Kochana Ewuniu, najdroższa Przyjaciółko!
Jakże trudno mi pogodzić się z Twoja śmiercią. Jakże trudno. Jeszcze trudniej zebrać myśli i wypowiedzieć te słowa. Jeszcze trudniej udawać silną i niezłomną, gdy opuszczają siły, a z bólu i rozpaczy pęka mi serce. Pokonać siebie, pokonać los, to dla nas najtrudniejsze zadanie wyznaczone przez Boga. Jakże nadal trudno to odkryć.
Ewuniu, to Ty dawałaś nam nadzieję, odkrywałaś przed nami swoje przeżycia i doświadczenia związane z nowotworem. Nazwałaś otwarcie imieniem chorobę, zmagałaś się z nią dzielnie i odważnie walczyłaś wielokrotnie, pełna hartu, siły, odwagi i nieustającej wiary w Boga, w ludzi i lepsze jutro. Podnosiłaś się, upadałaś i znowu podnosiłaś i zwyciężałaś. Byłaś dla nas niedoścignionym wzorem niezapomnianej osobowości. Łykałaś łzy wzruszenia, ale zawsze otwarcie i szczerze opowiadałaś o swoich zmaganiach i osobistych przeżyciach innym kobietom, które spotkał podobny los. Służyłaś nam zawsze radą i wsparciem, pomocną dłonią, przyjaznym gestem. Ciągle powtarzałaś, że strach i cierpienie mają podobne oblicza, zostaje tylko nadzieja i wiara, a razem w grupie jest łatwiej i lepiej.
Cieszyłaś się tym, że udało Ci się spłacić dług wobec darowanego życia. Cicha, heroiczna bohaterko 12-letniej nieustającej walki z rakiem. To kawał czasu, a w naszym przypadku to wieczność. Dziękujemy Ci za to, że stworzyłaś Stowarzyszenie Kobiet z Problemem Onkologicznym, które stało się naszą przystanią nadziei, oazą optymizmu, dobroci, w której każda z nas dotknięta rakiem przeżywa i przezwycięża jej smutki, cieszy się życiem, każdym dniem, dostrzega piękno, inaczej patrzy na świat, więcej umie i rozumie, jest wrażliwsza, otwiera serce i duszę, uczy się żyć po nowemu, odnajduje przyjaciół na dobre i na złe.
Byłaś i pozostaniesz taką Przyjaciółką, która bezinteresownie poświęcała swój czas i zdrowie, by pomagać innym. Praca społeczna dawała Ci ogromną satysfakcję, chciałaś więcej i więcej, miałaś tyle do zrobienia i określiłaś swój cel w życiu. Twoi najbliżsi – cudowni rodzice, wspaniałe dzieci, ukochany mąż, dzielnie Cię w tym wspierali i dodawali otuchy.
Ewuniu, wiele Ci zawdzięczamy. Niejedna z nas zawdzięcza Ci po prostu życie – najcenniejszy skarb. Razem przeżyłyśmy wiele niezapomnianych chwil, wzruszających świąt, spotkań, ognisk, wyjazdów, imprez, wypadów, bali, ale o tym sza – pozostanie to już tylko naszą tajemnicą. Cieszyłaś się każdym naszym nowym sukcesem, dzieliłaś smutek, gdy któraś odeszła z naszego grona na wieczny spoczynek. A my, na przekór losowi dalej walczymy i w świetle przyjaźni nabieramy nowego blasku. Widzimy dalej i więcej.
Ewuniu, dziękujemy Ci za cząstkę siebie, za wsparcie w trudnych chwilach na każdym poziomie i etapie życia. Dziękujemy za ogromne, ciepłe, otwarte i szczere serce, za ulgę w cierpieniu, za otuchę i nadzieję powrotu do zdrowia, domu, pracy, przyjaciół, do normalnego życia. Dziękujemy za pomoc, za trud, za pokorę, radość i pociechę, za naukę o życiu, w którym piękne są tylko chwile i za to, że razem staramy się żyć dalej – ufnie, szczęśliwie, kochająco i za to, że pomimo trosk rozwijamy się nadal jak kwiaty do słońca, a burzy stawiamy mężnie czoło.
Nie żegnamy Cię dzisiaj, Droga Koleżanko, Przyjaciółko, Oddana Żono, Cudowna Matko, Szlachetna Córko. Nie zdążyłaś zostać teściową i babcią, ale... miałaś namiastkę tego, jak to jest. Do zobaczenia zawsze tu i teraz. Słowo, które jest darem Bożym, niech ukoi nasze zrozpaczone i rozdarte w bólu serca. A ulubiona przez Ciebie Lora Fabian i jej Adagio niech umili Ci czas naszego rozstania. To jedna z Twoich ukochanych piosenek, obok zimowych marzeń Frediego, Flecików Kai, Basi Trzetrzelewskiej, Krystyny Prońko i wielu innych.
Całujemy Cię – koleżanki ze Stowarzyszenia Kobiet z Problemem Onkologicznym, Rodzina, przyjaciele – Twoje słoneczne promyki przyjaźni.
