Człowiek 2.0 Teatru Ósmego Dnia
Spektakularne widowisko plenerowe „Summit 2.0” Teatru Ósmego Dnia z aktywnym udziałem publiczności zakończyło kolejny dzień 32. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Walizka”. Poznańscy aktorzy ukazali w bardzo ciekawej formie odwieczny konflikt interesów na linii rządzący-rządzeni, gdzie ci pierwsi nie liczą się z nikim ani z niczym, a już w szczególności z zależnymi od nich obywatelami. Czasem wystarczy jednak jedna mała iskierka, która stanie się zarzewiem buntu i początkiem zmiany sytuacji...
Wielu widzów „Walizki” pamięta jeszcze wstrząsający spektakl „Czas matek”, zaprezentowany przez Teatru Ósmego Dnia na festiwalu przed siedmiu laty. „Summit 2.0” okazał się widowiskiem jeszcze bardziej mrocznym, pomimo jarmarcznej otoczki i momentów skłaniających do śmiechu.
Trudno bowiem nie zareagować w taki sposób na widok karykaturalnie ukazanych, totalnie przerysowanych, postaci polityków i władców świata. Zadowolonych z siebie, wywyższających się ponad pospólstwo (świetne wykorzystanie ustawicznie jeżdżących wśród widzów wież-konstrukcji), które na dobrą sprawę jest im potrzebne tylko w jednej sytuacji: podczas kolejnych wyborów. Dlatego władcy-celebryci „dbają” o swych potencjalnych wyborców, obsypując ich złotym deszczem obietnic bez pokrycia, podsuwając na wędkach iluzoryczne korzyści czy przemawiając, a raczej wyrzucając z siebie propagandowe, przez nielicznych tylko rozumiane i akceptowane, slogany. Co gorsza owi VIP-owie tak naprawdę żerują na tych zwykłych, szarych ludziach, bawią się ich kosztem. Do tego sprawują też władzę, gdy nie dość, że nie mają do tego żadnych kwalifikacji, to jeszcze stracili kontakt z rzeczywistością, żyjąc w złudnym świecie fałszywego blichtru i pozorów. Lekkomyślnie dopuszczają jednak do swego grona tajemniczego przybysza, który jest kimś w rodzaju nawiedzonego freaka/kaznodziei. Pozornie dołącza on do kasty rządzących, po części upodabnia się nawet do nich wyglądem, ale jego wehikuł jest znacznie bardziej prymitywny, a i on sam sprawia pod względem charakteru wrażenie kogoś zupełnie innego. Punktem zwrotnym staje się scena kanibalistycznej uczty, po której nic już nie może być takie samo. Rozpętana wkrótce potem wojna początkowo wydaje się tylko dziecinną zabawą, z racji wykorzystania w niej plastikowych pistoletów, szybko jednak okazuje się, że wszystko to dzieje się naprawdę, a przejście ze świata groteski do brutalnych aktów agresji jest tym bardziej bolesne.
Nie do końca wiadomo czy mamy tu do czynienia z rewolucją czy zmianą rządzących po pokonaniu agresora z zewnątrz, ale jedno nie ulega wątpliwości: następuje symboliczna zmiana: tym wyraźniejsza, że dotychczasowi celebryci tracą swą uprzywilejowaną pozycję i to oni teraz popychają wózki, na których zasiedli młodzi ludzie z nizin, dotychczas usługujący tym samozwańczym panom świata. Jest więc jeszcze iskierka nadziei, że ten stary porządek, przeciwstawiony pozytywnym zmianom, odejdzie zasłużenie na śmietnik historii, a nowe pokolenia w przyszłości będą umiały uniknąć tego typu pułapek...
Wojciech Chamryk
