Wielka Sobota
Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Kościół powstrzymuje się od sprawowania Mszy św., a wierni adorują Grób Pański. Tradycją Wielkiej Soboty jest poświęcenie pokarmów wielkanocnych: chleba - na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni; mięsa - na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku oraz jajek, które symbolizują nowe życie. Od spożycia tych pokarmów rozpocznie się wielkanocne śniadanie.
Sobota, po złożeniu Jezusa w grobie, była dla jego uczniów dniem największej próby. Według tradycji apostołowie rozpierzchli się, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była jego matka. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym.
Wielkanoc zaczyna się już w sobotę po zachodzie słońca. Wówczas w kościołach sprawowana będzie Liturgia Wigilii Paschalnej. Rozpoczyna się ona obrzędem światła, a kończy Eucharystią i procesją rezurekcyjną wokół kościoła. Ze względów praktycznych w większości parafii procesja rezurekcyjna nie odbywa się w Noc Zmartwychwstania, ale przenoszona jest na niedzielny poranek. W Łomży od lat wyjątkiem pod tym względem jest parafia Krzyża Świętego, gdzie Nabożeństwo Wigilii Paschalnej rozpoczyna się o godz. 23.00.
Wielkanoc jest pierwszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim. Apostołowie świętowali tylko Wielkanoc i każdą niedzielę, która jest właśnie pamiątką Nocy Paschalnej.
Wielka Sobota to także tradycyjnie czas wzmożonej posługi kapłanów sprawujących sakrament pojednania. Wiąże się to bezpośrednio z trzecim przykazaniem kościelnym: „Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą”. Jak podaje Katechizm Kościoła Katolickiego „Trzecie przykazanie kościelne (…) określa minimum w przyjmowaniu Ciała i Krwi Pańskiej w związku ze świętami wielkanocnymi, które są źródłem i centrum liturgii chrześcijańskiej” (KKK 2042). „Każdy wierny po przyjęciu Najświętszej Eucharystii po raz pierwszy ma obowiązek przyjmować ją przynajmniej raz w roku” (KPK kan. 920 § 1).
