomżyńskiej porosłej lasami, z licznymi tartakami, a teraz wycina się w pień drzewa - pozostałość po naturalnym krajobrazie mazowieckiej ziemi, bo "Mazowsze moje" to: „piasek, Wisła i las” - jak pisał Baczyński, a nasze: piasek. Narew i las.
Badaczka przypomina, że „zastane dziedzictwo to wartościowy, cenny depozyt, wymagający szacunku i pielęgnacji, pomnożenia. W Polsce świadome samorządy zakładają ogrody i sady, wykorzystując nasze tradycje ogrodnicze i sadownicze, odtwarzają dawne uprawy, w przestrzeni miast sadzą drzewa owocowe, które pielęgnują ich mieszkańcy, a u nas forsuje się zamysły jakiejś wydumanej wielkomiejskości, nijak mającej się do czegokolwiek”.
- Czas otworzyć oczy, posłuchać rytmu natury mazowieckiej, odczytać właściwie przeszłość, pojąć kody kultury Mazowsza i stawać się jego autentyczną, świadomą częścią. Wracać do korzeni na wszystkich poziomach wspólnotowego dziedzictwa – zachęca.
Ze smutkiem stwierdza, że mamy już rynek-pustynię, wybetonowaną przestrzeń bez cienia ze szklarnią porosłą chwastami. „Za chwilę będziemy mieć uregulowaną, zatrzymaną w ryzach, chociaż z natury chimeryczną, niesforną i niepowtarzalną, ze swoimi cudnymi rozlewiskami, otoczoną łąkami porośniętymi złotymi kaczeńcami - Narew - otoczoną łozami i innymi wierzbowatymi drzewami i krzewami…”
„Trzeba powstrzymać to szaleństwo nieświadomości, ignoranctwo, szkodliwy brak szacunku dla miejsca, które ma swój naturalny rytm i wdzięk”.