Wielki żal i przestroga. Ale w rozpaczy bronią niewidzialne ręce. Bądźmy więc dalej wszyscy silni i dzielni na przyszłość! Tak trzymać!
Twoja przyjaciółka, Anna Dąbrowska
Ewuniu, to Ty dawałaś nam nadzieję, odkrywałaś przed nami swoje przeżycia i doświadczenia związane z nowotworem. Nazwałaś otwarcie imieniem chorobę, zmagałaś się z nią dzielnie i odważnie walczyłaś wielokrotnie, pełna hartu, siły, odwagi i nieustającej wiary w Boga, w ludzi i lepsze jutro. Podnosiłaś się, upadałaś i znowu podnosiłaś i zwyciężałaś. Byłaś dla nas niedoścignionym wzorem niezapomnianej osobowości. Łykałaś łzy wzruszenia, ale zawsze otwarcie i szczerze opowiadałaś o swoich zmaganiach i osobistych przeżyciach innym kobietom, które spotkał podobny los. Służyłaś nam zawsze radą i wsparciem, pomocną dłonią, przyjaznym gestem. Ciągle powtarzałaś, że strach i cierpienie mają podobne oblicza, zostaje tylko nadzieja i wiara, a razem w grupie jest łatwiej i lepiej.
Cieszyłaś się tym, że udało Ci się spłacić dług wobec darowanego życia. Cicha, heroiczna bohaterko 12-letniej nieustającej walki z rakiem. To kawał czasu, a w naszym przypadku to wieczność. Dziękujemy Ci za to, że stworzyłaś Stowarzyszenie Kobiet z Problemem Onkologicznym, które stało się naszą przystanią nadziei, oazą optymizmu, dobroci, w której każda z nas dotknięta rakiem przeżywa i przezwycięża jej smutki, cieszy się życiem, każdym dniem, dostrzega piękno, inaczej patrzy na świat, więcej umie i rozumie, jest wrażliwsza, otwiera serce i duszę, uczy się żyć po nowemu, odnajduje przyjaciół na dobre i na złe.
Byłaś i pozostaniesz taką Przyjaciółką, która bezinteresownie poświęcała swój czas i zdrowie, by pomagać innym. Praca społeczna dawała Ci ogromną satysfakcję, chciałaś więcej i więcej, miałaś tyle do zrobienia i określiłaś swój cel w życiu. Twoi najbliżsi – cudowni rodzice, wspaniałe dzieci, ukochany mąż, dzielnie Cię w tym wspierali i dodawali otuchy.
Ewuniu, wiele Ci zawdzięczamy. Niejedna z nas zawdzięcza Ci po prostu życie – najcenniejszy skarb. Razem przeżyłyśmy wiele niezapomnianych chwil, wzruszających świąt, spotkań, ognisk, wyjazdów, imprez, wypadów, bali, ale o tym sza – pozostanie to już tylko naszą tajemnicą. Cieszyłaś się każdym naszym nowym sukcesem, dzieliłaś smutek, gdy któraś odeszła z naszego grona na wieczny spoczynek. A my, na przekór losowi dalej walczymy i w świetle przyjaźni nabieramy nowego blasku. Widzimy dalej i więcej.
Ewuniu, dziękujemy Ci za cząstkę siebie, za wsparcie w trudnych chwilach na każdym poziomie i etapie życia. Dziękujemy za ogromne, ciepłe, otwarte i szczere serce, za ulgę w cierpieniu, za otuchę i nadzieję powrotu do zdrowia, domu, pracy, przyjaciół, do normalnego życia. Dziękujemy za pomoc, za trud, za pokorę, radość i pociechę, za naukę o życiu, w którym piękne są tylko chwile i za to, że razem staramy się żyć dalej – ufnie, szczęśliwie, kochająco i za to, że pomimo trosk rozwijamy się nadal jak kwiaty do słońca, a burzy stawiamy mężnie czoło.
Nie żegnamy Cię dzisiaj, Droga Koleżanko, Przyjaciółko, Oddana Żono, Cudowna Matko, Szlachetna Córko. Nie zdążyłaś zostać teściową i babcią, ale... miałaś namiastkę tego, jak to jest. Do zobaczenia zawsze tu i teraz. Słowo, które jest darem Bożym, niech ukoi nasze zrozpaczone i rozdarte w bólu serca. A ulubiona przez Ciebie Lora Fabian i jej Adagio niech umili Ci czas naszego rozstania. To jedna z Twoich ukochanych piosenek, obok zimowych marzeń Frediego, Flecików Kai, Basi Trzetrzelewskiej, Krystyny Prońko i wielu innych.
Całujemy Cię – koleżanki ze Stowarzyszenia Kobiet z Problemem Onkologicznym, Rodzina, przyjaciele – Twoje słoneczne promyki przyjaźni.
Wielki żal i przestroga. Ale w rozpaczy bronią niewidzialne ręce. Bądźmy więc dalej wszyscy silni i dzielni na przyszłość! Tak trzymać!
Twoja przyjaciółka, Anna Dąbrowska
