Dzień Edukacji Łomżyńskiej w hali sportowej „Piątki” - ::4lomza.pl:: Regionalny Portal

Placówki oświaty w Łomży są największym pracodawcą w mieście, zatrudniając około 1 900 osób personelu, w tym około 1 300 nauczycielek i nauczycieli. Miasto wydaje na prowadzenie placówek, utrzymanie, remonty 310 milionów złotych rocznie, z czego 2 / 3 – 210 milionów złotych – stanowi państwowa subwencja oświatowa. Pozostałe 100 milionów zł Miasto musi wydatkować z budżetu. - Dziś słowo „dziękuję” niech w sercach wybrzmi, bo dzięki Wam każdy staje się Kimś. Niech praca przynosi satysfakcji wiele, bo jesteście dla nas nauczycielem, przewodnikiem, przyjacielem – słowa sympatycznego chłopca z „Piątki” wywołały oklaski, zaś w niejednym sercu zapewne i wzruszenie. Listę nagrodzonych pań i panów podajemy w tabelce, przygotowanej na naszą prośbę przez Ratusz. 

„Niech edukacji blask w sercach się tli”  

Dekorację stanowiła czarna kotara na przeciwległej od trybun z gośćmi ścianie, zasłaniając w części okna. Pośrodku pionowo zwisała biało-czerwona, lekko drapowana materia jak słup z orłem białym w herbie u góry. Po lewej stronie widniał napis białymi literami: „Nasze życie to zbiór wspomnień”, a po prawej: „Budujemy je wspólnie”. Moje wspomnienie z uroczystości  w hali sportowej „Piątki” zostało zbudowane indywidualnie natychmiast po wejściu w piątek po godzinie 14. do ogromnej jak hala magazynowa przestrzeni, której centralnym punktem była pustka, rozległy parkiet z przenośną mównicą i okrągłym stolikiem z obrusem, przy którym siadł Paweł Piwowarski, naczelnik wydziału edukacji, wraz z zastępczynią Iwoną Komorowską. Wyglądało to, jakby na pustym boisku usiadły 2 osoby, aby tłum około 100 ludzi oglądał je z trybun w oddali i przez lornetki czytał napis po drugiej stronie. „Gorszego miejsca na uroczystość spotkania pedagogów w Dzień Edukacji Narodowej nie znaleźli” - to była myśl, zbudowana w pojedynkę, która potęgowała się, gdy przez oceany parkietu do mównicy dopływali w ciszy, zwiastującej monotonię i rutynę urzędniczą kolejni przemawiający.

Na szczęście, przemowy były krótkie, zwarte, zaś wręczanie nagród, ściskanie rąk nagrodzonym i składanie gratulacji i podawanie dużych, żółtych słoneczników przebiegało sprawnie jak w fabryce. Taśmowość polegała na tym, że laureaci wychodzili w 4 grupach, stających rzędem, a po ceremonii przyjęcia nagrody nie rozbiegali się jak kuropatwy po polu, tylko przez chwilkę pozowali do zdjęć. Naczelnik Piwowarski w nazwiskach nagrodzonych popełniał taką masę pomyłek, że w rzędach na trybunie zastanawiano się, czy ma rękopis znaleziony na Polnej, czy zapomniał okularów, czy co...?

