Reakcja na kryzys Kościoła - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Zadaniem pierwszorzędnym na dziś i jutro Kościoła w Polsce jest, zdaniem biskupa Andrzeja Czaji, Przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa KEP, „obudzenie i umocnienie wiary w Kościół, bo zaczynamy wątpić w to dzieło Boga na ziemi, ustanowione dla nas, grzesznych, z myślą o naszym zbawieniu”. W komunikacie opublikowanym na stronie diecezji łomżyńskiej zachęca się ruchy i wspólnoty oraz różne wymiary formacji chrześcijańskiego, do zapoznania się z celami nowego programu duszpasterskiego na rok 2022/2023.

Należą do nich:

• uświadomienie wiernym, że Kościół – jako dzieło Bosko-ludzkie – stanowi misterium, którego nie sposób ogarnąć rozumem, dlatego „domaga się” wiary;
• wyjaśnienie, co znaczy wierzyć w Kościół;
• pokazanie, dlaczego Kościół zasługuje na to, aby mu wierzono;
• określenie treści dotyczących Kościoła i zobowiązań wobec niego;
• wyjaśnienie zbawczego sensu i wartości Kościoła;
• zaprezentowanie aktualnego stanu samoświadomości Kościoła, czyli przedstawienie zasadniczych elementów nauki o Kościele;
• obudzenie świadomości naszego bycia Kościołem, świadomości stanowienia „my” Kościoła;
• przybliżenie znaczenia synodalności Kościoła i jej realizacji.

Do osiągnięcia celu służy słowo Boże, liturgia i katecheza. Także rekolekcje adwentowe i wielkopostne powinny być poświęcone tematyce Kościoła. 

„Przestrzenią poznawania Kościoła oraz umacniania wiary w jego nadprzyrodzone posłannictwo” jest liturgia – czytamy.

Biskup Czaja pisze o wielkim kryzysie wiary w Kościele i wzrastającym kryzysie jego ducha i misji. Zauważa przy tym, że „Nie mogą nam być obojętni ani ci, którzy jeszcze Pana nie znaleźli, ani ci, którzy odeszli i nie wrócili”. Wiara w Kościół to bowiem konkretyzacja wiary w Boga – podkreśla. 

Mowa jest także o przekazie za pomocą różnego rodzaju mediów. Ów przekaz ma być aktualny, komunikowany poprawnym i atrakcyjnym językiem faktów oraz zgodny z nauczaniem Magisterium Kościoła. 

Ks. Waldemar Musioł, który został niedawno biskupem pomocniczym w Opolu, w przygotowanych materiałach zauważa, że „łatwiej niż znaki nadziei i kreujący jego (Kościoła) przyszłość entuzjazm można znaleźć i zdefiniować to, co jest jego zagubieniem w kontekście wielkich i szybkich przemian i przeobrażeń w dzisiejszym świecie. Mówi o tąpnięciu wskaźnika dominicantes, masowym exodusie dzieci i młodzieży ze świątyń czy nasileniu się zjawiska wycofywania się z udziału w katechezie szkolnej.

„Trudno już nie zauważyć i nie doświadczać skutków galopujących przemian kulturowych i społecznych dzisiejszego świata, które na fundamencie chorej antropologii, wynoszącej na piedestał człowieka i przeakcentowującej jego geniusz, skutkują obojętnością etyczną, eliminowaniem Boga z przestrzeni publicznej, relatywizmem, indywidualizmem, hedonizmem, negowaniem wartości małżeństwa i rodziny oraz wieloma innymi bolesnymi dla Kościoła owocami.” Mówi też o destrukcyjnych kryzysach wspólnoty Kościoła. 

Przywołuje ankietę „Więzi”, gdzie czytelnicy zakomunikowali listę rozczarowań, czyli: mało transparentne finansowanie Kościoła, nierozwiązanie kwestii pedofilii, pozorny rozdział Kościoła od państwa, utożsamienie pustej obrzędowości z wiarą, klerykalizm budujący niewidzialny mur między świeckimi a duchownymi, charyzmatycy, którzy niespecjalnie interesują się bieżącym kryzysem, czy po prostu zgorszenia. 

Źródła nadziei Kościoła radzi szukać w: „Krwi męczenników, która jest posiewem chrześcijan”, „Ewangelii” i „Wspólnocie” i „Dialogu”. 

Obecny biskup Musioł pisze o „relatywnej nadziei”. „To, co jedni rozpoznają jako znaki nadziei, dla wielu innych w Kościele jest zagrożeniem i zwiastunem jego upadku.” Postuluje odkrywanie źródła nadziei przede wszystkim w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i w Jego obietnicy towarzyszenia człowiekowi do skończenia świata.

https://diecezja.lomza.pl/images/Program_duszpasterski_2022/zeszyt_teologiczny22.pdf