Rok 2018: wybory bez perspektyw dla Łomży i 600-lecie bez sukcesu
Gdyby nie wybory samorządowe na stanowisko prezydenta Łomży i do Rady Miasta oraz jubileusz 600-lecia nadania praw miejskich Łomży – z trudem przyszłoby mi wskazać wydarzenia minionego roku 2018, które zapisałyby się w pamięci na dłużej... Dla mnie osobiście był to rok dramatycznie nieudany, ponieważ pochowałem Jasia Pietrzaka, 23-letniego ukochanego Syna przybranego, który od wiosny do późnej jesieni zmagał się z pięcioma nowotworami. Ale pocieszali mnie znajomi, jak założycielka hospicjum Teresa Steckiewicz, że „jedni odchodzą, drudzy przychodzą, życie toczy się dalej”, i z miesiąca na miesiąc coraz wyraźniej rozumiałem, że to głównie moja prywatna tragedia...
To chyba zbawienny i samozachowawczy mechanizm obrony umysłu i organizmu przed corocznym natłokiem smutku, przykrości, stresów, nieprzyjemności, zawodów, kłamstw, oszustw, rat kredytów i upokorzeń, z jakimi zapewne nie tylko mnie przyszło się borykać i szczęśliwie uporać, ażeby mieć chęć i siłę raz jeszcze spojrzeć wstecz. Po raz pierwszy w 55-letnim życiu i od 5 lat w abstynencji – czyli bardziej nieubłaganie w ocenach, bo na trzeźwo – spróbowałem startu w wyborach na radnego i na prezydenta miasta. Bezcenne doświadczenia debaty publicznej zdobyłem, pochwały wielu ludzi życzliwych i garstki złośliwych przy okazji poznałem, aby przekonać się, jak łatwo jest do kamery i mikrofonu opowiadać bzdury, chciejstwa, obietnice, widzimisie, bez większego sensu i bez związku z faktyczną sytuacją finansową i gospodarczą miasta - potocznie zwane kiełbasą wyborczą. Z mojej perspektywy, półroczny „serial w odcinkach” z wyborami skończył się nieszczęśliwie, ponieważ do władzy na 5 lat znowu jest dopuszczony (wolą ponad 15 000 mieszkańców) „ustępujący” i na nowo wybrany prezydent Mariusz Chrzanowski (lat 34): po czterech latach dość błędów popełnił na koszt podatników – zadłużanie rekordowe miasta na niemal 150 milionów złotych, zatrudnianie kolegów, niekorzystna sprzedaż dworca, źle zaprojektowany od początku Park Jana Pawła II, znikająca flaga Unii Europejskiej, za fundusze z której możliwy był niebywały boom inwestycyjny na drogach, jak rozbudowa ul. Zawadzkiej z kolejnymi rondami ku Szosie do Mężenina... Ale z drugiej strony mogę zrozumieć odruch samoobrony głosującego nań elektoratu, przeciwnego i PiS, i Agnieszce Muzyk. Do farsy personalno-politycznej obojga (prezydent Łomży wyrzucony z PiS, które wolało na jego miejsce... bezpartyjną byłą wiceprezydent) dał się wciągnąć na koniec nawet Maciej Borysewicz z PO – przez całą kampanię zarzucał Chrzanowskiemu rozbuchane wydatki i długi, po czym zgodził się po wyborach na wybranie siebie na... trzeciego wiceprzewodniczącego Rady Miasta. Do tej pory wystarczało dwóch, i też nie mieli za dużo do roboty, ale za trzecim głosowało aż 19 na 23 radnych Kolega mój się dziwił, że nie poznałem się dotąd na cynizmie władz i konformizmie rajców Łomży.
Wdzięczność Januszowi I przesunięta w czasie
Prawem wahadła dziejów (i ironią losu) wydarzenia minionego 2018 r. ponownie splatają się z parą On i Ona. Na tym polu bezapelacyjnie wygrała jednak była wiceprezydent, gdyż niemal wszystkie imprezy, koncerty, wydarzenia, wydawnictwa – w tym monografię Łomży pod red. prof. Krzysztofa Sychowicza i kwartalnik „My z Łomży” - firmowała swoją obecnością, pomysłowością i aprobatą Agnieszka Muzyk. Nawet bardziej szczęsny czy nieszczęsny pomysł z pomnikiem księcia Janusza I dojrzewał w jej gabinecie na 1. piętrze ratusza. Ale po usunięciu w maju gospodyni, najpierw miał być ów monument wdzięczności władcy Mazowsza odsłaniany na Starym Rynku tymczasowo – i to z woli włodarza, a potem przestawiany „gdzieś” z woli poprzedniej ponoć niezależnej Rady Miasta. W końcu w finale zakulisowej intrygi znakiem wdzięczności dla Księcia JI jest tych kilka zdanek. A na pociechę Janusz I Mazowiecki został patronem SP nr 9 i sztandaru po likwidacji gimnazjum nr 8. Powątpiewam, czy którekolwiek z wydarzeń Wielkiego Jubileuszu elektryzowało Polaków w kraju.
Nowy Rok Anno Domini 2019 z błogosławieństwem
Może jak rodzynkę z zakalcowatego ciasta coś da się jeszcze wydłubać z dni, tygodni i miesięcy...? Ucieszyły mnie wszystkie inicjatywy mieszkańców, szkół i władz z sadzeniem drzew w Łomży. Na dorodniejsze korony trzeba będzie poczekać jakieś 15 – 20 lat, lecz co to znaczy wobec 1000-letniej tradycji grodu nad Narwią... W styczniu w Katedrze uradowałem się kolędami Mariki, Juli, Adama Kalinowskiego, Jacka Szymańskiego, Magdy Sinoff (z niezapomnianymi aranżacjami Wokalistki i Grzegorza Sekmistrza do „Pierwszej Gwiazdy” TGD i Bernarda Karwowskiego i Pawła Lipskiego do „Będzie kolęda” zespołu Skaldowie), chociaż nie było podestów dla solistów i mało kto widział, a czasami i ledwo słyszał... W marcu na witanie wiosny można było wejść na ponad metrowy lód w Porcie Łomża, zaś na Boże Narodzenie spadł śnieg w tygodniu wigilii i wytrwał do pierwszego dnia świąt... Nie napisałem w 2018 roku 8. „Łomżyńskiej kolędy na święta”. Oprócz żałoby po Jasiu, nie mam na to usprawiedliwienia ani wytłumaczenia. Jak przychodzą Czytelniczki i Czytelnicy i pytają, co z kolędą, to ja im na to, że czeka na Nowy Rok, przynoszący błogosławieństwo Bożej Dziecinki.
Mirosław R. Derewońko
