Kłania się PRL, czyli wspomnień czar
Monodram "Kłania się PRL" w wykonaniu aktorki teatrów warszawskich, Danuty Borowieckiej zakończył Łomżyńską Jesień Kulturalną. Skecze przeplatane piosenkami przypomniały starszym lub ukazały młodszym widzom wiele paradoksów minionego ustroju. Scenariusz powstał na podstawie tekstów Stefanii Grodzieńskiej, zebranych przez Marcina Szczygielskiego w książce pod takim samym tytułem.
Danuta Borowiecka z towarzyszącymi jej muzykami duetu 300% Normy: akordeonistą Mateuszem Wachowiakiem i kontrabasistą Pawłem Jarosińskim zawładnęła bez reszty widzami zgromadzonymi w MDK – DŚT. Brawurowo wcielała się w kolejne role z tekstów Stefanii Grodzieńskiej, wywołując salwy śmiechu na widowni. Sama tak mówi o początkach tego pomysłu: „Nie jestem w tej chwili związana z żadnym teatrem, sama zaczęłam robić swoje spektakle, szukać pomysłów. Wydawało mi się, że trzeba ruszyć w stronę komedii, pogrzebać w tematach, które nas bolą, ale i śmieszą. Książkę "Kłania się PRL" Marcina Szczygielskiego kupiłam od razu. To był dla mnie fantastyczny materiał. Scenariusz napisałam bardzo szybko, bo wiedziałam, co mi się podoba”. Artystce pracowało się łatwiej nad tym scenariuszem, bo współpracę reżyserską zaproponowała jej Alicja Choińska, znała też Stefanię Grodzieńską i uzyskała jej zgodę na wystawienie swego monodramu. „Znałam Grodzieńską jeszcze sprzed lat, z „Syreny”, z telewizji, więc wiedziałam, że pisze przepięknie, ma tak fantastyczne pióro, podejście do naszego języka” – mówi Danuta Borowiecka. Pomimo tego, że aktorka jest, nie licząc zespołu, sama na scenie, nie ma się wrażenia braku dodatkowych postaci. „To jest monodram, one woman show, jak to się teraz mówi – wyjaśnia artystka. Trochę kabaretu, inscenizacji, troszkę teatru, sceny przeplatane piosenkami. Najgorzej było właśnie z piosenkami, ślęczenie, szukanie, siedzenie po nocach. Mają one puentować poszczególne monologi”. Nietrudno było zauważyć, że aktorka radziła sobie doskonale w piosenkach tak odmiennych, jak na przykład „Pamelo, żegnaj” Tercetu Egzotycznego, „Batumi” Filipinek czy „Kolorowe jarmarki” Janusza Laskowskiego. Nie mogło też zabraknąć innych pieśni i piosenek z tego okresu: „Budujemy nowy dom”, „Ukochany kraj” i „Wesoły pociąg”. „Ja jestem w ogóle piosenkarką, zdradza Danuta Borowiecka. Oprócz aktorskiego mam też dyplom piosenkarki estradowej”. Poszczególne skecze łączą się w całość nie tylko dzięki piosenkom: „Jest to kompilacja, bo dodałam trochę swoich tekstów, wprowadzenia, łączniki, żeby się wszystko zazębiało. Czasem łączyłam teksty z 3-4 felietonów, dążąc do tego, żeby to miało teatralną formę”. Przedstawienie jest bardzo żywe, dynamiczne, artystka w każdej scenie odgrywa inną osobę, zmieniając kostiumy, sposób mówienia czy inaczej interpretując tekst. „Tak, potwierdza aktorka – gram sporo tych postaci, potraktowanych kabaretowo, bo kabaret jest moją ulubioną formą”. Artystka podąża więc z powodzeniem szlakiem wytyczonym jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku przez legendarne już kabarety, jak Dudek czy Szpak. Nadaje indywidualne cechy swym bohaterom, nie ograniczając się tylko do zwykłego powiedzenia tekstu.
Wojciech Chamryk
Fot. Elżbieta Piasecka Chamryk