Godne warunki pracy i jak najlepsze warunki nauki

Prezydent Mariusz Chrzanowski mówił o wdzięczności i uznaniu dla nauczycielek i nauczycieli za ich pasję, codzienny trud, serce, wysiłek każdego dnia. Dzielą się nie tylko wiadomościami z treści podręcznika i podstawy programowej. Motywują i wspierają młodych ludzi, którzy w przyszłości będą tworzyć społeczeństwo, oparte na wiedzy, doświadczeniu i wzajemnym szacunku. Prezydent zauważył, że środki z dotacji na oświatę są niewystarczające, lecz przy okazji Święta Edukacji nie rozważał ekonomicznych zagadnień. Stwierdził tylko, że władze miasta robią wszystko, aby system oświaty w Łomży rozwijał się stabilnie i zapewniał nauczycielom godne warunki pracy, a uczniom jak najlepsze warunki nauki. Głos zabrali też: przewodniczący Rady Miejskiej Wiesław Grzymała i przewodniczący NSZZ „S” Pracowników Oświaty Piotr Such – Kaczanowicz. Dyrektor Delegatury Kuratorium Oświaty w Łomży Monika Bągart dziękowała za codzienny trud, zaangażowanie, serce. Pedagodzy okazują dzieciom i młodzieży cierpliwość, dzielą się mądrością, mają empatię, inspirują do nauki i działania. Prezes Ewa Chludzińska z Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego, który świętuje 120-lecie działalności dla środowiska, przypomniała, że Dzień Edukacji Narodowej stał się dobrem całego społeczeństwa, jako że nauczyciele kształtują serca i umysły młodych ludzi. Zawód, misja, pasja? – nauczyciele rozmowami, przykładem, cierpliwością prowadzą drogą ku mądrości. Z jakim skutkiem, to widać po latach w oczach wychowanków, gdy są dorosłymi. W wypowiedziach i rozmowach przejawiała się nadzieja, że nauczyciele mają jeszcze moc do kształtowania następnych pokoleń, które muszą zmagać się z wyzwaniami przyszłości, jak np. uzależnienie od komórek i AI.

„Cieszy mnie każdy sukces wychowanka”

Na kwiaty lata i trawy jesieni w „Piątce” z zadumą patrzyła Alina Żelazna, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i nauczycielka wf w SP nr 1. Kiedy na 14. października, gdy świętujemy rocznicę powołania KEN w 1773 r., albo na koniec roku otrzymuje od uczniów prezent w postaci czekoladek, to dzieli się z nimi słodyczami, jak swoim czasem, życiem, umiejętnościami, pomysłami i poradami. Janusz Korczak (1878 – 1942) uświadamiał dorosłym, że dzieci rodzą się ze skrzydłami, nauczyciele pomagają im je rozwinąć. Przemyślenia Starego Doktora, autora powieści „Król Maciuś I”, pojawiały się w różnych kontekstach, nawet gdy zmęczone dziesiątkami lat pracy, reformami ministerialnymi starzejące się nauczycielki posilały się babką ziemniaczaną w auli SP nr 5, powstałej po przebudowie sali gimnastycznej. Na ich twarzach królował cień, mimo słonecznego dnia, a młodych twarzy było niewiele. Jaka będzie przyszłość edukacji w dobie rewolucji cyfrowej, Alina Żelazna nie wie. Gdy premier Leszek Miller wprowadził Polskę do Unii Europejskiej w 2004 r., dyrektor Publicznego Gimnazjum nr 1 Teresa Kurpiewska wprowadzała nauczycielkę wf do rady pedagogicznej. - To była moje pierwsza praca. Byłam ciekawa, jak sobie poradzę w realnej pracy z uczniami – wspomina zajęcia sportowe na sali gimnastycznej i pływackie na basenie. - Mądrze nam powiedziała poseł Olbryś, że mamy nauczać i kształtować młode pokolenie. Spodobała mi się myśl radnego Grzymały, że musimy kształcić mądrych Polaków i obywateli. Od młodych lat wiedziałam, że będę nauczycielką wf. Ze sportem jestem związana od 6. roku życia, grałam w tenisa, w rodzinie są tradycje nauczycielskie. Zaczynając pracę, nie wiedziałam, czy znajdę z uczniami wspólny język. Staram się na dzieci nie krzyczeć, a krzyczę do nich, aby mnie słyszały w czasie zajęć. Cieszy mnie każdy sukces wychowanka. Nie chodzi o medal, zawody, mistrzostwa, tylko jak widzę postęp. Gdy dziecko boi się wody, a za 2 miesiące pływa strzałką, to serce się raduje. Wtedy jestem szczęśliwa.   

Mirosław R. Derewońko

tel. red.  696 145 146