Zakochani przez całe życie
- To był ciepły wrzesień, grałam z dziećmi w czasie przerwy na podwórku w piłkę, gdy podszedł do mnie przystojny mężczyzna – wspomina z uśmiechem Regina Borowska, która była wówczas 21-letnią nauczycielką w Szkole Podstawowej w Grądach Woniecko. - Wydał mi się poważny i stateczny, zaimponował mi motorem i tym, że miał dobry zawód geodety. Od razu mi się spodobał, a potem... A potem się zakochałam, i to na całe życie!
Po pół wieku ten przystojny mężczyzna z motorem i zawodem jest siwiutki i odrobinę inaczej wspomina ich pierwsze spotkanie.
- Te Grądy Woniecko to były gdzieś na odludziu, w bagnach, błoto i chyba niewiele więcej – opowiada starszy o cztery lata Ryszard Borowski. - Przyjechałem, żeby zmierzyć ziemię, ale dyrektor szkoły poprosił przy okazji, żebym zmierzył im plac, bo coś się w planach nie zgadzało. No i tak poznałem Reginkę: ładna, wesoła i krucze czarne włosy ma do dziś.
Ślub wzięli 18. października 1961 r. w Zawadach. Od pierwszego zauroczenia i narodzenia się młodzieńczej miłości minęło już ponad 50 lat. Na Złote Gody w Urzędzie Stanu Cywilnego Państwo Borowscy z pięcioma innymi parami otrzymali medale za długoletnie pożycie małżeńskie od Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. Tak jak oni wiernie pół wieku razem w małżeństwie przeżyli: Jadwiga i Władysław Bikowscy, którzy zawarli i potwierdzili swój związek małżeński 6. listopada 1961 r. w Piątnicy; Janina i Henryk Listowscy – 23. grudnia w Łomży; Helena i Bazyli Łapińscy – 25. listopada w Wysokiem Mazowieckiem; Władysława i Czesław Tomaszczykowie – 7. października w Łomży; Albina i Kazimierz Wieńscy – 16. września w Bartoszycach.
Medale przypinał im i składał gratulacje prezydent Łomży Mieczysław Czerniawski.
- Składam Państwu słowa szacunku i uznania za wytrwałość i małżeńską miłość, bo bez tego 50 lat razem przeżyć się nie da – gratulował Złotym Parom. - Życzę wam radości z dzieci, wnuków i prawnuków oraz zdrowia, aby w pamięci jak najdłużej pozostały wspomnienia, które zapisały się jako wspaniałe. Życzę nam wszystkim, abyśmy spotkali się na Waszych Godach Brylantowych. Czas leci szybko i życie szybko mija, ale łatwiej żyć, kiedy dzielimy się dobrem z innymi.
- Pięćdziesiąt lat minęło jak jeden dzień... - nuci cichutko Regina Borowska. - Jak nam razem się udało...?
I zaczynają wspólnie wyliczać, że: trzeba być tolerancyjnym dla małżonka, trzeba być wyrozumiałym, trzeba szczerze dzielić się uczuciami i w dobrych, i w gorszych momentach. Ale fenomenu, jak kochać wiernie i trwać przez całe życie, wyjaśnić nie potrafią.
- Po prostu między nami „coś” zaiskrzyło... – mówi z namysłem Ryszard Borowski. - „Coś” się narodziło, „coś” tak pięknego, ważnego i poważnego, że nie chcieliśmy tego nigdy utracić...
Jubilaci za dalszą pomyślność spełnili lampką szampana toast, przed którym wiceprezydent Mirosława Kluczek powiedziała: - Mam szczęście, że są tu moi rodzice, dlatego w imieniu innych dzieci i całych rodzin mogę podziękować. Otaczała nas codzienna troska, codzienne wspomaganie, i codziennie czuliśmy tę opiekę. Jesteście tak piękni, że aż się serce raduje! Mam nadzieję, że możecie teraz z życia korzystać pełnymi garściami, nie przejmując się nami tak bardzo, jak kiedy byliśmy dziećmi. Dziękujemy!
Mirosław R. Derewońko
Fot.: Łukasz Czech
